Στην αρχή, το 2006, ήταν μόνο ένα – στο Σαλτσγκίττερ. Από το 2012 λειτουργούν 450 παρόμοια κέντρα -πολλαπλών γενεών- στη Γερμανία. Το κάθε ένα χρηματοδοτείται με περίπου 41.800 ευρώ, και όλα μαζί αποτελούν εφαρμογή του προγράμματος αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος.

Η ιδέα βασίζεται στη διαπίστωση πως είχε ευεργετικά αποτελέσματα η συμβίωση «κάτω απ’ την ίδια στέγη» ανθρώπων διαφορετικών γενεών, που πριν ζούσαν απομονωμένα – οι μεν απ΄τους δε. Νέες μανάδες, κέντρα εφήβων, βρεφονηπιακοί σταθμοί και σύλλογοι τρίτης ηλικίας μιας κοινότητας, συγχωνεύτηκαν σε ένα κέντρο – προσφέροντας λύσεις τόσο σε ηλικιωμένους (που ένιωθαν μοναξιά και έλλειψη «χρησιμότητας») όσο και σε νέες οικογένειες που χρειάζονταν βοήθεια, την οποία δεν μπορούσαν να βρούν εξ ιδίων.

Δημοσίευμα της «Guardian» αναφέρεται σε μια πρόσφατη αμερικανική έκθεση, η οποία υποστηρίζει πως οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα και πάντως όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι «η μοναξιά μάς σκοτώνει».

Κι ενώ στη Βρετανία, σημειώνεται στο δημοσίευμα, η κυβέρνηση δεν προετοιμάζει τη χώρα για τις κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει εξαιτίας του γηράσκοντος πληθυσμού της, και η κοινωνία επίσης «αρνείται να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο των γηρατειών», στη Γερμανία -στο πλαίσιο της δημογραφικής στρατηγικής- σχεδόν κάθε διοικητική περιφέρεια διαθέτει ένα τέτοιο κέντρο. Διότι, αποδείχθηκε, ότι «οι άνθρωποι σπανίως είναι ευτυχισμένοι ζώντας μόνοι τους. Άρα, τα κέντρα πολλαπλών γενεών είναι ένα μοντέλο για το μέλλον, καθώς ο ένας μαθαίνει απ’ τον άλλο, αισθάνεται χρήσιμος, μοιράζεται τη χαρά του. Και αυτή είναι μια αληθινή συνταγή ευτυχίας».

Η Άννυ, για παράδειγμα, που παρουσίασε σε εκδήλωση 800 ανθρώπων την εμπειρία της συμβίωσής της με τη γιαγιά της (58 ετών που πάσχει από Αλτσχάιμερ), περιέγραψε μια γυναίκα που χορεύει όταν ακούει μουσική στο ραδιόφωνο, κάνει πατίνι στον πάγο της αυλής και την αφήνει να βλέπει «απαίσιες» εκπομπές. «Η γιαγιά ξεχνάει κι έτσι εγώ θυμάμαι» ήταν η καταληκτική της φράση, σε μια περιγραφή που εστίαζε σε αυτά που μπορούσε να κάνει η γιαγιά της και όχι σε αυτά που δεν μπορούσε να κάνει, καταγράφοντας και το σημείο που χρειαζόταν μια επιπλέον βοήθεια.

(Ζηλεύω πολύ όταν βλέπω γύρω μου στην Ευρώπη, κυβερνήσεις και κοινωνίες που δεν διστάζουν να καταπιαστούν με δύσκολα προβλήματα – αυτά που όλοι ξέρουμε ότι είναι εκεί στο κατώφλι και μας περιμένουν, μολονότι κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Όταν συζητάς γι’ αυτά οπωσδήποτε κατευθύνεσαι σε μια λύση, καλή ή κακή. Κι επειδή όλα στην εφαρμογή κρίνονται κι επειδή δεν ξοδεύεις πια λεφτά στον αέρα παρά στη βάση μιας κεκτημένης εμπειρίας, η ενασχόληση προσφέρει πάντα μια λύση πολύ καλύτερη απ’ την παράταση της αδράνειας. Στην Ελλάδα, έπρεπε νάρθει η κρίση για να αναζητηθούν ανάλογες λύσεις, στη συνέχεια ατομικής πρωτοβουλίας – κάποιες τρύπες βουλώνονται, αλλά πρόκειται για λύσεις περιστασιακές, που πάντως δεν τις λες «δημογραφική στρατηγική»…).

Χριστίνα Πουλίδου

protagon.gr