Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, σε ένα εντελώς ελεγχόμενο περιβάλλον, που δημιουργήθηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Πολλοί άνθρωποι -και κυρίως οι νέοι- αποδέχονται την πραγματικότητα που τους παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Η λαϊκή τέχνη, η μουσική, ο κινηματογράφος, η μόδα, όλα κουβαλούν μηνύματα για το πως λειτουργεί η κοινωνία και το πώς θα πρέπει οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται.

Συνεπώς η διασκέδαση δεν είναι χωρίς τίμημα…

Προσβάλλεται η ιδεολογία και προβάλλεται μια θέαση του κόσμου που επηρεάζει όσους παρακολουθούν το πρόγραμμα της τηλεόρασης.

Και υπάρχει λόγος που το δίκτυο της τηλεόρασης και η μουσική βιομηχανία προγραμματίζουν στο μυαλό τον κώδικα από τον οποίο συχνά δεχόμαστε επίθεση σε όλης τη διάρκεια της ζωής μας… Μας προγραμματίζουν σε μια συγκεκριμένη θέαση του κόσμου, την οποία μπορεί να θεωρούμε φυσιολογική, επειδή γεννηθήκαμε μέσα σε αυτό το σύμπλεγμα από ψέματα και απάτη.

Στην πραγματικότητα η απάτη έγινε μέρος του κοινωνικού πλαισίου και ακριβώς επειδή γεννηθήκαμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση, και οι οι γονείς μας γεννήθηκαν μέσα σε αυτήν την κατάσταση, δεν ξέρουμε κάτι καλύτερο και έτσι δεν είναι σίγουρο ότι βλέπουμε τα πράγματα έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα, αλλά μπορεί να τα βλέπουμε διαφορετικά ανάλογα με το πως είμαστε εμείς…

Υπάρχουν δύο κύρια μέσα χειραγώγησης των ανθρώπων:

Το ένα είναι πολύ απλό, πολύ βασικό, και απλά είναι ο έλεγχος των πληροφοριών:

Όταν δεν έχουμε όλα τα δεδομένα για ένα συγκεκριμένο θέμα, η ποιότητα της κρίσης μας δεν μπορεί να είναι καλύτερη από την ποιότητα της πληροφορίας

Και παρά το γεγονός ότι έχουμε μια πληροφορία διασκορπισμένη παντού (με όλη την πληροφορία που υπάρχει διαθέσιμη στο διαδίκτυο και σε άλλες πηγές πληροφόρησης)  θα πρέπει να έχουμε την ικανότητα να αξιολογήσουμε την πληροφορία που μας προσφέρεται και είναι κρίσιμο θέμα να έχουμε τη διορατικότητα να αποφασίζουμε το τι είναι αλήθεια, ποια είναι τα ψέματα και ποιες οι μισές αλήθειες…

Υπάρχει στο χώρο των ΜΜΕ μια διαδικασία συγχωνεύσεων για τον έλεγχο της πληροφορίας στην ιδιοκτησία των διαφόρων μέσων στον τύπο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, που τελικά καταλήγουν στα χέρια των λίγων που κατέχουν τις πολυεθνικές.

Σήμερα στην ουσία υπάρχουν ελάχιστες εταιρίες που ελέγχουν την πληροφορία και επιβάλλουν τον τρόπο διασκέδασης.