Μέρος Δ΄

Χωρίς να πιστεύω ότι ανταποκρίθηκα έστω και ελάχιστα, Π-τ-ο, στο γράμμα σου, ολοκληρώνω εδώ την απάντησή μου.

Έθιξες πολλά θέματα σ΄αυτό. Ο χώρος όμως και ο τρόπος επικοινωνίας δεν μου έδιναν μεγαλύτερη δυνατότητα.
Θα ήταν ωστόσο παράλειψη, αν δε λέγαμε ότι η εναντίωση στο γενετήσιο ένστικτο είναι από τις σκληρότερες μάχες που μπορεί να δώσει ο άνθρωπος.
Κι αυτό, γιατί είναι εναντίωση στην ίδια του τη φύση.
Το σεξ είναι από τα ισχυρότερα ένστικτα του ανθρώπου.
Το παλεύει ως ένα σημείο με τη λογική, αλλά αυτή δε φτάνει. Όταν το πάθος γιγαντώνεται, θολώνει το ανθρώπινο μυαλό.
Μια γυμνασμένη βούληση από την άλλη, ίσως βοηθάει στην αυτοκυριαρχία. Αλλά και αυτή υποχωρεί και συντρίβεται, όταν βογγάει η σάρκα.
Απ΄όσα όμως,ιδίως τελευταία, ακούμε, και αυτό το ιερό γονε’ι’κό συναίσθημα συσκοτίζεται, όταν διεγείρεται η σάρκα ανυπότακτα, και δημιουργεί τότε τα παρατράγουδα των αιμομιξιών, που όλοι με ανησυχία παρακολουθούμε στην επικαιρότητα.

Προ Χριστού οι άνθρωποι έτσι ασύδοτοι παρασύρονταν απ΄τα σαρκικά πάθη και είχαν φτάσει να τα κάνουν θεούς τους.
Σίγουρα το πρώτο ήταν η αχαλίνωτη σεξουαλική επιθυμία.
Ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, με τις απιστίες του στην Ήρα είχε πληθώρα ερωτοπαθών σχέσεων με θνητές γυναίκες.
Οι ερωτοδουλειές κι άλλων θεών είναι ανεξάντλητες σε διήγηση.
Κορυφαία όμως και λατρευτή, σύμβολο του έρωτα θεά — ιδιαίτερα στην Κόρινθο, όπου στο ναό της την υπηρετούσαν ιερόδουλες — ήταν η Αφροδίτη.

Σ΄αυτή τη βρωμιά και το σκοτάδι έρχεται ο χριστιανισμός και ρίχνει φως και φυτεύει το λουλούδι της αγνότητας. Της καθαρότητας.
Και στην πόλη της Κορίνθου, μιας και την αναφέραμε, που οργίαζε η πορνεία, ο απόστολος Παύλος κάνει βαθιά τομή.
Με αφορμή ένα περιστατικό αιμομιξίας, θα τους στείλει το 54 μ.Χ γράμμα από την Έφεσο (Α΄Κορινθ,5, 1-8), στο οποίο να τι λέει:
”Κυκλοφορεί η φήμη ότι παρουσιάστηκαν ανάμεσά σας περιπτώσεις πορνείας, και μάλιστα τέτοιου είδους που δεν τη συναντάει κανείς ούτε στους ειδωλολάτρες, να συζεί δηλαδή κάποιος με τη μητριά του.
Κι εσείς, αντί να λυπηθείτε βαθιά, ώστε αυτός που διέπραξε κάτι τέτοιο να απομακρυνθεί από την Εκκλησία, είστε περήφανοι για τον εαυτό σας.
…Αφού συγκεντρωθεί η Εκκλησία, …να παραδοθεί με τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού, ο άνθρωπος αυτός στο σατανά για το σωματικό του αφανισμό, έτσι ώστε να σωθεί το πνεύμα του την ημέρα του Κυρίου…Δεν ξέρετε ότι λίγο προζύμι φουσκώνει όλο το ζυμάρι;…Ας γιορτάζουμε…το Πάσχα όχι με ψωμί που περιέχει την παλιά ζύμη, τη ζύμη της αμαρτίας και της πονηρίας, αλλά με το άζυμο ψωμί της καθαρότητας και της αλήθειας).

Προ Χριστού ο Εβρα’ι’κός λαός ξεχωρίζει για την περιορισμένες σεξουαλικές επιθυμίες από τους άλλους λαούς.
Αλλά και σ΄αυτήν την Π.Δ, παρόλο που ο Θεός δίνει αυστηρή νομοθεσία, για να συγκρατήσει τους Ισραηλίτες από σεξουαλικές παρεκτροπές, δεν υπήρχε η δυνατότητα για μονογαμία.
Τους επέτρεπε γι΄αυτό την πολυγαμία.
Όταν έρχεται όμως ο Χριστός στον κόσμο, ιδρύει την Εκκλησία Του και μ΄αυτήν συνδέει από τότε αέναα την ανθρώπινη αδυναμία με την παντοδυναμία Του.

Έτσι, ενώ μέχρι τότε ο άνθρωπος ήταν αδύνατος να υπερνικήσει τη φύση του, μετά την Πεντηκοστή ξεπερνάει τη φύση του.
Νικάει το ένστικτο. Γιατί με τη συμμετοχή του στη λατρευτική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας ενοικεί μέσα του ο Χριστός, που τον λυτρώνει — με τη βοήθεια και του προσωπικού του αγώνα βέβαια — από τους πειρασμούς, που του δημιουργούν οι κατώτερες ορμές, οι άνθρωποι και ο διάβολος.
Τον βοηθάει να βλέπει πνευματικότερα τη ζωή και τον κόσμο.
Κι όχι καταπιέζοντας αυτές τις ορμές του, οπότε φυσικό είναι να του δημιουργούνται νευρώσεις και κάποτε και αδικαιολόγητες εκρήξεις. Αν και πολλές φορές συμβαίνει κι αυτό, όταν ακόμη η πίστη μας είναι ατελής και διαμορφούμενη.

Ο Χριστός δεν δίνει μόνο απαγορευτικές εντολές.
Χαρίζει η σύνδεση μαζί Του — σε αντάλλαγμα όσων στερούμαστε — και βιώματα με ανεκλάλητες ομορφιές, που οι κοσμικοί άνθρωποι τις αγνοούν δυστυχώς και μάλιστα παντελώς.
Και το ωραιότερο βίωμα είναι ότι αξιώνεται να γεύεται τη γλυκύτητα του προσώπου του Ιησού του Κυρίου μας.

Με αυτή τη χάρη περιορίζεται και ο άνδρας σε μια γυναίκα.
Επιβάλλεται η μονογαμία.
Κι όχι μόνο αυτό.
Ενώ π.Χ δε μπορούσαν οι άνθρωποι να αγνεύσουν ολοκληρωτικά, — ο προφήτης Ηλίας νομίζω ήταν ο μόνος που ήταν άγαμος — , μετά την ίδρυση της Εκκλησίας, εκατομμύρια άνθρωποι του πλανήτη μας αφιερώθηκαν στο Θεό, θυσιάζοντας και αυτό το δικαίωμα του γάμου, και ενοικώντας σε σκήτες, σε μοναστήρια, με κοινοβιακή ή όχι μορφή, αγίασαν.
Ξεπέρασαν κάθε απαίτηση της σάρκας.

Να αναφέρουμε παραδείγματα;
Ο άγιος Θεόδωρος ο Συκεώτης, που γιορτάζει στις 12 Απριλίου.Ήταν παιδί από θολερές πηγές.
Η μητέρα του δούλευε ως πόρνη σ΄ένα πανδοχείο, όπου διέμενε, και…
Τον συνέλαβε με κάποιον αυλικό.
Κι όμως με τη συνεχή άσκηση, αφότου ένιωσε να τον συγκλονίζει η αγάπη του Χριστού , με την προσευχή και τη συμμετοχή του στη λατρεία και τα μυστήρια της Εκκλησίας, καθαρίστηκε τόσο από τα πάθη αυτά, ώστε έγινε Επίσκοπος και άγιος.

Το ίδιο και ο άγιος Δαβίδ της Ουαλλίας.Νόθο και αυτός παιδί. Και μάλιστα γόνος βιασμού.

Και στους δυο αυτούς αγίους βάραιναν πολύ και οι κληρονομικές τάσεις και ορμές,
Κι όμως με τη χάρη, που αναβλύζει απ΄το Σταυρό του Κυρίου και τη ζωντανή παρουσία Του στην ψυχή τους, νίκησαν τη σάρκα.

Με λάγνα σάρκα απ΄τη φύση τους, που ξέφυγαν τον πόλεμό της κι έγιναν άγιοι, ήταν κι απειράριθμοι άλλοι άνθρωποι.
Ενδεικτικά αναφέρω την οσία Μαρία την Αιγυπτία, για τη βιογραφία της οποίας θα αφιερώσουμε ένα επόμενο άρθρο και τον ιερό Αυγουστίνο, για τον οποίο μιλήσαμε άλλοτε.

Άλλα τόσα ζευγάρια αγίων συζύγων έχουμε, που με λατρεία στο πρόσωπο του Κυρίου και χωρίς να βάλουν τρίτους ανάμεσά τους, άντεξαν στις διάφορες μπόρες της ζωής, που δεν τις άφησαν να τους φθείρουν την αγάπη και να τους απομακρύνουν από το Νόμο του Θεού.
Κι ο Θεός τούς πέρασε στην αιωνιότητα.

Έτσι δεν μπορούμε σήμερα να επικαλούμαστε άλλοτε την πρόοδο κι άλλοτε την αδυναμία μας ν΄αντιδράσουμε στις ενστικτώδεις ορέξεις, για να δικαιολογήσουμε τις σεξουαλικές μας ατασθαλίες.

Αυτό σημαίνει ή ότι κατατάξαμε την πίστη μας στο Χριστό στα ασήμαντα ενδιαφέροντά μας και την καταχωνιάσαμε σε μια γωνιά της ψυχής μας ή την πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων.
Πρέπει να ξέρουμε όμως ότι ο Θεός πρώτον δεν εμπαίζεται.
Δεν είναι τόσο εύκολος και φτηνός, ώστε, ενώ έστειλε το Χριστό στον κόσμο για αιώνια λύτρωση και αλλαγή νοοτροπίας μας και ζωής, εμείς να Τον κορο’ι’δεύουμε και να Τον υποτιμούμε.
Μεγάλη η αφροσύνη μας.
Με ποιον νομίζουμε ότι μπορούμε να παίζουμε.

Ύστερα ο Θεός ως απόλυτα καθαρός και άγιος δεν μπορεί να επαναπαυθεί σε ανθρώπους που μυρίζουν σάρκα και μόνο σάρκα.
Επαναπαύεται σε καθαρές ψυχές και με καθαρή ζωή.
Κι επειδή κανένας μας δεν έχει αυτή την αγιότητα εκ φύσεως, την αποκτούμε χάρη στη θυσία του Κυρίου μας στο Γολγοθά και με τη συμμόρφωση της ζωής μας στο θέλημά Του.

Όταν όμως όλα αυτά τα περιφρονούμε,ο Θεός χρησιμοποιεί ”ράβδο σιδηρά” προς συμμόρφωσή μας.
Και είναι φοβερός, όταν αποφασίσει να τιμωρήσει ανθρώπους, πόλεις και έθνη.

Κατακλυσμός είναι η πρώτη βαριά τιμωρία στην ανθρωπότητα, όταν δεν βρήκε άνθρωπο μη σαρκομανή.
Φωτιά και θειάφι στις πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρας για τις σεξουαλικές ανωμαλίες τους και την ομοφυλοφιλία.

Αυτές τις τιμωρίες του Θεού λίγο πολύ τις γνωρίζουμε όλοι.
Υπάρχουν όμως και οι προσωπικές του καθενός μας.
Απ΄τη συνείδησή μας πρώτα, που οι περισσότεροι δεν θέλουμε να τις θυμόμαστε καν.
Αλλά και στο τελευταίο βιβλίο της Κ.Δ, την Αποκάλυψη, αναφέρονται οι φοβερές πληγές που θα πλήξουν την ανθρωπότητα, για την αποστασία της από το Θεό και την αλήθεια.

Αναφέρουμε εδώ κι έναν διάλογο μεταξύ του Κυρίου και των μαθητών Του, όταν ήταν στη γη, και που πιστεύουμε ότι πρέπει να μας προβληματίσει:
”…Νομίζετε ότι εκείνοι οι δεκαοχτώ, που έπεσε πάνω τους ο πύργος του Σιλωάμ και τους σκότωσε” ( ίσως και τότε από σεισμό), ”ότι ήταν χειρότεροι από όλους τους ανθρώπους που κατοικούν στην Ιερουσαλήμ; Σας βεβαιώνω πως όχι. Αν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι θα χαθείτε με τον ίδιο τρόπο”.

Αλεξικέραυνο στην οργή του Θεού είναι μόνο η μετάνοιά μας.

Και επειδή σήμερα όλα βοούν ότι με τη διαγραφή Του απ΄τη ζωή μας,την άτσαλη και ανήθικη βιοτή μας, την έπαρση και αλαζονεία μας και τη χλιαρή και αναιμική πίστη μας προκαλούμε την οργή Του, ας ακούσουμε και την προειδοποίησή Του γι΄αυτά μέσα από το βιβλίο της Αποκάλυψης, που προαναφέραμε (Αποκ.3, 14-19):
”Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός, αλλά χλιαρός. Γι΄αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου. Καυχιέσαι πως είσαι πλούσιος, πως απόχτησες μεγάλη περιουσία, πως δεν έχεις ανάγκη από τίποτε. Ξεχνάς, φαίνεται, πως στην πραγματικότητα είσαι ταλαίπωρος κι αξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός και γυμνός. Γι΄αυτό σε συμβουλεύω ν΄αγοράσεις από μένα χρυσάφι καθαρισμένο στη φωτιά, για ν΄αποκτήσεις πλούτη, λευκά ρούχα, για να ντυθείς και να μην ντρέπεσαι, που φαίνεται η γύμνια σου, κολλύριο, για να αλείψεις τα μάτια σου και να αποκτήσεις το φως σου.
Εγώ όσους αγαπώ τους διαπαιδαγωγώ με αυστηρότητα.
Γι΄αυτό δείξε ζήλο και μετανόησε”.

Αγόρι μου, εδώ σ΄αφήνω.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σου δείξω καλύτερα ότι χρειαζόμαστε να πλησιάσουμε όλοι μας περισσότερο το Θεό.
Είναι παραλογισμός — επίτρεψέ μου το χαρακτηρισμό — να πιστεύουμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μακριά Του.
Κι όσο κι αν θέλουμε να απελευθερωθούμε απ΄τη σκέψη και την παρουσία Του, δεν το μπορούμε.
Το μάτι Του μας παρακολουθεί άγρυπνα.
Πατρικά όμως.
Όπως στην παραβολή του ασώτου ο πατέρας τον επαναστάτη γιο του.

Μακάρι να είσαι κι εσύ, όπως και όλοι μας που Τον κλωτσούμε, από κείνους που δεν συμβιβάστηκαν με την αμαρτία και τον πανσεξουαλισμό της εποχής μας και επέστρεψαν κοντά Του.
Κι επέμειναν να μείνουν κοντά Του.
Μακάρι.
Σου το εύχομαι ολόψυχα.

Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες και την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σου και μέσω του προσώπου σου και με πολλούς άλλους νέους, που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με σένα.
Σ΄ευχαριστώ.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός