Η τελευταία πράξη του δράματος του Ιησού Χριστού εκτυλίχθηκε ενώπιον του αβούλου δικαστού, που τον καταδίκασε σε θάνατο κατ’ απαίτηση των κατηγόρων του. Εμφανίστηκαν και πάλι αυτοί και του ζήτησαν να ασφαλίσει το μνήμα επί τριήμερο, επειδή ο πλάνος, όπως τον χαρακτήρισαν, είχε διακηρύξει ότι μετά τριήμερο θα ανασταινόταν. Τους συνείχε η αγωνία, μήπως οι μαθητές του έλθουν τη νύκτα και κλέψουν το σώμα του και διακηρύξουν στη συνέχεια ότι αναστήθηκε. Θεωρούσαν την πλάνη εκείνη χειρότερη από την πρώτη. Ο Πιλάτος με έκδηλη την αποστροφή του προς τους φθονερούς εκείνους, που τον είχαν απειλήσει να τον καταγγείλουν στον καίσαρα, έθεσε στη διάθεσή τους στρατιώτες για τη φύλαξη του τάφου.

Ποια ήταν όμως η πρώτη πλάνη; Ήταν η «εξαπάτηση» του «όχλου» με τη διδασκαλία του, ώστε να συρρέουν στους τόπους, όπου εκήρυττε τον λόγο του. Το δήλωσαν οι Φαρισαίοι στους υπηρέτες τους, που γύρισαν άπραγοι, παρά τη διαταγή τους να τον συλλάβουν. Είχαν δικαιολογηθεί εκείνοι εκφράζοντας τον εντυπωσιασμό τους από τη διδασκαλία του, καθώς δεν είχαν ακούσει παρόμοια από άλλον άνθρωπο. Τους επιτίμησαν τα αφεντικά τους λέγοντας: Μήπως και σεις έχετε πλανηθεί; Μήπως πίστεψε σ’ αυτόν κάποιος από τους άρχοντες; Μόνο ο όχλος που αγνοεί τον νόμο, οι καταραμένοι. Χρησιμοποιούσαν τον νόμο του Θεού ως άλλοθι, αν και τον είχαν υποκαταστήσει με τον δικό τους. Με βάση αυτόν δεν αποδέχονταν τον Χριστό και τη διδασκαλία του, αφού δεν πληρούσε τις δικές τους προϋποθέσεις, για την αναγνώρισή του ως μεσσία. Η στηλίτευση της υποκρισίας τους από τον Χριστό και η έλλειψη ακροατών της δικής τους διδασκαλίας ήταν δύο πολύ ισχυροί λόγοι, ώστε να αποζητήσουν την εξόντωση του μισητού τους προσώπου.

Εντυπωσιάζει το μέγεθος της ανθρώπινης απιστίας. Τόσο οι πανικόβλητοι από την αποκύλιση του λίθου φρουροί, όσο και οι Φαρισαίοι παρέμειναν παγεροί στις θέσεις τους. Οι πρώτοι αρκούμενοι στον χρηματισμό τους, για να φράξουν το στόμα τους, οι άλλοι με μόνη έγνοια τους να μη διαδοθεί το συμβάν! Οι Φαρισαίοι επινόησαν ως εξήγηση την κλοπή του σώματος! Το μέγεθος της απιστίας πρόβαλε ο ίδιος ο Χριστός στην παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Ο υποφέρων από δίψα πλούσιος ζήτησε τη βοήθεια του Λαζάρου και στην άρνηση του Αβραάμ να ικανοποιήσει το αίτημά του, υπέβαλε εκείνος την παράκληση να αποσταλεί ο Λάζαρος στους αδελφούς του, προκειμένου να μετανοήσουν τουλάχιστον εκείνοι και να αποφύγουν τον βασανισμό του. Ο Αβραάμ τόνισε ότι ούτε και η ανάσταση νεκρού είναι ισχυρή, ώστε να κάμψει την πρακτική απιστία του ασώτου. Τότε ο άνθρωπος δεν είχε ανακαλύψει ακόμη την ιδεολογική απιστία. Αυτή είναι εφεύρεση στοχαστών που εγκαταβίωσαν σε «χριστιανικές» κοινωνίες την εποχή του λεγόμενου διαφωτισμού. Είχαν λάβει ως αφορμή τη στρέβλωση του ευαγγελικού λόγου και τις καταχρήσεις των επί γης αυθεντιών, κοσμικής και θρησκευτικής. Οι εξουσιαστές στη φραγκογερμανική Δύση είχαν διαστρέψει πλήρως τον ευαγγελικό λόγο. Το πνεύμα ελευθερίας του λόγου του Χριστού είχε υποκατασταθεί από φρικτό ολοκληρωτισμό. Η καταδίκη του πλούτου και των πλουσίων από μέρους του Χριστού και των κοινωνικών πατέρων της Εκκλησίας, προκαλούσε την αποστροφή σ’ εκείνους που ομιλούσαν ως εκπρόσωποι του Χριστού, αλλά είχαν υιοθετήσει το «πνεύμα» των Φαρισαίων και στήριζαν τις ελπίδες τους στην κοσμική εξουσία για την πάταξη των αντιφρονούντων. Δεν περίμεναν τη μέλλουσα κρίση του δικαιοκρίτη Θεού. Είχαν στήσει την «ιερή εξέταση»! Ο Ντοστογιέφσκι καυτηρίασε κατά τρόπο άκρως εντυπωσιακό τη στρέβλωση του ευαγγελικού λόγου από τον παπισμό.

Από την αμφισβήτηση της επί γης αυθεντίας, κοσμικής και θρησκευτικής, οι στοχαστές κατά τη νεωτερικότητα πέρασαν στην αμφισβήτηση της θείας αυθεντίας. Ένας Θεός που γίνεται άνθρωπος, παρεμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία, αποκαλύπτει κατά τρόπο σαφή το θέλημά του και ορίζει κρίση των ανθρώπων με βάση τις πράξεις και παραλείψεις τους είναι επιεικώς κρινόμενος ενοχλητικός. Η απώθησή του από την ιστορία είναι ενέργεια «απελευθερωτική». «Ανακουφίζει» τον άνθρωπο απαλλάσσοντάς τον από τη δέσμευση της θείας αποκάλυψης. Η «κήδευσή» του, που ακολούθησε, τον «λυτρώνει» καθιστώντας τον απολύτως  «ελεύθερο». Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται έγραψε πάλι ο Ντοστογιέφσκι.

Αισθάνονταν την ανάγκη να δώσουν οι αρνητές του Θεανθρώπου ερμηνεία για την επιβίωση του «μύθου» του «πλάνου» επί δύο σχεδόν τότε χιλιετίες, που έχουν ήδη συμπληρωθεί. Άλλοι υιοθέτησαν εκείνη των Φαρισαίων εμπλέκοντας στη «σκευωρία» και τους εκπροσώπους της ρωμαϊκής εξουσίας. Αλλιώς πώς θα ήταν δυνατή η «εξαπάτηση»; Αποκαθήλωσαν τον εσταυρωμένο ζώντα, τον φυγάδευσαν και στη συνέχεια τον εμφάνισαν ως αναστημένο! Βέβαια «ο εωρακώς μεμαρτύρηκεν» ότι άκουσε από τον Χριστό το «τετέλεσται» και ακόμη ότι μετά τη λόγχευση «εχύθη αίμα και ύδωρ». Και η λόγχη δεν προκάλεσε επιπόλαια αμυχή, αλλά διαπέρασε τα σπλάχνα. Αλλά πόσο αξιόπιστη είναι η μαρτυρία αυτόπτου μεν, αλλά σχεδόν αγράμματου ψαρά σε αντίθεση με τις «μαρτυρίες» εκείνων που έκαναν κτήμα τους τη γνώση και μάλιστα την επιστημονική; Αυτοί δεν είναι αφελείς, ώστε να εξαπατηθούν όπως ο όχλος! Άλλοι «γνώστες» έδωσαν άλλη εξήγηση. Έγραψαν ότι ο νεκρός δεν ετάφη, αλλά φυγαδεύτηκε προς άγνωστη κατεύθυνση και διαδόθηκε ο μύθος της ανάστασης!  Έτσι ή αλλιώς, οι δειλοί μαθητές, που, πλην του Ιωάννου, εγκατέλειψαν τον δάσκαλό τους, έγιναν οι μεγαλύτεροι σκευωροί στην παγκόσμια ιστορία! Η σύγκρουση πάντως των σχολών «ορθολογισμού» αφήνει αδιάφορους τους θεοποιούντες τη λογική!

Εμπαθείς όντες οι πολέμιοι της ανάστασης, δεν αντιλαμβάνονται ότι δυσχεραίνουν κατά πολύ την εξήγηση της εξάπλωσης της νέας πίστης, δεχόμενοι ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη ιστορίας. Λείπει το κίνητρο, το οποίο αναζητείται σε κάθε έρευνα εγκλήματος. Η διάδοση του «μύθου» (προπαγάνδα την αποκαλούν κάποιοι) είχε ως συνέπεια οι πλάσαντες αυτόν να τερματίσουν τον βίο τους μαρτυρικά! Ακολούθησε το μαρτύριο εκατομμυρίων «αφελών» μαρτύρων των τριών πρώτων μετά Χριστόν αιώνων, του «καταραμένου» αντιεπιστημονικού και δεισιδαίμονος όχλου! Δεν αντιλαμβάνονται εμπαθείς όντες οι πολέμιοι του «μύθου» ότι εκμηδενίζουν με τον συλλογισμό τους το ισχυρότερο ένστικτο του ανθρώπου, αυτό της αυτοσυντήρησης. Οι ιστορικοί μικρόψυχοι διαχρονικά αποφεύγουν την αναφορά στη μαρτυρία και το μαρτύριο και εισέρχονται απ’ ευθείας στην ιστόρηση των συμβάντων από τον τέταρτο μετά Χριστόν αιώνα και μετά. Δίνουν έμφαση στον Μεσαίωνα με τους αρκούντως σκοτεινούς πρωταγωνιστές στους οποίους ήδη αναφερθήκαμε. Και βέβαια φαρισαϊκού πνεύματος οι πολέμιοι του «μύθου» απαξιώνουν τον λόγο του Χριστού μη αποδεχόμενοι Αυτόν ούτε ως άνθρωπο. Απαξιώνουν και τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας με τη θαυμαστή συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων. Απαξιώνουν τους νεότερους μάρτυρες στην κατακτημένη από τους Οθωμανούς χώρας μας και στη Σοβιετική Ένωση κατά τον 20^ο αιώνα. Οι «απελευθερωμένοι» από τη δέσμευση της θείας Αποκάλυψης με την απληστία τους υπέταξαν τον πλανήτη οδηγώντας δισεκατομμύρια στην εξαθλίωση. Ο πλούσιος, με τις «ευλογίες» όχι μόνο των «νεκροθαφτών» του Θεού αλλά και της προτεσταντικής «θεολογίας» καταδυναστεύει τον φτωχό Λάζαρο. Κάποιοι επιχείρησαν τη βελτίωση της ανθρώπινης κοινωνίας με εφαρμογή μεθόδων του παπικού ολοκληρωτισμού. Ο πλανήτης γεύθηκε τις συνέπειες κατά τρόπο τραγικό. Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται!

Είναι καιρός να παραιτηθούμε από τις βεβαιότητες της δήθεν λογικής μας. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε την εκπλήρωση της προφητείας του αποστόλου Παύλου: «Γόητες προκόψουσι επί τα χείρω πλανώντες και πλανώμενοι»

«Μακρυγιάννης»