Στις 14 του μήνα Σεπτέμβρη γιορτάσαμε ένα πολύ σπουδαίο γεγονός.
Η Εκκλησία χάρη στις ενέργειες της αγίας Ελένης, της μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου , τριακόσια χρόνια μ.Χ βρήκε το ξύλο του Σταυρού, πάνω στο οποίο η μοχθηρία του διαβόλου και ο φθόνος των ανθρώπων κάρφωσαν τον Ιησού.

Εκείνοι των οποίων θίγονταν τα συμφέροντα και ο εγωισμός απ΄τη διδασκαλία Του –κάτι που επαναλαμβάνεται σε κάθε εποχή — είχαν πιστέψει ότι θα ξέμπλεκαν έτσι μια και καλή απ΄την ενοχλητική παρουσία Του.
Δεν τα κατάφεραν. Ακολούθησε η Ανάστασή Του.

Του είχαν προσάψει την κατηγορία του επαναστάτη κατά της Ρωμα’ι’κής εξουσίας.
Του καταλυτή του Μωσα’ι’κού Νόμου.
Του αμαρτωλού, γιατί συναναστρεφόταν καταδεκτικά ανθρώπους περιθωριοποιημένους, για να τους απελευθερώσει από την αμαρτία.
Του Βεελζεβούλ, του δαιμονισμένου, γιατί τα θαύματά Του και ο λόγος Του ανέτρεπαν τη φαρισα’ι’κή νοοτροπία τους.

Δεν άντεχαν την καλοσύνη Του. Το βάθος και το εύρος της αγάπης Του.

Στο σταυρό Του συναντήθηκαν η τέλεια υπακοή στο θέλημα του Ουράνιου Πατέρα και η τέλεια αγάπη προς τον άνθρωπο.

Ο σταυρικός Του θάνατος ήταν εξευτελιστικός και μαρτυρικός.
Μπορούσε να τον αποφύγει, αν το ήθελε.
Το γιατί τον επέλεξε ανήκει στις ανεξιχνίαστες βουλές Του.

Για όσους Τον ακολουθούν, αλλά και για όλους τους ανθρώπους, ο Σταυρός από τότε έγινε σύμβολο θυσίας.
Πόνου και μαρτυρίου.
Αλλά και λύτρωσης και χαράς.
Μοναδικός δρόμος για την ηθική ανάσταση του ανθρώπου.

Ας αφήσουμε όμως να μας μιλήσουν γι΄αυτά δυο εξαιρετικές φυσιογνωμίες, που αγωνίστηκαν τίμια, καρποφόρα και μέχρι το τέλος της ζωής τους κάτω απ΄τη σκιά του σταυρού του Κυρίου και το μήνυμα που μας άφησε η αγία ζωή τους ήταν το ίδιο μ΄αυτό του ποιητή:
”Ω συ διαβάτα κουρασμένε της ζωής,
μη λησμονείς πως η ζωή είναι σταυρός.
Μα και δυνατός σου δίπλα στηριγμός
θε΄να΄ναι πάντοτε Εκείνου ο Σταυρός”.
.

Ο ένας είναι και πάλι ο μακαριστός γέροντας π.Αυγουστίνος Καντιώτης, ο οποίος, σ΄ένα απόσπασμα από μια σχετική ομιλία του, λέει τα εξής:
” Τι μας διδάσκει, αγαπητοί μου, ο σταυρός;…

Σταυρός ίσον συγγνώμη.
Γιατί επάνω στο σταυρό ο Χριστός συγχώρεσε τους φονιάδες Του.
Υπάρχουν σήμερα εδώ στην εκκλησιά μαλωμένοι; Υπάρχουν πεθερές που μισούν τις νύφες και νύφες τις πεθερές; Υπάρχουν σπίτια που δεν μιλιώνται; Υπάρχουν γείτονες που δεν χαιρετιώνται; Υπάρχει μίσος; ;E, σήμερα ο σταυρός λέει: συγχωρήστε! Αν δεν συγχωρείς, τότε μην πλησιάζεις το σταυρό, μην τον φιλάς.
Όταν μέσα στην καρδιά σου έχεις αυτόν τον κάβουρα, αυτό το φίδι του μίσους, δε μπορείς να πλησιάσεις το σταυρό.Γιατί σταυρός σημαίνει συγχώρησις.
Καλείσαι να συγχωρήσεις και τον πιο μεγάλο εχθρό σου.

Σταυρός ίσον αλήθεια.
Ο Χριστός ανέβηκε εκεί, γιατί με τη ζωή και τη διδασκαλία Του μαρτυρούσε για την αλήθεια.
Το μαχαίρι να σου βάζουν στο λαιμό, να σε σφάζουν, εσύ την αλήθεια να πεις. Όχι να πηγαίνεις στα δικαστήρια και ν΄απλώνεις το βρωμερό σου χέρι επάνω στο Ευαγγέλιο και να παίρνεις ψεύτικο όρκο. Όχι δα.., τότε δεν είσαι άξιος να προσκυνήσεις το σταυρό.

Σταυρός ίσον και ταπείνωση.
Για το Χριστό ο σταυρικός θάνατος ήταν η μέγιστη ατίμωση και η έσχατη ταπείνωση.
Εσύ, όχι επειδή τάχατες κάθεσαι σ΄ένα σπίτι πιο μεγάλο κι έχεις περισσότερα λεφτά και κότερα ή χωράφια και γίδια κι έχεις παιδιά που σπουδάζουν σε σχολές κι έχεις.. δεν ξέρω τι άλλο, να καυχιέσαι και να υπερηφανεύεσαι…
Δεν είσαι έτσι πραγματικός χριστιανός.

Σταυρός ίσον αγάπη.
Γιατί η αγάπη Του για σένα, για μένα, αδερφέ μου, Τον έφθασε ως εκεί.
Κι εσύ, πεινά ο άλλος; Να του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Διψά; Να του δώσεις ένα ποτήρι νερό. Είναι γυμνός; Δος του ένα σακκάκι να φορέσει. Κλαίει; Να πας να τον παρηγορήσεις και να του σφουγγίσεις τα δάκρυα. Όχι εσύ να τα έχεις όλα κι ο άλλος να μην έχει τίποτε.

Σταυρός ίσον θυσία.
ο Χριστός άφησε τους ουρανούς, μπήκε στη σφαίρα της γης και δανείστηκε τη σάρκα μας, άφησε μεγαλεία και δόξες που θα μπορούσε να έχει, για να μας ανεβάσει εκεί απ΄όπου κατέβηκε ο ίδιος! Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι.
Οφείλουμε, αγαπητοί μου, να Τον μιμούμαστε. Να θυσιαζόμαστε για το καλό και τη σωτηρία του διπλανού μας”.

Αυτά σημαίνει ο Σταυρός.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Επειδή όμως ο Σταυρός είναι και σύμβολο του πόνου, αλλά και της λύτρωσης από τον πόνο, αφήνουμε να μας μιλήσει στη συνέχεια ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ ( 1807 – 1867 ), επίσκοπος Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας.

Παραθέτουμε πρώτα ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του φυλλαδίου ”Το ποτήρι των θλίψεων” το οποίο περιέχει τις σκέψεις του αγίου και το οποίο μας βρίσκει σύμφωνους σε όλα.
”Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, από τις δοκιμασίες και τα βάσανα τούτης της ζωής είναι το αναπόφευκτο πικρό ποτήρι του ανθρώπου. Ο πόνος είναι η ίδια η ζωή του. Θάνατοι, αρρώστιες, κατατρεγμοί, διαμάχες, φτώχεια, αποτυχίες, μοναξιά, φοβίες, αγωνίες, πειρασμοί…
Δεν τον δημιούργησε ο Θεός τον πόνο, αλλά μπήκε στη ζωή των ανθρώπων μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, εξ αιτίας της αμαρτίας.
Ο νέος όμως Αδάμ, ο Θεάνθρωπος Κύριος, σήκωσε στους ώμους Του μαζί με την αμαρτία και τον πανανθρώπινο πόνο.
Έτσι μεταμόρφωσε τον εξουθενωτικό χαρακτήρα του πόνου σε σωτήριο φάρμακο και ανέδειξε τις θλίψεις ως κατ΄εξοχήν οδό θεραπείας, εξαγιασμού και τελειώσεως του ανθρώπου.
Από τότε ο Χριστός παραμένει η μοναδική αδιάψευστη ελπίδα των πονεμένων.
Τα λόγια Του αντηχούν παρήγορα μέσα στους αιώνες: ”Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς” ( Ματθ.11,28 ).
”Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον” ( Ιω.16,33 ) .

Δίχως το Χριστό τα ανθρώπινα δεινά είναι φορτίο βαρύ και ασήκωτο. Με το Χριστό ο πόνος μετατρέπεται σε γλυκασμό, η οδύνη σε παράκληση, η αγωνία σε ελπίδα, το άγχος σε υπομονή, ο Γολγοθάς σε Ανάσταση.
Οι άγιοι της Εκκλησίας, βλέποντας κάθε δοκιμασία ως επίσκεψη του Θεού και αφορμή πνευματικού κέρδους, χαίρονταν στα παθήματά τους, ενώ αντίθετα ανησυχούσαν στις μακρές περιόδους αναψυχής”.

Κι ο άγιος Ιγνάτιος γράφει: ”…Άφωνοι στεκόμαστε όλοι μπροστά στο ποτήρι του Χριστού. ..Κανείς γι΄αυτό δεν μπορεί να αρνηθεί το δικό του το ποτήρι –του προσωπικού του σταυρού ο καθένας –, γιατί Εκείνος που μας πρόσταξε να το γευθούμε, το ήπιε πρώτα Αυτός…Για να μπούμε στη Βασιλεία του Θεού, πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις”( Πραξ.14,22), λέει ο Απόστολος.
…το ποτήρι φαινομενικά το παίρνεις από χέρια ανθρώπινα…Με ευγνωμοσύνη προς το Θεό να το δεχθείς και με ζωντανή πίστη… και με ανδρεία να το πιεις όλο.
Το παράπονο για το ποτήρι που έχει προοριστεί από το Θεό, η αγανάκτηση, η ανυπομονησία, η μικροψυχία και προ παντός η απελπισία…είναι τα κακόμορφα παιδιά της εγκληματικής απιστίας.

Ο κεραμοποιός γνωρίζει και την ένταση της φωτιάς και τον χρόνο που πρέπει να μείνουν σ΄αυτήν τα πήλινα σκεύη, για να ψηθούν σωστά. Γιατί, αν παραψηθούν, σπάζουν, κι αν πάλι μισοψηθούν, είναι ακατάλληλα για χρήση.
Πολύ περισσότερο ο Θεός γνωρίζει πόσον καιρό πρέπει να βαστήξει η φωτιά της δοκιμασίας και πόσο δυνατή πρέπει να είναι αυτή η φωτιά, ώστε τα λογικά Του σκεύη…να γίνουν ικανά για την είσοδο στη βασιλεία των Ουρανών.

Είναι αμαρτία να βερυγγομούμε εναντίον των αδελφών μας, που γίνονται όργανα των δοκιμασιών μας. Πολύ μεγαλύτερη αμαρτία είναι να βαρυγγομούμε εναντίον του Θεού, όταν το ποτήρι των θλίψεων κατεβαίνει κατευθείαν από τον ουρανό.

Όποιος πίνει το ποτήρι του με ευγνωμοσύνη…αυτός έφτασε στην αγία ανάπαυση, στη χάρη της ειρήνης του Χριστού και από τώρα απολαμβάνει τον πνευματικό παράδεισο του Θεού”.

Από το σταυρό των θλίψεων δεν εξαιρείται κανένας θνητός. Μόνο που διαφέρει στο βάρος και στο ύψος ο σταυρός του καθενός.
Μη κάνουμε σύγκριση αυτού που μας έτυχε με τη δοκιμασία του διπλανού μας. Το πιο σίγουρο είναι ότι θα απελπιστούμε και θα γογγύσουμε.
Ίσως πούμε βέβαια και το ”υπάρχουν και χειρότερα”, αν είμαστε καλοπροαίρετοι.
Ύστερα, τα φαινόμενα απατούν.

Αν ωστόσο, παρόλο τον αγώνα μας, αναβρύζει στην ψυχή μας πίκρα και παράπονο, νιώθουμε τα πόδια μας να τρικλίζουν και το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας από το βάρος του παθημάτων μας ,ας γονατίσουμε ταπεινά μπροστά στον Πατέρα των φώτων και ως παιδιά Του να Του εκφράσουμε την αδυναμία μας να πειθαρχήσουμε στο θέλημά Του ή και να μαλώσουμε μαζί Του. Όπως τα γνήσια παιδιά με τον πραγματικό πατέρα τους.
Ας είμαστε σίγουροι ότι αυτή την προσευχή μας την προτιμάει από άλλες παπαγαλίστικες και τυπικές.

Ας ατενίζουμε από την άλλη πάντοτε στον Εσταυρωμένο, για να αναλογιζόμαστε πόσο ψηλός ήταν ο δικός Του σταυρός και να θυμόμαστε τα λόγια Του ” στον κόσμο αυτόν θα δοκιμάσετε θλίψεις. Μη φοβάστε όμως, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο”.

Μας βεβαιώνει έτσι ότι ο πόνος δεν μπορεί να μας διαλύσει. Ο δικός Του σταυρός τον έχει αποδυναμώσει. Τον έχει αφοπλίσει. Τον έχει μετατρέψει σε πηγή ευλογίας.
Πίσω του ροδίζει η ανάστασή μας.
Η κατασκήνωση στη χώρα των αγίων, που λεύκαναν την ψυχή τους μέσα στη θλίψη και το μαρτύριο, ψυχικό ή σωματικό.

Μας χρειάζεται γι’ αυτό υπομονή και προσευχή. Και εμπιστοσύνη στον άγιο Θεό, που μας πληγώνει μεν, αλλά και πάλι Αυτός μας θεραπεύει. Με το χρόνο, τη χάρη και τη δική Του στοργή. Και με τον Παράκλητο. Το Πνεύμα του το Άγιο.

Ας μην αποκάμουμε.
Άλλωστε η παραμονή μας στη γη είναι τόσο λίγη. Τόσο περιορισμένη…

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός