Συγκλονισμένοι (ξανά) από την τραγωδία στην Πύλο. Ως πότε όμως;

Διαβάζω τις ανακοινώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων για το ναυάγιο στην Πύλο.

Πόσο συγκλονισμένη είναι η Ούρσουλα και πόσο συντετριμμένη η Κομισιόν για τους δεκάδες νεκρούς. Και μαζί και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ που μιλά για αδιανόητη τραγωδία.

Κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τους υγρούς τάφους ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ κι αν αυτή τη λέξη δεν μπορούμε να την καταλάβουμε έχουμε χάσει κι εμείς την ανθρωπιά μας.

Δεν θα ασχοληθώ με τους φασίστες, ξενοφοβικούς, απάνθρωπους του διαδικτύου που χύνουν χολή ενώ μετράμε ήδη δεκάδες νεκρούς και ίσως γραφτεί στην ιστορία ως η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στη χώρα μας.

Αλλά αυτό για το οποίο πρέπει να φωνάξουμε όλοι είναι ότι δεν πάει άλλο.

Το είπαμε στη Λαμπεντούζα, το φωνάξαμε στο Φαρμακονήσι, το λέμε κάθε φορά που η Μεσόγειος μετατρέπεται σε τάφο εκατοντάδων ανθρώπων που απλά ονειρεύτηκαν μια καλύτερη ζωή.

Πολλοί θυμήθηκαν ένα ποίημα του ιταλού ποιητή Sergio Guttilla. Το είχαν… ανασύρει και στις προηγούμενες τραγωδίες με πρόσφυγες και μετανάστες.

Και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να το θυμόμαστε όσο βλέπουμε τέτοιες εικόνες όπως αυτές από την Πύλο.

Γιατί αυτοί οι δύσμοιροι θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας, γονείς μας, φίλοι και συγγενείς μας.

Είχαν την ατυχία να γεννηθούν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από την Ελλάδα. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους.

Ας διαβάσουμε ξανά το ποίημα. Ισως καταλάβουμε ότι πάνω από όλα είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, θρησκείας.

Αν ήταν ο γιος σου
θα γέμιζες την θάλασσα
με όλα τα πλοία του κόσμου.
Θα ήθελες όλοι μαζί, μυριάδες,
να γινόμασταν μια γέφυρα
να περπατήσει πάνω μας
και να περάσει απέναντι.

Αν ήταν ο γιος σου
δεν θα τον άφηνες μόνο του ποτέ.
Θα σκίαζες προσεκτικά το πρόσωπό του
να μην το κάψει ο ήλιος.
Θα τον τύλιγες στην αγκαλιά σου
να μη μουσκέψει από την αλμύρα της θάλασσας.

Αν ήταν ο γιος σου,
θα βούταγες στα κύματα,
θα τα βαζες με τον ψαρά που δεν σας
ανεβάζει στη βάρκα του.
Θα φώναζες για βοήθεια,
θα χτυπούσες τις πόρτες της εξουσίας
για να αξιώσεις τη ζωή του.

Αν ήταν ο γιος σου,
σήμερα θα ήσουν βυθισμένος στο πένθος,
θα ‘φτανες να μισήσεις τον κόσμο,
για τα δεμένα πλοία στα λιμάνια,
για αυτούς που σας κρατούν μακριά,
και για κείνους που σε λίγο,
θα καλύψουν τα ουρλιαχτά με θαλασσινό νερό.

Αν ήταν ο γιος σου,
θα τους έλεγες απάνθρωπους, δειλούς,
θα τους έφτυνες.
Θα έπρεπε τότε να βρουν τρόπο να σε σταματήσουν, να σε κρατήσουν, να σε αποκλείσουν
γιατί η ανεξέλεγκτη οργή σου θα σε έκανε
να τους πάρεις μαζί σου στο βυθό της ίδιας θάλασσας.

Αλλά μείνε ήσυχος, στο ζεστό σου σπιτάκι
δεν είναι ο γιος σου… δεν είναι ο γιος σου…
Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα
και πάνω από όλα ασφαλής.
Δεν είναι ο γιος σου.
Είναι απλώς ένα παιδί της χαμένης ανθρωπιάς,
ένα παιδί της βρόμικης ανθρωπότητας, που δεν κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ο γιος σου… Δεν είναι ο γιος σου…
Κοιμήσου ήσυχος, φυσικά
δεν είναι ο δικός σου.

Όχι ακόμα…

Γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης