Ο επικήδειος λόγος του Χρήστου Παπαϊωάννου για τον άνθρωπο, τον πολιτικό, τον πατέρα και σύζυγο:

ΟΣΟΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΕΣΧΟΝ ΤΟΥ ΤΟ ΘΑΡΡΕΙΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΚ

ΤΩΝ ΟΜΟΡΡΟΥΝΤΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΑΣΘΑΙ,

ΟΥΤΟΙ ΚΑΙ ΕΒΙΩΣΑΝ ΜΕΤ’ ΑΛΛΗΛΩΝ ΗΔΙΣΤΑ

ΤΟ ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΟΝ ΠΙΣΤΩΜΑ ΕΧΟΝΤΕΣ,

ΚΑΙ ΠΛΗΡΕΣΤΑΤΗΝ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ ΑΠΟΛΑΒΟΝΤΕΣ

ΟΥΚ ΩΔΥΡΑΝΤΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΕΛΕΟΝ ΤΗΝ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΗΣΑΝΤΟΣ

ΠΡΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΝ.

Στην 40ή και τελευταία του Κύρια Δόξα ο Επίκουρος μας λέει λοιπόν: Όσοι είχαν τη δύναμη να έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στους συνανθρώπους τους κι έτσι έζησαν μαζί μια γλυκιά ζωή,

έχοντας αυτό ως την μεγαλύτερη επιβεβαίωσή τους και απολαμβάνοντας την πιο πλήρη οικειότητα, δεν θρηνούν, σαν να τον λυπούνται, αυτόν που έφυγε από τη ζωή πριν από

αυτούς.

Ανταμώσαμε λοιπόν εδώ σήμερα όχι για να θρηνήσουμε τον θάνατο του Γιώργου Παπαϊωάννου αλλά για να γιορτάσουμε τη ζωή του. Γιατί ο Γιώργος Παπαϊωάννου, του οποίου είχα την ύψιστη τύχη και τιμή να είμαι ο πρωτότοκος γιος του, έτσι έζησε όλη του τη ζωή του στα αγαπημένα του Γρεβενά: Με μεγάλη οικειότητα, πλήρη εμπιστοσύνη και αστείρευτη αγάπη για τους συμπατριώτες του, αγαπημένος κι ο ίδιος από αυτούς. Η ζωή του όλη, μια ζωή Αριστείας κι ένας αγώνας Δημιουργίας και

Προσφοράς. Πολυσχιδής η προσωπικότητά του:

Αριστούχος και πρώτος αποφοίτησε από το τότε οκτατάξιο Γυμνάσιο Γρεβενών (το σημερινό 1 ο Δημοτικό Σχολείο).

Αριστούχος Φοιτητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.

Εξέχων Αθλητής στίβου. Διαπρεπής δικηγόρος και φλογερός ρήτορας. Αγωνιστής της Δημοκρατικής Παράταξης στα Γρεβενά (οι συναγωνιστές του του έδωσαν το προσωνύμιο «ο Γέρος της Δημοκρατίας των Γρεβενών»).

Πρωταγωνιστής του πανγρεβενιώτικου αγώνα για την ίδρυση του Νομού Γρεβενών.

Δεξιοτέχνης χορευτής (ιδίως όταν συντονιζόταν με το δοξάρι του αγαπημένου του καλλιτέχνη Νίκου Γιουλέκα).

Λάτρης του θεάτρου και αντιπρόσωπος των θεατρικών συγγραφέων στην πόλη μας.

Δεινός παίκτης πρέφας με επικές μάχες στο καφενείο του καρδιακού του φίλου Ντίνου Κοντογιάννη και στο Κρυστάλ.

Ελεύθερο πνεύμα που αντιστάθηκε σε κάθε καταπίεση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Εμβληματική μορφή της πόλης μας, με πολλούς και πιστούς φίλους σ’ όλη την Ελλάδα.

Εραστής της ζωής αλλά και φανατικός οικογενειάρχης με την αγαπημένη του Λούλα στο πλάι του.

Γεννήθηκε στο Καλόχι Γρεβενών, 13 Ιουλίου 1927, σε δύσκολα χρόνια, 15 μόλις χρόνια μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας, όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο και όλα έπρεπε να αρχίσουν απ’ την αρχή. Από οικογένεια αγροτική που πρόσφερε όμως δύο εγγράμματους ιερείς, τον ΠαπαΙωάννη και τον παπαΝίκο.

Πατέρας του ο θυμόσοφος μπαρμπα-Τούλιας (ακόμα οι χωριανοί θυμούνται τις παροιμιώδεις ρήσεις του), μητέρα του η στωική Μαρία Πηγατσιώτη, από τον Δεσπότη Γρεβενών – τότε Σνίχοβο.

Έξι αδέλφια: Δημητρός (Μπίντος), Βαγγέλης που πέθανε νέος, Λάμπρος, Θανάσης, Βάια και ο βενιαμίν ο Γιώργος.

Η οικογένεια φτωχική, το τοπίο σκληρό. Σπούδασε στη Νομική Θεσσαλονίκης εργαζόμενος παράλληλα σε εμπορικό

κατάστημα. Στα φοιτητικά του χρόνια διέπρεψε ως αθλητής στίβου του ΒΑΟ Θεσ/νίκης, ο οποίος σύλλογος αργότερα, τον Ιανουάριο του 1992, σε ειδική τελετή τον τίμησε με τους άλλους συναθλητές του για τις πανελλήνιες νίκες του στα 100, 200, 4 Χ100 και άλμα εις μήκος. Ακόμα τον θυμούνται με θαυμασμό οι πιο παλιοί να συμμετέχει εκτός συναγωνισμού στα Αχίλλεια της πόλης μας.

Αμέσως μόλις πήρε το πτυχίο του και ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, παρά τις αδιαμφισβήτητες επιστημονικές του γνώσεις και δεξιότητες, δεν υπέκυψε στις σειρήνες της μεγαλούπολης και επέστρεψε στα αγαπημένα του Γρεβενά, όπου υπηρέτησε μάχιμα τη δικηγορία, που ήταν,

όπως έλεγε, η ερωμένη του, επί 52 συναπτά έτη. Η φήμη του ως μαχόμενου δικηγόρου άρχισε να εξαπλώνεται όχι μόνο στα

Γρεβενά αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας. Κέρδισε την εκτίμηση των συναδέλφων του και τη φιλία των κορυφαίων απ’ αυτούς.

Ο κόσμος των Γρεβενών από την αρχή τον αγκάλιασε, βρίσκοντας στο πρόσωπό του έναν μαχητικό και ανυποχώρητο συμπαραστάτη στα δύσκολα εκείνα μετεμφυλιακά χρόνια, που υπερασπιζόταν όχι μόνο τις αστικές αξιώσεις αλλά και τα πολιτικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες απέναντι σ’ ένα

καθεστώς διχασμού. Η στεντόρεια φωνή του ακόμη αντηχεί στις αίθουσες των Δικαστηρίων, υπερασπιζόμενος -ο μόνος δικηγόρος στα Γρεβενά- και τους διωκόμενους λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων.

Ανήκε σε μια γενιά που πέρασε από Συμπληγάδες: Κατοχή-Εμφύλιος- Δικτατορία. Μια γενιά όμως που είχε εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της πατρίδας. Μια γενιά με βαρύ ίσκιο, με αυτοπεποίθηση, με αρετή και τόλμη, με λογισμό και μ’ όνειρο, που πίστευε ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μια γενιά όχι μίσους και διχασμού αλλά συμφιλίωσης και δημιουργίας.

Προερχόμενος από οικογένεια με δημοκρατική παράδοση εντάχθηκε γρήγορα στην πολιτική ως ενεργό μέλος της Ένωσης Κέντρου του αείμνηστου Γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου. Συνδέθηκε στενά με τον ευεργέτη της πόλης μας Κωνσταντίνο Ταλιαδούρη, πρώτο βουλευτή Γρεβενών και Υπουργό Β. Ελλάδος, ο οποίος τον στεφάνωσε και βάφτισε το 1ο του παιδί.

Ο Γιώργος Παπαϊωάννου ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Νομού μας. Ήταν αυτός που στις 15 Οκτωβρίου 1963 από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου Αίγλη σε μια κατάμεστη από κόσμο Πλατεία Αιμιλιανού προσφώνησε τον Γεώργιο Παπανδρέου και εκφώνησε τον πύρινο λόγο του με αίτημα την ίδρυση του Νομού Γρεβενών εκφράζοντας το πάγιο αίτημα της

γρεβενιώτικης κοινωνίας. Εκλέχθηκε στη συνέχεια πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας, αξίωμα το οποίο του αφαιρέθηκε με το πραξικόπημα του 67.

Στις αρχές της Άνοιξης του 1967 σε συνάντησή τους στο Καστρί ο Γεώργιος Παπανδρέου του ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος βουλευτής της Ε.Κ. στα Γρεβενά για τις Εκλογές που ήταν να γίνουν στις 28 Μαΐου, αλλά δυστυχώς τους πρόλαβε η απριλιανή δικτατορία.

Τα πέτρινα χρόνια της 7ετίας το δικηγορικό του γραφείο ήταν το καταφύγιο των διωκομένων. Στις δικανικές του αγορεύσεις συχνές ήταν οι αναφορές του στην Ελευθερία, γι’ αυτό και αρκετοί Γρεβενιώτες παρακολουθούσαν στο δικαστήριο φανατικά τις αγορεύσεις του (μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα

καθηγητής ποινικού δικαίου του ΑΠΘ ο αείμνηστος Λάμπρος Μαργαρίτης, όπως ο ίδιος μου εκμυστηρεύτηκε, που ήταν τα χρόνια εκείνα στο οικοτροφείο

Γρεβενών).

Παρακολουθούνταν στενά από το στρατιωτικό καθεστώς και τηρούνταν φάκελος για τις δραστηριότητές του. Το γραφείο του παραβιάστηκε νύχτα και έγινε φύλλο και φτερό για λόγους «Δημοσίας Τάξεως». Ο ίδιος οδηγήθηκε στο Φρουραρχείο, μετά κάποιες αγορεύσεις του, «ίνα συμμορφωθεί προς τας

υποδείξεις». Αλλά αυτός δεν συμμορφωνόταν. Και δως του συναντήσεις και κρυφές συσκέψεις με τους συνοδοιπόρους του πότε στο γραφείο του, πότε στο ραφείο του Γιαννακούλη του Παπαϊωάννου, πότε στο σπίτι του Παύλου του Παυλίδη στη Μερσίνα, πότε στο αυτοκίνητο του Ντίνου του Κοντογιάννη,

μετέπειτα Δημάρχου, για να συζητήσουν για την πολιτική κατάσταση ή για να ακούσουν στο ραδιόφωνο κρυφά τη Ντόιτσε Βέλε και τους άλλους απαγορευμένους από το καθεστώς ελληνόφωνους σταθμούς του εξωτερικού.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είχε υποστηρίξει σε ποινικό δικαστήριο τον τότε διευθυντή της «Βραδυνής», που κατηγορούνταν για την κυκλοφορία του φύλλου της εφημερίδας με τη συνέντευξη του Κων/νου Καραμανλή, το οποίο

κατασχέθηκε από την Ασφάλεια. Αμέσως μετά τη δικτατορία, ο τότε δ/ντής της Βραδυνής, του μετέφερε την πρόταση του ίδιου του Καραμανλή, να είναι υποψήφιος βουλευτής με τη Ν.Δ..

Όμως αυτός, παρ’ ότι ήταν βέβαιη η εκλογή του, ευγενικά αρνήθηκε, γιατί άλλη ήταν η πολιτική του επιλογή και η ιδεολογία του.

Ηταν το 1974 ο πρώτος (μαζί με τον φίλο του Τάκη Λάιο, προδικτατορικό Δήμαρχο της πόλης μας) υποψήφιος βουλευτής του νεοσύστατου ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στον Νομό, στα αβέβαια τότε μεταπολιτευτικά χρόνια.

Αναγκάστηκε στη συνέχεια να εγκαταλείψει την ενεργό πολιτική, αφού είχε ξοδέψει τις πενιχρές οικονομίες του για τον προεκλογικό του αγώνα, χωρίς όμως ποτέ να εγκαταλείψει την παράταξη, ασκώντας βέβαια πάντα καλόπιστη αλλά αιχμηρή κριτική και αφιερώθηκε στη δικηγορία με πάθος (σε μια ποινική δικάσιμο είχε 36 υποθέσεις). Όμως το σαράκι της πολιτικής δεν τον άφηνε ήσυχο.

Έλαβε μέρος στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του 1994 ως υποψήφιος αιρετός Νομάρχης. Η μη εκλογή του είναι καταγεγραμμένη στη συλλογική μνήμη των Γρεβενιωτών ως

ένα οδυνηρό και ανεξίτηλο τραύμα.

Για τα 52 χρόνια της συνεπούς και μάχιμης δικηγορίας του ο Δικηγορικός Σύλλογος Γρεβενών με ομόφωνη απόφασή του στις 17 Ιανουαρίου του 2008 τού απένειμε τον τιμητικό τίτλο του επίτιμου δικηγόρου.

Ο Γιώργος Παπαϊωάννου δεν θα ήταν αυτός, αν δεν είχε στο πλευρό του την αγαπημένη του Λούλα Κυριάκου, η οποία εγκατέλειψε τα πάντα για να αφοσιωθεί σ’ αυτόν και στα παιδιά τους. Άφησε την αγαπημένη της Πρέβεζα, το επάγγελμα της διορισμένης κοινωνικής λειτουργού στους Μαυραναίους,

την υποτροφία της για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία. Κέρδισε όμως την αστείρευτη αγάπη του Γιώργου της και την εκτίμηση σύμπασας της Γρεβενιώτικης κοινωνίας.

Για εμάς, τα παιδιά του, ήταν πολύ βαριά η κληρονομιά που μας άφησε ο πατέρας μας. Δυσβάστακτη η προσπάθειά μας να του μοιάσουμε, να τον πλησιάσουμε έστω, χωρίς ποτέ να τα καταφέρουμε.

Ίσως όμως τα καταφέρουν τα αγαπημένα του εγγόνια, που ήταν η χαρά της ζωής του και η περηφάνεια του, η Γιούλη, η Ανθή, ο Γιωργάκης.

Σ’ αυτόν τον απαράμιλλο μαχητή της ζωής, που, όπως ο ίδιος έλεγε, στον θάνατο δεν αφήνει να πάρει τίποτε άλλο παρά μόνο ένα κουφάρι αδειανό, του πρέπει η αποστολική ρήση:

«Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα. Λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος».

Ως κατευόδιο εμείς, η οικογένειά του, του αφιερώνουμε την περικοπή του αγαπημένου του Καζαντζάκη από την Αναφορά στον Γκρέκο:

“Μαζεύω τα σύνεργά μου: Όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό. Βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε… Έχετε γεια”.