Γράφει ο Μιχ. Σιναμίτης

Το σοκ των παιδιών απ’ την συνειδητοποίηση του τι χάσαν ήρθε τη στιγμή που είδαν την ομάδα του Μακεδονικού Θεσ/κης που τελείωσε την προπόνησή του στο κολυμβητήριο της Πτολεμαϊδας και έμπαιναν στο λεωφορείο της αποστολής να φύγουν για τα Γιάννενα όπου την επόμενη μέρα θα γίνονταν οι κολυμβητικοί προκριματικοί αγώνες. Το σοκ εκφράστηκε με διάφορες εκφάνσεις. Κάποιο παιδί το πόνεσε το στομάχι, άλλο είχε πονοκέφαλο, επίσης κάποιο είπε πως ξέχασε το μαγιό του!! και δεν θέλαν να μπουν στην πισίνα του κολυμβητηρίου Πτολεμαϊδας που πάνε και προπονούνται. Όμως όλα αυτά τα παιδιά, κολυμβητές του Κολυμβητικού Συλλόγου Γρεβενών, δεν είχαν δα και κανένα πρόβλημα υγείας!!!. Μια χαρά παιδιά είναι. Όμως η στέρηση της δράσης, της λειτουργίας τους γι’ αυτό που αγαπάνε, η στέρηση των ίδιων των στόχων ζωής που έβαλαν, τα προκάλεσε αυτά τα προβλήματα.

Και η οργισμένη μάνα με βουρκωμένα μάτια δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα απ’ τη στεναχώρια και τον πόνο της αναρωτώμενη Γιατί; Όταν με τα ‘λεγε. Που είναι η πολιτεία; Που είναι η τοπική διοίκηση; έλεγε και ξανάλεγε. Τα γιατί αν θέλει κάποιος να το απαριθμήσει είναι πολλά. Είναι χιλιάδες. Εγώ βέβαια πήρα μια πίκρα από εκείνα τα βουρκωμένα μάτια και δεν με φεύγουν απ’ το νου.

Όμως όλα τα βουρκωμένα μάτια της χώρας, θα μετατρέπονται σε πεινασμένα στόματα όσο όλα τα κοινά προβλήματα δεν τα αντιμετωπίζουμε συλλογικά και προπάντων οργανωμένα. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι σε βάθος χρόνου, έρχεται. Και δεν έρχεται με βήματα αλλά με ραγδαία άλματα. Και όσο δεν είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε, τόσο μεγαλύτερο είναι το στραπάτσο που θα πάθουμε.