Φίλος εργένης με πήρε τηλέφωνο

να μου πει τα παράπονά του για άλλο φίλο, παντρεμένο, ο οποίος τον κάλεσε στο εξοχικό του σε συγκεκριμένη μέρα, επειδή «τότε βόλευε». Επέμενε, κιόλας, επειδή ο φίλος μου δεν πολυψηνόταν να πάει.

Μάλιστα ο φίλος μου τσαντίστηκε περισσότερο επειδή έπρεπε να δεσμευτεί ότι θα πάει. «Αυτούς τότε τους βολεύει. Εμένα με ρωτάνε αν με βολεύει; Και, στο κάτω-κάτω, μπορεί εγώ να μην έχω διάθεση εκείνη τη μέρα να πάω. Μπορεί να ξεκινήσω για να πάω και στο δρόμο να το μετανιώσω και να θέλω να πάω αλλού. Γιατί να καταπιεστώ; Αλλά αν πω ότι θα πάω και δεν πάω, θα παρεξηγηθούν άσχημα.».

Κατάλαβα ακριβώς τι ήθελε να μου πει. Οι παντρεμένοι, σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, έχουν υποχρεώσεις. Είναι οικογενειάρχες. Έχουν προτεραιότητα σε όλα. Έχουν άλλοθι απέναντι στην κοινωνία και, κυρίως, απέναντι στους εαυτούς τους. Η ίδια η «κοινωνία» έχει υποχρέωση απέναντί τους. Ως οικογενειάρχες, κουράζονται, έχουν προβλήματα, έχουν νεύρα, έχουν άγχη. Κάθεσαι να μιλήσεις με οικογενειάρχη; Η συζήτηση θα τελειώσει με ένα «Εσύ τι ανάγκη έχεις; Ένα άτομο είσαι!» και με την αφόρητη διάθεσή σου να τον καρυδώσεις, διότι είσαι ένα άτομο με δικές σου ανάγκες τις οποίες πρέπει να βρεις μόνος σου τρόπο να ικανοποιήσεις.

Οι οικογενειάρχες, επίσης, έχουν την εντύπωση ότι οι εργένηδες είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή διαθέσιμοι, όλη τη μέρα αραχτοί, έτοιμοι να τρέξουν μόλις δεήσουν εκείνοι να τους καλέσουν. Γιατί οι εργένηδες, ως γνωστόν, ως ρεμάλια που είναι, παρακαλάνε για ένα σπιτικό φαγητό, οικογενειακή ατμόσφαιρα, ένα εξοχικό να τους φιλοξενήσει, ένα πρωινό να ξυπνήσουν και να τους φτιάξει κάποιος άλλος τον καφέ τους. Κοινώς, πιστεύουν ότι οι εργένηδες είναι του χεριού τους.

Κι ότι, άμα λάχει και χρειαστεί να αλλάξει το πρόγραμμα επειδή εμφανίστηκε στο εξοχικό ο συμπέθερος και τα μπατζανάκια, ο εργένης θα πει ένα «καλά, δεν πειράζει, θα έρθω όποτε σας βολεύει κι ευχαριστώ που με καλείτε κιόλας» και θα περιμένει με αγωνία την επόμενη πρόσκληση. Η οποία θα έρθει διότι, καλή η οικογενειακή ζωή, καλά και τα άλλα παντρεμένα ζευγάρια της παρέας, αλλά μια στις τόσες χρειάζεται και λίγος εργένικος αέρας στο ζευγάρι. Τόσος, όσος να έρθει λίγη δροσιά, αλλά όχι και πολλή, μη τυχόν και νοσταλγήσει το έτερον ήμισυ εργένικες αλητείες.

Αμ, αγαπητοί παντρεμένοι, δε σας τα ‘παν καλά!
Δεν είναι τυχαίο που οι εργένηδες είναι εργένηδες. Κάποιος λόγος υπάρχει, να είστε σίγουροι. Για τους περισσότερους, είναι κοινός: είναι εργένηδες προκειμένου να μην καταπιέζονται. Για να μπορούν να περνούν τις μέρες τους όπως ακριβώς θέλουν. Θέλουν να είναι με κόσμο; Θα είναι με κόσμο. Θέλουν να μη μιλάνε σε άνθρωπο για 48 ώρες και 23 λεπτά; Θα μείνουν αμίλητοι για 48 ώρες και 23 λεπτά.

Με τους εργένηδες φίλους, μπορεί να κανονίζουμε επί μέρες κάτι. Να κάνουμε μεγαλόπνοα και αναλυτικά σχέδια. Και ξαφνικά, να λακίσουμε ένας-ένας. Ή να μη λακίσουμε και να βαδίσουμε βάσει προγράμματος. Ή μπορεί να φτάσει η μέρα και ξαφνικά κάποιος ή και όλοι να μην είναι «εντελώς εργένηδες». Κανείς δε θα παρεξηγηθεί, σε καμιά περίπτωση. Έχουμε διαγράψει τα «μα καλά, επειδή εσύ έμπλεξες τώρα μ’ αυτήν/αυτόν, εμένα μ’ αφήνεις και τι θα κάνω εγώ το σαββατοκύριακο;». Κάτι θα βρεις να κάνεις το σαββατοκύριακο.

Επειδή ξέρεις ότι η μέρα είναι δική σου, οι ώρες δικές σου και δε σε κυνηγάει κανένα άγχος να μαγειρέψεις/να φας/να δεις συμπεθέρια και μπατζανάκηδες. Επειδή πάντα και παντού υπάρχουν εργένηδες που δε θα παρεξηγηθούν αν τους πεις «Ρε συ, πειράζει να μη φύγουμε μαζί το σαββατοκύριακο; Γνώρισα κάποιον/κάποια κι είπαμε να βγούμε…».

protagon.gr