Δε γίνεται να πάρεις το όνομα μόνο…Κάτι παίρνεις κι απ’ τη χάρη, απ’ τα καλά κι απ’ τα κακά του ονοματοδότη, λέει ο ξερόλας λαός. Αν ισχύει το αξίωμα και για την εορτάζουσα πόλη μας, τίθεται αυτόματα το ερώτημα τι σόι άτομο ήταν αυτή η μάλλον άγνωστη σε χάρη ετεροθαλής αδελφή του Αλέξανδρου, η ονοματοδότρια Θεσσαλονίκη, και τι απ’ τη χάρη της έφτασε ως τις μέρες μας.

Πώς είναι να ‘σαι ένα από τα τόσα παιδιά του ισχυρότερου άνδρα της εποχής σου αλλά όχι και κόρη μιας εφάμιλλης μητέρας; Μητέρα της Θεσσαλονίκης ήταν η Θεσσαλή (παλλακίδα μάλλον, όχι σύζυγος) Νικησίπολις κι όχι η δαιμόνια Ηπειρώτισσα Ολυμπιάδα κι αυτό ίσως να μην ήταν για εκείνη η καλύτερη αφετηρία. Εικάζοντας αυθαίρετα μήπως και εντοπιστεί γύρω τριγύρω η χάρη της νονάς, μια δεύτερης διαλογής κόρη κάτι από το πιθανό δικό της σύμπλεγμα μπορεί και να μας κληροδότησε…

Αυθαιρετώντας πάντα με απατηλό οδηγό την απλή – σημερινή-λογική, λες πως ok, ο Μεγάλος για Μεγάλος πήγαινε και ήταν εκτός συναγωνισμού από μικρός αλλά υπήρξε κι η Κλεοπάτρα, η αμφιθαλής αδελφή του, κόρη κραταιάς μητέρας και άρα αυτή που είχε τα «προνόμια» όποιας γυναικείας πρωτοκαθεδρίας. Η Κλεοπάτρα ήταν η πιο, ας πούμε, «δραστήρια»  της οικογένειας, μια και παντρεύτηκε ή και έδωσε υπόσχεση γάμου (μετρώντας πρόχειρα) με έξι τουλάχιστον ισχυρούς τότε άνδρες ενώ η Θεσσαλονίκη δεν έχει να επιδείξει τα ανάλογα. Γι’ αυτήν ξέρουμε απλά πως παντρεύτηκε τον Κάσσανδρο, αυτόν που δε μετείχε στην εκστρατεία κατάκτησης του κόσμου και μάλιστα αφού απορρίφθηκε η πρόταση γάμου του προς την Κλεοπάτρα. Η χάρη της «ερωτικής πόλης» επομένως μάλλον δεν οφείλεται στη νονά άσε που αποτελεί θέμα το πώς θα λεγόταν η πόλη αν είχε πει η Κλεοπάτρα το ναι…

Η ατυχής ανάδοχος είχε οδυνηρό τέλος μέσα στη δίνη της μάχης των επιγόνων, αφού ο γιος της Αντίπατρος ο Β΄ τη σκότωσε λόγω εύνοιάς της προς τον μικρότερο γιό της Αλέξανδρο τον Ε΄. Αντιστοιχώντας στο σήμερα το βάρος της μητροκτονίας, καλό είναι να μην ξανακουστούν οι μιζέριες περί της πόλης που τρώει τα παιδιά της-τα παιδιά εξοντώνουν τη μάνα και μάλιστα ποια μάνα εεε…

Περνώντας στο χώρο του θρύλου πια, η Θεσσαλονίκη είναι αυτή που από λάθος έσπασε το κανάτι με το αθάνατο νερό κι έτσι ο Μεγάλος αδελφός της έχασε την αθανασία. Ως αιώνια τιμωρημένη γοργόνα απευθύνει το απελπισμένο ερώτημα προς ναυτιλομένους αν ζει αυτός που κυρίευσε τον κόσμο και την έπαθε από την αδελφή του, κάτι σα δημοσκόπηση για το ποιος είναι ο καταλληλότερος. Οι απαντήσεις είναι δεδομένες και η ανάγνωση της πραγματικότητας όπως αυτή τη θέλει κι όχι όπως είναι, επιφυλάσσει τρικυμίες. Αν, εκτός από το όνομα, ακόμη και ο θρύλος, της ονοματοδότριας, αποδίδει χάρη, πολλά εξηγούνται, πολλά και τρικυμιώδη αναμένονται αλλά ένα δεν ξεπερνιέται: το σπασμένο κανάτι …

Στάθης Παχίδης

protagon.gr