Δυστυχώς ως σήμερα Τούρκοι ιστορικοί επιμένουν να υποστηρίζουν ότι η πυρπόληση της Σμύρνης ήταν πράξη σαμποτάζ Ελλήνων και Αρμενίων, για να δυσφημήσουν τους Τούρκους. Και το πιο θλιβερό είναι ότι και το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού του 2006 της καθηγήτριας πανεπιστημίου και σημερινής βουλευτίνας κ. Μαρίας Ρεπούση παρουσιάζει «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ» το γεγονός αυτό ως εξής: «Στις 27 Αυγ./9 Σεπτ. 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι, προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν στην Ελλάδα». Δεν έπρεπε όμως στο σημείο αυτό να διευκρινίζεται για ποιο λόγο συνωστίζονταν; Δηλαδή δεν πυρπολήθηκε η Σμύρνη ούτε σφαγιαζόταν ο πληθυσμός της, αλλά απλώς συνωστίζονταν χιλιάδες Έλληνες στο λιμάνι, όχι γιατί απειλούνταν από τις σπάθες και τα όπλα των Τούρκων, αλλά γιατί βιάζονταν να πάνε σε γλέντια ή σε πανηγύρια;1 Και δυστυχώς συνεχίζει αυτή να παραχαράσσει την ελληνική ιστορία και μάλιστα ακόμη και μέσα στη Βουλή, γιατί κατηγόρησε εκεί μέσα για πατριδοκαπηλία όσους θυμούνται το «συνωστισμό»2.
Και συνεχίζει την παραχάραξη της ιστορίας «σε συγχορδία» με αυτήν και ο καθηγητής πανεπιστημίου Κονιόρτας Παρασκευάς σε ομιλία του το Νοέμβριο 2012 σε συνέδριο, που οργάνωσε το Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού Καισαριανής σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας με τα εξής πρωτάκουστα: «Τα όσα κυκλοφορούν περί γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μ. Ασίας είναι καθαρά το συναισθηματικό μέρος της αφήγησης του παππού και της γιαγιάς, αφού τα τουρκικά αρχεία δε δόθηκαν ακόμη προς έρευνα και μελέτη». Αποτελεί υπονόμευση της ιστορικής μνήμης να βαπτίζει ο κάθε ανιστόρητος και παραχαράκτης της ιστορίας την καταστροφή και το χαλασμό του μικρασιατικού ελληνισμού ως απλό συνωστισμό στο λιμάνι και μάλιστα να την παρουσιάζει στα σχολικά βιβλία για παιδιά 12 ετών3. Ο Οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος χαρακτηρίζει την άποψη αυτή προσβολή προς την ιστορική πραγματικότητα και τονίζει ότι «δεν έγινε ένας περίπατος εκείνες τις ημέρες τις τραγικές εις το ΄΄Και΄΄ της Σμύρνης»4.
Έχω άμεση προσωπική γνώση για το τι διέπραξαν οι Τούρκοι κατά την πυρπόληση της Σμύρνης στα 1922. Ο αδελφός του πατέρα μου από το Αφσάρι των Φαράσων της Καππαδοκίας, που εγκαταστάθηκε ύστερα από τον ξεριζωμό του μικρασιατικού και θρακικού ελληνισμού στο Πλατύ Ημαθίας, μας διηγούνταν συχνά σκηνές από την καταστροφή εκείνη. Κατά τη συρροή μεταναστών στην Αμερική στα

1912 από το μητροπολιτικό και τον εξωελλαδικό ελληνισμό μετανάστευσε και αυτός στην Αμερική. Εκεί δούλεψε σκληρά επί πολλά χρόνια και κέρδισε αρκετά χρήματα. Κι όταν έμαθε για τον πόλεμο Ελλάδας – Τουρκίας, μαζί με άλλους χωριανούς του και Μικρασιάτες επέστρεψε στη Μικρά Ασία, για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους. Αλλά, όταν έφτασαν στη Σμύρνη, αναγκάστηκαν λόγω του πολέμου να παραμείνουν στην πόλη. Κατά την πυρπόληση της Σμύρνης τους πήραν οι Τούρκοι ό,τι είχαν, ακόμη και τα ρούχα και τα παπούτσια, που φορούσαν. Τους άφησαν μόνο με τα εσώρουχα και τους εξόντωσαν στην παραλία. Αυτός ως εκ θαύματος επέζησε ανάμεσα στα πτώματα. Και όταν κόπασε η μπόρα και ξημέρωσε, μια Ιταλίδα μητέρα με δύο γιους ναυτικούς, που βρισκόταν μαζί τους στο καράβι στην παραλία, τον λυπήθηκε και τον περιμάζεψε. Του έβγαλε ιταλικό διαβατήριο, του έδωσε και μερικά χρήματα και τον έστειλε στη Ρόδο, που βρισκόταν τότε κάτω από ιταλική κατοχή. Και τον περιέθαλψε η Ιταλίδα αυτή μητέρα, παρά την εχθρική στάση της Ιταλίας για την ελληνική απόβαση στη Σμύρνη και παρά τα έκτροπα, που δημιούργησαν οι Ιταλοί σε συνεργασία με τους Τούρκους. Γενικά οι Ιταλοί παρά την αρχική εχθρική τους στάση προς τους Έλληνες για την κατάληψη της Σμύρνης, στις δύσκολες εκείνες στιγμές της καταστροφής της σε αντίθεση με τους άλλους Ευρωπαίους συμπαραστάθηκαν στους Έλληνες. Πιστεύω ότι αυτό έγινε με ατομική πρωτοβουλία ορισμένων Ιταλών και όχι με εντολή της Κυβέρνησής τους.
Εδώ σταματώ και επιστρέφω και πάλι στους «νέους ιστορικούς». Δε διάβασαν αυτοί κανένα βιβλίο για το μακελειό και το χαλασμό της Σμύρνης από τόσα και τόσα, που γράφτηκαν; Και αναφέρω μερικά: 1) Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (ΙΕ΄τ.σ.233 – 239, Εκδοτική Αθηνών, 1978), 2) το βιβλίο του προξένου της Αμερικής στη Σμύρνη George Horton, Η κατάρα της Ασίας, στο οποίο μεταξύ των άλλων γράφει: «Ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα, που πήρα από τη Σμύρνη, ήταν το συναίσθημα της ντροπής, γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος»1, 3) της Αρμένισσας Μαρτζιόρι Χαουζπιάν, Η Σμύρνη στις φλόγες, 4) του Χρ. Αγγελομάτη, Χρονικόν μεγάλης τραγωδίας, 5) του Ηλία Βενέζη, Μικρασία, Χαίρε, 6) της Νέας Εστίας, Μνήμη Μικράς Ασίας, 7) του Φάνη Ν. Κλεάνθη, Έτσι χάσαμε τη Μικρασία, 8) του Αντωνίου Πισσάνου, Αιχμάλωτοι του Κεμάλ. Ο κ. Κονιόρτας είπε στην ομιλία του ότι θα περιμένομε να ανοίξουν οι Τούρκοι τα αρχεία τους, για να μάθομε την αλήθεια! Η απάντηση σε τέτοια αφελή επιχειρήματα είναι το αιδώς Αργείοι! (Ιλιάδα: Ε787, Θ228 κ.ά.)
Οι απόψεις τους αυτές θυμίζουν τα όσα ανέφερε στο ιστορικό συνέδριο του Ινστιτούτου Τουρκικών Σπουδών της Κων/πολης το Σεπτέμβριο του 1986 ο εξαγορασμένος από τους Τούρκους σύνεδρος Αμερικανός καθηγητής του Πανεπιστημίου Λούισβιλτον των ΗΠΑ Τζόαστιν Μακάρθι. Αυτός μαζί με άλλους παρουσίασε ψευδή στοιχεία, με τα οποία υποστήριξε ότι τα έγγραφα των

προξενικών Αρχών της Δύσης και οι λεπτομερείς περιγραφές των διάφορων ανταποκριτών, που ήταν και αυτόπτες μάρτυρες στις σφαγές της Σμύρνης και στη γενοκτονία των Αρμενίων, «είναι σε μεγάλο βαθμό προκατειλημμένα και ψευδή»1. Δυστυχώς, όταν και σήμερα ακόμη Έλληνες ιστορικοί υποστηρίζουν τέτοιες ιστορικές ανακρίβειες, που «βγάζουν μάτι», τότε πώς να μην πάρουν οι γείτονές μας “ψηλά τον αμανέ” και να μη σταματούν να αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στις θάλασσές της, που την περιβάλλουν, κάνοντας συχνά λόγο για γκρίζες ζώνες; Γιατί να μην υποστηρίξουν και μεγαλύτερα ακόμη ψεύδη κάποιοι άλλοι σαν τον κυβερνήτη της Αλαμπάμα της Αμερικής Ντον Σίγκελμαν; Αυτός σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος» «ανακήρυξε στην πολιτεία του την 30η Αυγούστου 1922 ημέρα ήττας των ελληνικών στρατευμάτων (στη Μ. Ασία) ως ημέρα μνήμης για τη δήθεν γενοκτονία των Τούρκων από τους Έλληνες!»2. Και ύστερα από όλα αυτά πώς να αποδεχτούν οι Τούρκοι τη γενοκτονία του ανατολικού Ελληνισμού, που διέπραξαν; Και η απορία μου είναι: Ποιους φανερούς ή μυστικούς σκοπούς υπηρετούν οι σύγχρονες αυτές αντιλήψεις των προαναφερόμενων ιστορικών;

Αναστασιάδης Βασίλειος, Δ. Φ.