Στρατιές απεγνωσμένων…
Σε σαπιοκάραβα…
Όσοι μπορούν να φύγουν, φεύγουν…
Συν γυναιξί και τέκνοις…
Πωλούν τα υπάρχοντά τους.
Πληρώνουν “εμπόρους’ ελπίδας.
Δίνουν όσα- όσα….
Διακινδυνεύουν τις ζωές όχι μόνο τις δικές τους αλλά και των παιδιών τους…
Τα αγαπούν και αυτοί όπως εμείς…οι “πολιτισμένοι”…
Αγαπούν και αυτοί τη ζωή….
Έχουν αισθήματα, ανάγκες, ένστικτα, ιδανικά και αξίες…
Έχουν πατρίδες, γονείς, συγγενείς…
Είναι και αυτοί άνθρωποι, όπως εμείς…
Μόνο που τους χτύπησε την πόρτα ο πόλεμος!
Ο ανελέητος, ο σκληρός, η καταστροφή, η πείνα, η αρρώστια, ο φόβος, ο τρόμος, ο θάνατος κι η φρίκη!
Τον πόλεμο τον στήσαμε εμείς οι πολιτισμένοι Δυτικοί!
Αυτή την μεγάλη απάτη, τον κατ’ εξοχήν χώρο του ψεύδους και των δεινών του ανθρώπου..

Τούς φορτώσαμε με όπλα ενώ χρειάζονταν τεχνογνωσία, νερό, σπόρους, άροτρα…
Τούς πήγαμε τη Δημοκρατία με …πόλεμο!
Τη Δημοκρατία μας που ίσως δεν την χρειάζονταν…
Ούτε βέβαια μας το ζήτησαν…
Μόνο που η Δημοκρατία ζει με την Ειρήνη.
Ο πόλεμος τη σκοτώνει κι αυτή!

Ψάχνουν για νησίδα ειρήνης, για σανίδα σωτηρίας….
Όπως θάκανε ο καθένας από μας…
Εφόσον μπορούσε ή αν ήταν αφόρητα απελπισμένος…
Ο παράδεισος που αναζητούσαν, τους έταξαν ή που πίστευαν ότι τον βρήκαν. γίνεται συχνά εφιάλτης και κόλαση στα βράχια και στις θάλασσες της Μεσογείου…
“Συχνά οι αλήθειες ψέµα καταντούνε. 
 Μα και συχνά τ’ αντίθετο συµβαίνει.”
(Ευριπίδης, Ελένη στιχ349-350)
Το τίμημα ακριβό!
Χιλιάδες πνιγμένοι στα κύματα του κέρδους….
Και όσοι βγαίνουν στη στεριά περνούν αμέτρητες δοκιμασίες…
Εκμετάλλευση, δουλεία, πορνεία, παρανομία…
Μια “οδύσσεια” που φέρνει μόνο κέρδη σε έναν καλοστημένο μηχανισμό  “μαύρου”, απάνθρωπου και φρικτού πλουτισμού… 
Η Μεσόγειος έγινε μια γέφυρα αίματος  της Παγγαίας,,,
Θάλασσα δακρύων και πόνου.
Οι Λαμπεντούζες μικρότερες και μεγαλύτερες, σε μια Ευρώπη που εθελοτυφλεί και υποκρίνεται θα πολλαπλασιάζονται…
Οι αίτιοι της τραγωδίας είναι ακόμα και τώρα ευτυχισμένοι…
Μέσα στα πλούτη και στην αφθονία…
Αφού αυτοί οι ισχυροί δεν σκέφτονται ή δεν αντιδρούν…
Ας το κάνουμε εμείς οι πολλοί, οι λαοί της Ευρώπης, οι “ευτυχισμένοι” της κολασμένης Δύσης…
Γιατί “κοινή γαρ ή τύχη  και το μέλλον αόρατον” των ανθρώπων…
“∆υσκολονόητος ο θεός παιδί µου.
 ολοένα αλλάζει. Εδώθε κείθε σέρνει, 
πότε ψηλά, πότε βαθιά τα πάντα
 ο ένας δυστυχάει, ο άλλος όχι, 
όµως κι αυτός κακό θάνατο βρίσκει
 δεν έχει πάντα η τύχη σιγουριά. “
(Ευριπίδης, Ελένη στιχ. 785-791)
Δυσκολότερη δε για μας, γιατί
 «Ο ευτυχισμένος, όταν κακοπάθει,
 νιώθει πικρότερη τη δυστυχία, 
παρ’ όσο αυτός που από παλιά την ξέρει »
( Ευριπίδης, Ελένη,  στιχ 474-476)

Δημήτρης Ψευτογκάς