Είναι κάποιες φορές που ο χρόνος παίρνει το χώρο του σε ημερομηνίες που σου δένουν το νου, την καρδιά και την ψυχή. Σε κοιτά μέσα σου βαθιά και σου ξεδιπλώνει μνήμες που αναβλύζουν στα μάτια σου. Μνήμες που σε καταγράφουν σε ζωντανές και μύχιες ανέκφραστες σελίδες, που είτε αδυνατείς να διαγράψεις, είτε σε εγκαλούν σ’ ένα χρέος που θα παραμένει ανεξόφλητο, απέναντι στη Δημοκρατία.

21 Απρίλη του μακρινού 2022. Ο ήλιος θα ανατείλει όπως το έχει καθήκον, ή όπως το συνηθίζει χρόνια τώρα σε ξάστερους ή συννεφιασμένους ουρανούς. Η μέρα ντυμένη στα καθημερινά της έχει τα δικά της θέματα. Η πανδημία, η ενεργειακή κρίση που επιδεινώνει δραματικά την οικονομία των αδύναμων, ο πόλεμος στην Ουκρανία, είναι αρκετά για να γεμίζουν την στεναχώρια του. Άλλωστε υπάρχουν και οι τηλεοπτικές κλειδαρότρυπες πάντα ανοιχτές για να ικανοποιήσουν όποιον διαφεύγει από τον πραγματικό χρόνο και ψάχνει τη ζωή του σε επεισόδια άλλων.

21 Απρίλη του μακρινού2022. Δεν ξέρω αν θυμίζει κάτι και σε ποιους; Δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει και να θυμίζει για κάποιους. Εκείνο που είναι βέβαιο, απλά, η Πέμπτη προηγείται της Παρασκευής, όπως η 21η της 22ας στο ημερολόγιο. Τα τηλεοπτικά προγράμματα τουλάχιστον ως αργά που γραφόταν αυτό το κείμενο, ΕΚΤΕΛΟΥΣΑΝ με τις εκπομπές τους αφιερωμένους τηλεθεατές και κέρδιζαν την μακαριότητα της τηλεθέασης. Στη διακριτική μου ενημέρωση δεν προέκυψε καμιά «ανοιχτή» εκδήλωση Πολιτικού, Αυτοδιοικητικού, ή      ευαίσθητου  φορέα Πολιτών, που να υπενθυμίζει την επετειακή τραγωδία της Δημοκρατίας μας.

21 Απρίλη του μακρινού 2022. Χωνευτήρι η ζωή. Όλα τα αποσυνθέτει. Μνήμες, σκέψεις, τραγωδίες, φυλακίσεις, Ήρωες, Αγώνες, Πολυτεχνεία, Ελευθερία… Μια Κοινωνία Κάδος, έτοιμη να δεχθεί τις οφειλές της, ή να αποδεχθεί το ρόλο που της επιβάλλουν. Τι να πεις; Για ποια ΘΥΣΙΑ να μιλήσεις; Πώς να διαταράξεις την υπνήλια κατάσταση του αυτονόητου και του συμβιβασμού; Όσοι δεν στερήθηκαν και δεν πόνεσαν για τη Δημοκρατία είναι μόνο μια δήλωση του δεδομένου πολιτεύματος. Αυτό το άυλο κεφάλαιο που μας άφησε ο Παν. Ελής, ο Αλ. Παναγούλης, ο Μουστακλής, ο … μακρύς κατάλογος των αγωνιστών της Δημοκρατίας, χάθηκε στα φαστφουντάδικα μιας πειραγμένη Ιστορίας. Έτσι αντί για Προσκλητήριο Νεκρών ενταφιαζόμαστε σε μια κοινωνία άψυχων Πολιτών.

21 Απρίλη του μακρινού 2022. Βέβαια όσο κι’ αν με θυμώνει αυτή η εκκωφαντική αποσιώπηση και γενικότερα η σκόνη στην Ιστορία μας, οφείλω να παραδεχθώ  τα λόγια του Ραφαέλ Καλδέρα, λίγο πριν από το πρώτο πραξικόπημα του Τσάβες στη Βενεζουέλα: Είναι δύσκολο να ζητάς από τους πολίτες να θυσιαστούν για την ελευθερία και τη δημοκρατία όταν εκείνοι θεωρούν πως η ελευθερία και η δημοκρατία δεν είναι ικανές να τους θρέψουν… (Πως πεθαίνουν οι δημοκρατίες. Του Steven Levitsky και Daniel Ziblat εκδ. Μεταίχμιο).

21 Απρίλη του μακρινού 2022. Ανασύρω από το πάνω ράφι της βιβλιοθήκης μου το μνημειώδες έργο του Γιάννη Κάτρη η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα (εκδ. Παπαζήση). Η ηρωίδα Νέλλη διηγείται πνιγμένη στις ενοχές σε μια φίλη της, πως μετά από φρικτά βασανιστήρια στη ταράτσα της Μπουμπουλίνας, έδωσε τα ονόματα δυο φίλων της που τώρα βασανίζονται «… ως που να πούν κι αυτοί άλλα ονόματα και να συνεχιστεί η αλυσίδα, ωσότου όλη τούτη η χώρα μεταβληθεί σε μια κοιλάδα με ανθρώπινα κουρέλια χωρίς ψυχή, χωρίς θέληση, χωρίς τίποτα. Να το μεγάλο ιδανικό της δικτατορίας. Η κοινωνία των νεκρών ψυχών»…  Ακόμα κι’ αν το χρέος μας στις αξίες του Πολιτεύματός μας έχει χαλαρώσει, μην αφήσουμε τη σκόνη του χρόνου να φέρει τη Δημοκρατία μας σε ρόγχο.

Μαγκλάρας Βασίλης