Οι διακοπές μου στο χωριό Λάβδα με το υπέροχο καλοκαιρινό κλίμα, μου έδωσαν τη δυνατότητα να διαβάσω διάφορα βιβλία, ιστορικά προπαντός, που είναι πάντα η προτίμησή μου.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο το οποίο αναφέρεται στην περίοδο της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, οδηγήθηκα στο συμπέρασμα της αρχαίας μας ρήσης: όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθηση.

Είναι γνωστό παγκόσμια ότι την εποχή της κατοχής, αντιστάθηκαν στο Γερμανό αποτελεσματικά και γενέα, τα ένοπλα τμήματα τα οποία σχηματίστηκαν για να αντισταθούν, στους κατακτητές Γερμανοιταλούς.

Τα αντάρτικα αυτά τμήματα όπως ονομάστηκαν, επέφεραν σημαντική αντίσταση στους κατακτητές μας. Καθυστέρησαν το προγραμματισμένο τους χρονοδιάγραμμα να βρεθούν στη Ρωσία κι έτσι τους περιέλαβε ο χειμώνας, με τις συνέπειες της παγωνιάς και του αφόρητου ψύχους.

Ο Άγγλος συνταγματάρχης Μάγιερ, με τη συνεργασία ελληνικών αντάρτικων τμημάτων, ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοποτάμου με αποτέλεσμα, να διακοπεί η σιδηροδρομική συγκοινωνία για τρεις εβδομάδες. Ενέργεια που στοίχισε επιχειρησιακά στους Γερμανούς, στη βόρεια Αφρική ιδιαίτερα, όπου ενδιέφερε πολύ τους Γερμανούς.

Τότε λέχθηκε από τον Άγγλο πρωθυπουργό Ουίνστον Τσώρτσιλ η φράση: από τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες, πολεμούν σαν Έλληνες.

Μετά την ήττα των Γερμανών – Ιταλών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ενώ αναγνωριζόταν παγκόσμια η θετική συμβολή των Ελλήνων στην ήττα των εχθρών, εκείνο που ακολούθησε στη χώρα, αποτελεί μαύρη σελίδα της ιστορίας μας. Τα αγωνισθέντα αντάρτικα τμήματα διαιρέθηκαν και έστρεψαν τα όπλα τους ο ένας, εναντίον του άλλου. Άρχισαν τις αλληλοκατηγορίες και τους αλληλοσκοτωμούς.

Εδώ, διαβάζοντας όλα αυτά στο βιβλίο θυμήθηκα, το στίχο του εθνικού μας ποιητή: Σαν μισιούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά. Ο στίχος αυτός παραδίδει ένα μάθημα στους εκάστοτε διοικούντες και στους επιδιώκοντες να διοικήσουν την Ελλάδα, ένα μάθημα βγαλμένο, από την ιστορία.