Του Φώτη Σιούμπουρα

Μετά την ψήφιση από την ελληνική Βουλή του νομοσχεδίου με το οποίο επικυρώνεται η συμφωνία της κυβέρνησης

με τους θεσμούς υπάρχουν δύο αλληλένδετα δεδομένα στην σημερινή πολιτική κατάσταση. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγείται μεν σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν θέλει και μπορεί να την εφαρμόσει. Οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μάλλον δεν μπορεί. Και δεν μπορεί γιατί δεν διαθέτει πλέον την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτό είναι και το πρώτο δεδομένο, που οδηγεί αναπόφευκτα στο δεύτερο. Χρειάζεται δηλαδή μία άλλη κυβέρνηση, η οποία να θέλει και, κυρίως, να είναι σε θέση, να μπορεί να εφαρμόσει τη συμφωνία. Μπορεί αυτή η νέα κυβέρνηση να προέλθει – «δημοκρατικότατα»-από τη σημερινή Βουλή; Ασφαλώς και μπορεί, αν ο πρωθυπουργός, θέτοντας υπεράνω τού κομματικού συμφέροντος το εθνικό, θελήσει να συνεργαστεί με κόμματα της αντιπολίτευσης. Είναι αυτό που λέμε τελευταίως ο σχηματισμός κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Μια κυβέρνηση η οποία θα κληθεί μέσα σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές και θα προχωρήσει στην εφαρμογή των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών.  Όμως, τέτοια εξέλιξηδεν την επιθυμείο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον σύμφωνα με τις έως τώρα δημόσιες δηλώσεις του. Οπότε απομένει μόνο η λύση των πρόωρων εκλογών. Μία λύση, που ενισχύεται και από το οξύτατο εσωκομματικό πρόβλημα ,που δεν είναι άλλο από τα δύο κόμματα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως κάτω από αυτές τις συνθήκες η απειλή των εκλογών, μόνο και μόνο για το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα και τη «συμμόρφωση» των …αποστατών μπορεί να έχει για τον κυβερνητικό συνασπισμό αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και να εξελιχθεί αυτός ο «μονόδρομος» της πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης σε ένα σάλτο μορτάλε για τον κ. Τσίπρα και, κυρίως, για τη χώρα.  Όπως δείχνουν  όμως τα πράγματα τώρα ο κ. Τσίπρας, βλέποντας τα πολλαπλά αδιέξοδα που τον περιμένουν, θα επιχειρήσει να τα υπερβεί δια των εκλογών. Ποιο όμως θα είναι το αποτέλεσμα που θα προκύψει από τις εκλογές αυτές;

Αν ο κ. Τσίπρας  καταφέρει να διατηρήσει τον διασπασμένο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση (κάτι που δεν μπορεί να θεωρεί βέβαιον), θα έχει μεν τον πρώτο λόγο μετά, αλλά χωρίς να έχει λύσει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Ούτε το εσωκομματικό του.

Ακόμη όμως και αν επικρατήσει  ο Τσίπρας και  δεχτούμε ότι θα αποκτήσει μία συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα που θα στηρίζει την επιλογή της μετεξέλιξης και τις ανάγκες του κυβερνητικού πραγματισμού, κάθε άλλο παρά επίζηλη θα είναι η θέση του, καθώς θα έχει καταστεί μεν ισχυρός πρωθυπουργός, αλλά θα καλείται να διαχειρισθεί μία εκρηκτική κατάσταση (στη δημιουργία της οποίας ο ίδιος θα έχει συμβάλει τα μέγιστα).

Τι θα έχει να αντιμετωπίσει ο πρωθυπουργός:

. Ένα τρίτο Μνημόνιο που προβλέπει νέα δημοσιονομική προσαρμογή μέσω ακόμη βαρύτερης λιτότητας, σε μία κοινωνία ήδη εξουθενωμένη -οικονομικά και ψυχολογικά-, η οποία θα διαπιστώνει ότι ο αντιμνημονιακός Μεσσίας που νόμιζε πως βρήκε δεν είναι παρά απλώς μία  «κακή αντιγραφή» των προκατόχων του.

.Μία δέσμη μεταρρυθμίσεων που ανέλαβε να υλοποιήσει, ενώ ο ίδιος και το κόμμα του τις καταγγέλλουν και στέκονται ιδεολογικά απέναντι .Μάλιστα η εσωτερική αντίσταση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοια που μάλλον θα  υπονομεύσει καίρια το κυβερνητικό έργο.

.Μία αντιπολίτευση που σύρθηκε στην κοινοβουλευτική υποστήριξη του Μνημονίου, αλλά θα δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ να αναλαμβάνει το επώδυνο κόστος  της υλοποίησης της συμφωνίας .

.Ένα νέο αντιμνημονιακό μπλοκ που θα απαρτίζεται από πρώην συντρόφους του και θα ψαρεύει στα νερά των απογοητευμένων κοψοχέρηδων του λαϊκισμού.

.Δύσπιστους δανειστές και τους δραχμικούς της ΕΕ να συρρέουν γύρω από τον Σόιμπλε και να καραδοκούν, ώστε στην πρώτη ευκαιρία να μας σπρώξουν στην έξοδο και το χάος που -δικαιολογημένα- τόσο πολύ φόβισαν τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες.

Υπάρχουν βεβαίως και άλλα τα δεδομένα:

.Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο 36% υποσχόμενος πράματα και θάματα. Σε όλους κάτι έταξε. Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι δεν θα ξαναπληρώσουν ΕΝΦΙΑ, κάποιοι περίμεναν αυξήσεις και επιδόματα, οι πιο ιδεολόγοι να σκίσει το Μνημόνιο «με έναν νόμο, ένα άρθρο». Μέσα σε έξι μήνες όλα αυτά κατέρρευσαν. Αν πιστεύουν κάποιοι στην  ηγετική κυβερνητική ομάδα ότι θα βρεθούν κι άλλοι ψηφοφόροι να προστεθούν στο 36%, , τότε είναι αφελείς ή παριστάνουν τους αφελείς.

.Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έφτασε στο 36% ήταν ενωμένος.  Δηλαδή όλοι μαζί δούλεψαν για την κατάκτηση της εξουσίας, ευρωπαϊστές και δραχμολάγνοι, κρυφοί και φανεροί. Τώρα, πλέον, οι δεύτεροι , τους οποίους απειλούν οι σημερινοί υπερασπιστές των Μνημονίων με πολιτική εξαφάνιση είναι εκτός. Όσο αμελητέα ποσότητα κι αν θεωρούνται όμως, κάποια ζημιά θα κάνουν στο πρώην κόμμα τους. Μάλιστα, αν στους «κοψοχέρηδες»  προστεθεί και το κομμάτι που θα του αποσπάσουν όλοι αυτοί είναι τόσο μεγάλο που θα τον οδηγήσει στην απώλεια της εξουσίας, τότε το εγχείρημα των εκλογών θα εξελιχθεί σε πολιτικό χαρακίρι. Γι αυτό και ο κ. Τσίπρας ίσως θελήσει να σκεφθεί τα πράγματα και από άλλη οπτική γωνία. Το δημοψήφισμα, που οργάνωσε, δεν οδήγησε σε καμία λύση. Απεναντίας  μάλιστα,  μας έφερε τα capital controls και το 3 ο Μνημόνιο. Γιατί θα πρέπει να οδηγηθούμε σε εκλογές;