Ένας χρόνος πέρασε. Κι όλα τριγύρω άλλαξαν, κι όλα τα ίδια έμειναν.

Με ρωτάνε οι φίλοι γιατί έχω καιρό να γράψω. Δεν ξέρω. Ίσως να βαριέμαι. Ίσως γιατί 20 μέρες στην Ελλάδα κουράστηκα να μιλώ για τη Σκωτία. Ίσως γιατί εγκλιματίζομαι κάθε μέρα και πιο πολύ και τίποτα δε με παραξενεύει.

Σκέφτηκα να γράψω για τις διακοπές μου στην Ελλάδα. Αλλά τι να πω που δεν το ξέρετε ήδη; Για εικόνες όμορφες, για ήλιο, για γλέντια, για μυρωδιές κι αγκαλιές γνώριμες, για πρόσωπα χαμογελαστά; Θα μπορούσα να σας πω για κάποιους «φίλους» που με γουρλωμένα μάτια με κοιτούσαν να διηγούμαι πόσο ευχαριστημένη είμαι εδώ στα «ξένα». «Αλήθεια, περνάς καλά; Περίεργο. Είσαι η μόνη από τους ξενιτεμένους μας φίλους που το λέει αυτό». «Δεν ξέρω για τους άλλους, ρε παιδιά, εγώ καλά περνάω». «Καλά, δώσ’ του ακόμα έναν χρόνο και θα δεις». Σαν να μου το εύχονταν ένα πράγμα. Αλλά δεν θα ήθελα να κρατήσω τις πικρές στιγμές στη μνήμη μου.

Γι’ αυτό επιστροφή στα δικά μας, που λένε και στα δελτία ειδήσεων. Μετά έναν τρελό Αύγουστο, ένα απίστευτο φεστιβάλ, με τουρίστες χωμένους και στην παραμικρή γωνιά αυτής της πόλης (κυριολεκτώ, ο πληθυσμός της πόλης διπλασιάστηκε σε ένα μήνα) το Εδιμβούργο στέκει αλώβητο κι αγέρωχο, έτοιμο να υποδεχτεί τον χειμώνα. Η μέρα μικραίνει κι ο αέρας ψυχραίνει. Τα δέντρα κιτρίνισαν. Σπάνια πια περπατώ για τη δουλειά. Και πάνω στο καλοριφέρ, πάντα ριγμένο ένα πανωφόρι να στεγνώνει από την ξαφνική μπόρα που με βρήκε απροστάτευτη.

Οι φίλοι μου εδώ πληθύνανε. Κι απολαμβάνω όσο τίποτα τη διεθνή μου παρέα. Ισπανοί, Έλληνες, Σκωτσέζοι, Αυστραλοί, Άγγλοι. Τόσο διαφορετικοί ο ένας απ’ τον άλλον. Κι αυτό είναι που μας κάνει να διασκεδάζουμε. Ανταλλάσσουμε εμπειρίες, έθιμα και φράσεις -αλήθεια, γιατί όλες οι φυλές του πλανήτη τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουν στους άλλους είναι τις «κακές»;- Καλημέρα, ευχαριστώ, μαλάκα. Προς υπεράσπισή μου, αυτές τις τρεις τις ξέρουν ήδη από τις διακοπές τους στα νησιά μας.

Αγάπησα ακόμα πιο πολύ τους Σκωτσέζους. Καταλαβαίνω τι λένε, πια. Μεγάλο κατόρθωμα. Με κάνουν να γελώ. Συνήθισα να τους βλέπω μεθυσμένους κάθε Σαββατόβραδο. Μη σας πω ότι τους έχω συνοδεύσει κάνα δυο φορές. Αυτοί ωστόσο ακόμα να συνηθίσουν το σκούντημά μου όταν με πειράζουν, την αγκαλιά μου όταν τη χρειάζονται, την ένταση της φωνής μου όταν νευριάζω. Πάω να καβγαδίσω κι αυτοί μου προτείνουν να πιούμε ένα πάιντ να το λύσουμε.

Έχω ήδη αποχαιρετήσει φίλους που η Σκωτία ήταν λίγη για εκείνους. Φίλους που δοκιμάζουν πια την τύχη τους στην Αυστραλία, στη Γερμανία, στον Καναδά. «Το Εδιμβούργο είναι πέρασμα», μου λέει η φίλη μου η Πιλάρ. «Συνήθισέ το. Θα αποχαιρετήσεις πολλούς ακόμα». Και συνειδητοποιώ με θλίψη ότι «ουδέν μονιμότερον εκ του προσωρινού». Πόσα «αντίο, δε θα χαθούμε, τα λέμε», θα πω ακόμα στη ζωή μου;

Δε σας λέω τίποτα καινούριο, το ξέρω. Η μεγαλύτερή μου κατάκτηση μέσα σε αυτόν τον χρόνο είναι ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου εδώ. Δεν προσποιούμαι για κανέναν. Περνάω καλά αλλά έχω και τα κάτω μου όπως όλοι μας. Δε θα προσποιηθώ ότι δεν μου λείπουν πράγματα και κυρίως άνθρωποι από την Ελλάδα. Αλλά δεν θα κρύψω πόσο ήρεμη κι ευχάριστη έχει γίνει η ζωή μου εδώ. Κι αν βγουν αληθινές οι προφητείες των «φίλων» και σ’ έναν χρόνο το έχω μετανιώσει θα μπορώ να κοιτάξω πίσω και να πω με σιγουριά ότι ο χρόνος αυτός ήταν ο πιο ενδιαφέρων της ζωής μου.

protagon.gr