Το δημογραφικό πρόβλημα είναι το πλέον σοβαρό που αντιμετωπίζει η χώρα μας, παρά την επικέντρωση της προσοχής αρχόντων και αρχομένων στο οικονομικό. Αν κάποια γενιά ή κάποιες βιώσουν στη φτώχια, θα ακολουθήσουν άλλες, που θα γευθούν τα καλά της οικονομικής ανάκαμψης. Αν η δημογραφική συρρίκνωση συνεχιστεί για πολλές γενιές, τότε ο λαός οδηγείται σε μαρασμό, καθώς η κατάσταση γίνεται μη αναστρέψιμη.

Παρά το ομόφωνα πόρισμα της Βουλής του 1992, οι κυβερνήσεις έκτοτε στάθηκαν κατώτερες των περιστάσεων και δεν έλαβαν δραστικά μέτρα για την ανάσχεση της δημογραφικής γήρανσης. Όχι μόνο αυτό δεν έπραξαν, αλλά ώθησαν με την πολιτική τους σε φυγή εκτός χώρας τον ανθό της επιστημονικής μας νιότης! Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που υποστήριξαν κατά καιρούς ότι τη λύση θα δώσουν οι εγκαθιστάμενοι στη χώρα μας μετανάστες! Αυτό επανέλαβε πρόσφατα (4/6) και η πρόεδρος της Δημοκρατίας σε εκδήλωση τράπεζας, που δείχνει με παρουσίαση μικρών παιδιών σε διαφήμισή της να συνειδητοποιεί περισσότερο από τους πολιτικούς μας τη σοβαρότητα του προβλήματος. Το πρόβλημα δεν είναι, αν θα παραμείνει σταθερός ο πληθυσμός της χώρας, αλλά αν θα επιβιώσει το ελληνικό έθνος στην κονίστρα της ιστορίας και δεν θα υποκατασταθεί από συνονθύλευμα (αχταρμά στην ελληνική) πολιτών χωρίς κοινό όραμα και προοπτική.

Ο εφησυχασμός απορρέει από την εξάπλωση των διεθνιστικών αντιλήψεων, οι οποίες στρέφονται κατά των εθνών, τα οποία ενοχοποιούνται για τις κατά το παρελθόν αιματηρές πολεμικές συγκρούσεις. Κατά τον 19^ο αιώνα, οι πρωτεργάτες του κομμουνισμού διακήρυξαν στο μανιφέστο τους ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Συνεπείς στη διακήρυξη αυτή οι οπαδοί της ιδεολογίας, μετά την κατάρρευση του κόσμου του «υπαρκτού»(;) σοσιαλισμού δίνουν μάχες οπισθοφυλακής πρωταγωνιστώντας στον αγώνα για τα δικαιώματα των μεταναστών. Και είναι όντως οικονομικοί μετανάστες οι ερχόμενοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία και όχι πρόσφυγες. Στο πλευρό τους παρατάσσονται μαρξίζοντες του συρμού και σοσιαλιστές πρόσφατα ή από καιρό δεμένοι στο άρμα της εξουσίας. Οι όντως κομμουνιστές, κοινωνικά απολιθωμένοι, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το συνονθύλευμα (ο αχταρμάς) δεν είναι προλεταριάτο ούτε και θα μετατραπεί ποτέ διαποτιζόμενο από την ιδεολογία τους στη μεταϊδεολογική εποχή. Οι άλλοι φωνασκούν θεατρινίστικα υποδυόμενοι ρόλο κατ’ ανάθεση από το σύστημα εξουσίας, το οποίο στοχεύει στον αφανισμό των ιδιαιτεροτήτων και της ιδιοπροσωπείας των λαών του πλανήτη.

Θα ήταν σφάλμα να επικεντρώναμε την ανάλυση στο δημογραφικό πρόβλημα και μόνο. Εξ ίσου σημαντικό είναι και το πρόβλημα έλλειψης κοινωνικής συνοχής. Ο διχασμός είναι έκδηλος μεταξύ αυτών που ανευθύνως τάσσονται υπέρ της αθρόας εισόδου και εγκατάστασης μεταναστών και των άλλων που εναντιώνονται κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Μεταξύ των δευτέρων πρωταγωνιστούν οι φανεροί οπαδοί ολοκληρωτικής ιδεολογίας ή οι άλλοι που επισημαίνουν τον κίνδυνο μη εκτρεπόμενοι στην πρόταση λύσης εκτός πλαισίου της αστικής δημοκρατίας.

Επειδή εναντίον αυτών ασκείται δριμύτατη κριτική από το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο», το οποίο ομονοεί αποκλειστικά και μόνο στο θέμα των μεταναστών, δεν καταφέρνει ακόμη το δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος να συσπειρώσει ποσοστά ψηφοφόρων που προσεγγίζουν τα αντίστοιχα ποσοστά σε χώρες όπως η «δημοκρατική» Γαλλία. Και ο λόγος είναι απλός: Ακόμη και οι απλοί ψηφοφόροι τους χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως φασίστες, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι οι ιδεολόγοι φασίστες στη χώρα μας, αν υπάρχουν, δεν ξεπερνούν το 2%. Τόσο αυτοί, που αποκαλούνται «ελληναράδες» από τους «δημοκράτες» διεθνιστές, όσο και οι αντίπαλοί τους αποφεύγουν να αναλύσουν το πρόβλημα της μετανάστευσης και να καταγγείλουν τους υπαίτιους.

Η σύγχρονη μετανάστευση διαφέρει ουσιωδώς από τις μεταναστεύσεις του παρελθόντος. Τότε ορδές βαρβάρων έχοντες την ανάγκη κτήσης ζωτικού χώρου μετακινούνταν με όλα τα μέλη των οικογενειών τους, εισέβαλαν σε άλλες χώρες, λεηλατούσαν, έσφαζαν, πυρπολούσαν και εγκαθίσταντο, αν οι γηγενείς ήσαν αδύναμοι να αντιτάξουν άμυνα. Σήμερα η έξοδος έχει χαρακτήρα απόγνωσης. Οι χώρες των μεταναστών λεηλατούνταν επί αιώνες από τους ισχυρούς των δυτικών χωρών, οι οποίοι ως αποικιοκράτες απομυζούσαν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Σήμερα υπό καθεστώς νεοαποικιοκρατίας εξακολουθούν να καταληστεύονται, ενώ η καλλιέργεια αστάθειας οδηγεί σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στους οποίους δαπανάται το γλίσχρο εθνικό εισόδημα, και τοπικοί πόλεμοι επιφέρουν την ολοσχερή καταστροφή της οικονομίας των χωρών και οδηγούν τους επιζώντες από τη συμφορά σε απόγνωση.

Και είναι οι ίδιες οι δυνάμεις του πολέμου αυτές που ευνοούν τη μετανάστευση. Συνεπώς δεν είναι ηθικό, για να μη γράψω χριστιανικό, να στρεφόμαστε κατά των θυμάτων των ισχυρών του πλανήτη, που εισέρχονται, ακόμη και ευνοημένοι κατά τη μετακίνηση από κυκλώματα υποστηριζόμενα από το διεθνές σύστημα εξουσίας, και να αφήνουμε στο απυρόβλητο τους ενεχόμενους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Από την άλλη πρέπει να καταγγέλλουμε όλους, όσοι υπηρετώντας το σύστημα εξουσίας κόπτονται υπέρ των μεταναστών, οι οποίοι,  εισερχόμενοι, συμβάλουν στην διόγκωση της φτώχιας των γηγενών και στην αύξηση των κερδών των πλουτοκρατών, οι οποίοι στραγγαλίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, καθώς εξέλιπε το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού.

Μείζον πρόβλημα είναι η πολυσυζητούμενη ένταξη των μεταναστών στις κοινωνίες υποδοχής τους. Άθεοι οι πλείστοι των εξουσιαστών και χλιαροί κατά την πίστη οι συνοδοιπόροι τους, κάνουν πως δεν κατανοούν το μείζον πρόβλημα της συνύπαρξης πολιτών σε κοινωνία πολύ διαφορετικών πολιτισμών στη βάση διαφορετικών θρησκειών! Οι κομμουνιστές δεν διδάχθηκαν από τη συντριβή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, όπου, με την υποστήριξη βέβαια και των ΗΠΑ, θέριεψε το θηρίο των Ταλιμπάν. Δεν διδάχθηκαν όλοι οι δυτικοί από τη δυναμική των Τσετσένων ανταρτών, κατά των οποίων η μετασοβιετική Ρωσία αναγκάστηκε να δείξει όλη της την αγριότητα. Δεν συνειδητοποιούν όλοι οι «προοδευτικοί» ότι με τον «αγώνα» τους δεν απόκτησαν δικαιώματα οι μετανάστες. Τυφλωμένοι δεν τους απασχολεί ότι στην αρχική φάση ευνοούνται με σκοτεινές χρημοτοδοτήσεις σε βάρος των γηγενών, οι οποίοι μόλις διαμαρτυρηθούν εισπράττουν τον χαρακτηρισμό του φασίστα. Η Λέσβος και άλλα νησιά του Αιγαίου σβήνουν και κάποιοι «πουλούν συμπάθεια» προς τους απόκληρους, θύματα των ισχυρών του πλανήτη, συνοδοιπορούντες όμως με τους ισχυρούς σε «συμμαχίες» και «εταιρείες». Η υποκρισία στο απόγειό της.

Στην εν λόγω ημερίδα παρών και σύμφωνος με την άποψη της προέδρου ήταν και ο Ευρωπαίος επίτροπός μας. Μετέφερε βέβαια τη γραμμή της Ε.Ε., η οποία, δια των ηγετών της πιστεύει ότι θα πληρώσει την αφροσύνη τους μόνο η χώρα μας ή, το πολύ, μόνο οι μεσογειακές! Το ισλάμ δεν σταμάτησε αυτή τη φορά, όπως στο παρελθόν, στη Βαλκανική (Οθωμανοί) και στη Ρωσία (Τάταροι). Η προέλασή του άφησε πίσω τη Βιέννη, έφθασε στο Εδιμβούργο. Η υπεροψία των δυτικών ότι θα αφομοίωναν τους μετανάστες τρίτης γενιάς, λόγω της ανωτερότητας του πολιτισμού τους, αποδείχθηκε τραγική κατά τις συνέπειες. Οι πλείστοι όχι μόνο δεν αφομοιώθηκαν, αλλά κατακτούν έδαφος. Είναι δημογραφικά σφριγηλότεροι, θριαμβεύουν στους μεικτούς γάμους με «χριστιανούς», δηλαδή πρακτικά υλιστές. Και δεν θα παύουν να εισρέουν στο μέτρο, που οι δυτικοί πλουτοκράτες δεν εννοούν να περιορίζουν τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και να σπέρνουν συμφορές στους λαούς. Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Λιβύη είναι λίγες από τις χώρες, για το δράμα των οποίων κάτι γνωρίζουμε. Τα δράματα στην υποσαχάρια Αφρική δεν μας γίνονται γνωστά, καθώς η ενημέρωσή μας περιορίζεται στο έγκλημα της ημέρας στο κλεινόν άστυ.

Θα συνειδητοποιήσουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, όσο είναι καιρός, τον τρομακτικό κίνδυνο αφανισμού των ευρωπαϊκών λαών; Ίσως το σύστημα εξουσίας αποφασίσει κάποτε να φέρει στην αρχή τους σχηματισμούς ολοκληρωτικής ιδεολογίας, ώστε να υποδειχθούν ως υπαίτιοι της κατάρρευσης οι «ξένοι». Τότε από την κοινωνική σύγκρουση ίσως να μη μείνει τίποτε όρθιο. Αν παραμείνουν στην αρχή τα διεθνιστικά κόμματα, τότε η Ευρώπη θα αλωθεί χωρίς να το αντιληφθούν. Καμιά από τις προοπτικές αυτές δεν φαντάζει ρόδινη για την από κάθε άποψη γηραιά ήπειρο. Γηραιά και σε αθλιότητες ανά τον πλανήτη και κατά τον γηγενή πληθυσμό.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»