Η οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (1948), η Σύμβαση για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Διακρίσεων κατά των Γυναικών (CEDAW, 1979) και η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (1989) ορίζουν με σαφήνεια τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών/κοριτσιών.
Ωστόσο, η βία κατά των γυναικών στα χρόνια που ακολούθησαν δεν έπαψε να υπάρχει. Οικονομικοί, πολιτικοί, θεσμικοί και πολιτισμικοί λόγοι την παράγουν και τη συντηρούν. Εμφανίζεται με διάφορες μορφές (λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, εκφοβισμός στην εργασία, trafficking, αναγκαστική εκτόπιση, πόλεμοι κ.λ.π.). Θύματά της οι γυναίκες κάθε ηλικίας, φυλής , τάξης , μορφωτικού επιπέδου και επαγγέλματος.
Στις μέρες μας, αυξάνεται και οξύνεται με τεράστιες ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες για τα θύματα, τις οικογένειες και τις κοινωνικές σχέσεις. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που επιβάλλουν αυστηρή λιτότητα, κατεδαφίζουν το κοινωνικό κράτος και τη δημόσια υγεία και απαντούν με τρομοκρατία στη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών, και όχι μόνο, ευθύνονται για τις εξαιρετικά μεγάλες διαστάσεις που έχει προσλάβει το φαινόμενο. Οι άνεργες, οι επισφαλώς εργαζόμενες, οι φτωχές και οι μετανάστριες δέχονται σε μεγάλο ποσοστό τη βία.
Το κράτος μας, που θα έπρεπε να είναι ο εγγυητής των θεμελιωδών δικαιωμάτων των γυναικών, αναδεικνύεται ως ένας από τους βασικούς καταπατητές τους, απολύοντας εργαζόμενες και συρρικνώνοντας το εισόδημά τους, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης με την καταστολή και τη βία των ΜΑΤ, αφήνοντας ατιμώρητο το σεξισμό στη δημόσια ζωή και τους θεσμούς και ανεχόμενο τις ναζιστικές ιδέες του ρατσισμού, που δηλητηριάζουν την κοινωνία μας και απειλούν τη συνοχή της.
Η πρόληψη και η εξάλειψη της βίας δεν είναι υπόθεση μόνο των γυναικών και των φεμινιστικών κινημάτων, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Η αντιμετώπισή της προϋποθέτει πολιτικές που θα βάζουν στο κέντρο τον άνθρωπο ανεξαρτήτως φυλής και φύλου, θα σέβονται έμπρακτα τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, θα εγγυώνται την απρόσκοπτη λειτουργία των δομών κοινωνικής στήριξης, θα αντιμετωπίζουν την ανεργία και θα διασφαλίζουν τις εργασιακές σχέσεις. Μόνο μέσα σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο θα εξασφαλιστούν ισότιμες σχέσεις και η γυναίκα, μάνα πάνω απ’ όλα που δίνει τη φυσιογνωμία της κοινωνίας, θα πάρει στην κοινωνία τη θέση που δικαιούται και δικαιούμαστε όλοι.