Από την αναταραχή, πού προκάλεσαν οι επαναστάτες με το αλληλοφάγωμα και τον κίνδυνο, που διέτρεξε η Γαλλία από την επιβουλή των βασιλικών οίκων, επωφελήθηκε ο Ναπολέων, ο επικληθείς μέγας, ώστε να καταστεί «δημοκρατικός μονάρχης», μόλις δέκα έτη μετά την ανατροπή του καθεστώτος. Ο Ναπολέων, παιδί της επανάστασης, διαποτισμένος από τις ιδέες των «διαφωτιστών», έριξε στον κάλαθο των αχρήστων το τρίπτυχο «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» και έδειξε περίτρανα ποιοι ήταν στην πραγματικότητα οι δάσκαλοί του. Γι’ αυτούς σημασία είχαν η τρυφηλή ζωή μέσα στον αισθησιασμό και η δίψα για ανθρώπινη δόξα. Το πόσο μικρός υπήρξε ο «μέγας» μαρτυρεί η εγκατάλειψη δύο στρατιών, στην Αίγυπτο (1801) και στη Ρωσία (1812). Το πόσο μικρή παρέμεινε η μετεπανασταστική Γαλλία μαρτυρά η διατήρηση της άκρως φιλοτουρκικής πολιτικής των Βουρβώνων και από τους επαναστάτες, οι οποίοι κατέλαβαν τα Επτάνησα, για να τα καταστήσουν προγεφύρωμα για επέκτασή τους προς την Ανατολή.

Μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα και την επάνοδο των Βουρβώνων (1815-1848) η Γαλλία άρχισε την αποικιακή της εξάπλωση. Το 1830 κατέκτησε την Αλγερία και εξαπλώθηκε σε νήσους του Ειρηνικού ωκεανού και σε περιοχής της Αφρικής. Θα ανέμενε κάποιος «ορθολογιστής» ότι, μετά την οριστική κατάλυση της βασιλείας, οι δημοκράτες θα αναγνώριζαν στους κατακτημένους το δικαίωμα της εθνικής ελευθερίας. Αλλά αυτοί έδειξαν διάθεση κατακτητική πολύ εντονότερη από τους βασιλείς. Το 1881 κατέκτησαν την Τυνησία και το 1884 τα βρήκαν με τους βασιλιάδες της Ευρώπης στη μοιρασιά των περιοχών της υποσαχάριας Αφρικής σαν να ήταν τσιφλίκια προγόνων τους!  Το 1905 η Γαλλία κατέκτησε και το Μαρόκο. Τότε ανακηρύχθηκε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα – λαϊκό κράτος με τον πλήρη διαχωρισμό Πολιτείας – θρησκευμάτων, που ισχύει μέχρι σήμερα, εκτός από τις περιοχές Αλσατίας και Λωρραίνης, πού είναι λάφυρα από τους Γερμανούς (1919). Από του 1887 μέχρι το 1898 προστέθηκαν στα λάφυρα το Βιετνάμ, η Καμπότζη και το Λάος. Ως νικήτρια του Α΄μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα κατέκτησε τον Λίβανο και τη Συρία, αφού διαδραμάτισε άθλιο ρόλο κατά της «συμμάχου» της Ελλάδος, πού πίεσε να στείλει εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία και, στη συνέχεια, από «ευγνωμοσύνη», να στηρίξει απροκάλυπτα τον Μουσταφά Κεμάλ, ακόμη πριν από την πολιτειακή μεταβολή στη χώρα μας (τέλος του 1920). Τέλος μοιράστηκαν με την Αγγλία τις γερμανικές αποικίες στην Αφρική.

Οι Γάλλοι προνομιούχοι πολίτες, που απολάμβαναν μέρος από τα τρομακτικά κέρδη, που αποκόμιζε το γαλλικό κεφάλαιο από την άγρια εκμετάλλευση πληθώρας χωρών και λαών, δεν έπαψαν ποτέ να καυχώνται για την επανάστασή τους. Αλλά το αστικό καθςεστώς απογοήτευσε σύντομα και τους λαούς της Ευρώπης, με συνέπεια την εμφάνιση των κινημάτων σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού. Σε αντίθεση με τους λαούς προτεσταντικών ομολογιών, ομολογιών, που υπήρξαν μήτρες του καπιταλισμού, οι του ρωμαιοκαθολικισμού και της ορθοδοξίας έδειξαν να συγκινούνται πολύ περισσότερο από τις εξαγγελίες για έναν κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη. Ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα μορφώθηκαν στις μεσογειακές χώρες Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα. Ένας λόγος ήταν ότι οι λαοί των χωρών αυτών, με εξαίρεση τη Γαλλία, στην οποία εδραιώθηκε η αστικού τύπου δημοκρατία, δοκιμάστηκαν πολύ από σκληρές δικτατορίες.

Πόσο όμως μπορεί να συγκινήσει το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης έναν λαό, ο οποίος ζει με ευμάρεια, όπως ζούσαν όλοι οι «διαφωτιστές» δάσκαλοί του, χωρίς να νοιάζεται ότι απολαμβάνει τον ιδρώτα και το αίμα σκλαβωμένων λαών; Έχοντας το «ελεύθερο» να επιδίδεται στον αχαλίνωτο ερωτισμό, επιχείρησε τη σύζευξη μαρξισμού-φροϋδισμού, από την οποία προέκυψε τέρας με ελάχιστα γνωρίσματα του Μαρξ, η ευρωαριστερά. Η απεμπόληση της πίστης προς τον Θεό οδηγεί στη μεγάλη εξασθένηση της φιλοπατρίας. Και η Γαλλία εξευτελίστηκε από τα γερμανικά στρατεύματα, κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ, με πίστη στον Θεό και πατριώτης, προσπάθησε να περισώσει ό,τι ήταν δυνατόν από το γόητρο της χώρας του, που χλευαζόταν από τους Αγγοαμερικανούς. Ο γαλλικός λαός εκτίμησε την προσφορά του και τον τίμησε με το αξίωμα του προέδρου της χώρας. Πήρε αυτός την απόφαση να δώσει την ανεξαρτησία στην Αλγερία και διέτρεξε τον κίνδυνο να δολοφονηθεί. Είχε όραμα για μια ενωμένη Ευρώπη από την Πορτογαλία μέχρι τα Ουράλια, αυτό όμως δεν άρεσε στους διαφεντευτές του πλανήτη. Κάποτε θα γραφεί η αλήθεια για τα γεγονότα του γαλλικού  Μάη του 1968, που ήταν η αρχή του τέλους της εξουσίας του. Έκτοτε οι πρωτεργάτες της εξέγερσης έδειξαν περισσά δείγματα ελευθεριότητας και όχι βέβαια ελευθερίας και πρόεδροι στη χώρα αναδεικνύονται οι εκλεκτοί των τραπεζικών κύκλων, ώστε να εντείνεται η κοινωνική αδικία!

Η ανάγκη εργατικών χεριών, σε συνδυασμό με τη χορήγηση ανεξαρτησίας σε πολλές χώρες, οδήγησε σε σύναψη συμφωνιών για την εγκατάσταση στο γαλλικό έδαφος πλήθους μεταναστών. Τους ασκούντες την εξουσία, ως αθέους, δεν ενδιέφερε το θρήσκευμά εκέινων. Πίστευαν ότι οι απόγονοι τρίτης γενιάς θα ενσωματώνονταν, υποταγμένοι στην ανωτερότητα του δυτικού «πολιτισμού». Διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Οι συνεχείς προκλήσεις προς τους λαούς των πρώην αποικιών, των οποίων οι κυβερνήσεις είναι υποχείρια των μεγάλων διεθνών συμφερόντων εντείνει το κύμα μετανάστευσης, το οποίο υποστηρίζεται από διεθνή κέντρα εξουσίας και όλους τους αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς», που κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται το σχέδιο αφανισμού της ιδιοπροσωπείας των λαών.

Ο άγριος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός αφαιρεί διαρκώς δικαιώματα από τους προνομιούχους λαούς, μειώνει τις θέσεις εργασίας στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες, εξωθεί στη φτώχια όχι μόνο τους μετανάστες των γκέτο, που βιώνουν σε μεγάλο βαθμό στην παρανομία, αλλά και γηγενείς. Όλες οι κυβερνήσεις ασχολούνται με τους «δικαιωματιστές» και διασπείρουν τα φληναφήματα περί πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Ήδη στη Γαλλία στα δημόσια έγγραφα και βιβλία οι λέξεις πατέρας και μητέρα έχουν υποκατασταθεί από τις γονέας Α και γονέας Β! Οι μουσουλμάνοι διαρκώς προκαλούμενοι  από την πολιτική των ισχυρών ΝΑΤΟ ΕΕ ορθώνουν το ανάστημα στις ευρωπαϊκές χώρες, όπου αποτελούν υπολογίσιμο πλέον ποσοστό, προσεγγίζον το 10%. ΟΙ προκλήσεις κατά της πίστης τους δεν μένουν ατιμώρητες (Charlie Hebdo, Bataclan). Η αδιαφορία των κυβερνήσεων για τα πραγματικά προβλήματα των λαών και τη διαφύλαξη της εθνικής ιδιοπροσωπείας ωθούν τους πολίτες στους σχηματισμούς ολοκληρωτικής ιδεολογίας. Κάποιοι «άθεοι» στη Γαλλία βαπτίζουν τα παιδιά τους, για να αποκτήσουν πολιτιστική ταυτότητα! Στους μικτούς γάμους όμως το ισλάμ σαρώνει. Έχουμε ακόμη και προσηλυτισμούς.

Στον Β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών οι αριστεροί, όσοι απόμειναν, βρίσκονται στο δίλημμα να επιλέξουν μεταξύ του υποψηφίου της άκρας δεξιάς και του εκλεκτού των τραπεζιτών. Κατά «ιδεολογική ανάγκη» επιλέγουν τον δεύτερο, που στέφεται νικητής χάρη και στον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των μεταναστών που αποκτά δικαίωμα ψήφου. Αλλά οι «δημοκρατικοί» γηγενείς Γάλλοι πυκνώνουν το στρατόπεδο του «μετριοπαθούς» (;) ολοκληρωτισμού. Ίσως κάποτε το σύστημα τους παραχωρήσει την εξουσία. Η κοινωνική αντιπαράθεση θα είναι αναπόφευκτη.

Ήδη η νότια Γαλλία έχει έντονο ισλαμικό χρώμα, ενώ οι κρατούντες φαίνεται να έχουν αποκοιμηθεί. Η ιδεολογία του διεθνισμού της νέας τάξης των οικονομικά πανισχύρων στηρίζεται ακόμη και από τους οπαδούς του προλεταριακού διεθνισμού.

Η Γαλλία εισήλθε σε περίοδο αστάθειας, η οποία θα ενταθεί με την πάροδο του χρόνου. Καλό το σύνθημα «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα». Δεν αρκεί όμως να διατυμπανίζεται. Πρέπει να καταβάλλεται προσπάθεια να τύχει εφαρμογής. Και αυτό δεν συνέβη ούτε στη Γαλλία ούτε κάπου αλλού.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»