ΕΣΗΕΑ 12.11.12 Γ. ΝΑΣΙΚΑΣ

Επειδή η μνήμη δίνει συνέχεια στη ζωή μας και αφού, κατά τον Αριστοτέλη, οι μνήμες συνυφαίνονται ώστε να μπορούμε να συσχετίζουμε απόψεις, γεγονότα, ΚΑ! συγκυρίες, ως αποτέλεσμα ΚΑΙ συλλογικών εμπειριών, ας θυμηθούμε τα εξής: (ί) η τρέχουσα κοινωνική δυσαρέσκεια και η λανθάνουσα πλην ταχέως διογκούμενη ενδοκοινωνική αντιπαλότητα δεν αποτελούν πλέον «προϊόντα» ιδεολογικών αντιθέσεων ως υποτίθεται ότι κατά κόρον συνέβαινε στο παρελθόν, και μόνον…

(ii)      οι δυνατότητες «διεύρυνσης» / ανάπτυξης σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, εντός των θεσμών της Ε.Ε., δεν αξιοποιήθησαν, εκ του αποτελέσματος, ούτε καν επαρκώς από την εγχώρια τεχνογνωσία, τόσο την ακαδημαϊκή όσο και την αγοραία. Και γι’ αυτό την ευθύνη δεν τη φέρουν μόνον οι εκάστοτε πολιτικοί, αλλά, σε τέτοιο βάθος χρόνου, το σύνολο πλέον των θεσμών και των εκάστοτε ταγών τους.

(iii)   ως αποτέλεσμα οι θεσμοί, ως άξονες εγχώριας όσο και εξωτερυ<ής πολιτικής όχι μόνον δεν κατέστησαν «εαυτόν» κινητικότερο και εναργέστερο, αντιθέτως, συν τω χράνω ενίσχυαν πεισματικά [λανθανόντως;;] την προϊούσα στατικότητά τους και επ’ αυτού, ως προς τα επιμέρους αυτών δείγματα, πολλώ μάλλον, «ων ουκ έστι» αριθμός

(ίν) η εξωτερική πολιτική θα μπορούσε δυνητικά, ειδικά μέσω των Δ.Ο.Σ., να λειτουργήσει ως εναλλακτικός πλην λίαν επίκαιρος άξονας μείζονος εκτόνωσης των εσωτερικών ανεπαρκειών όταν, βεβαίως, στον τομέα αυτό υφίσταται αυξημένη όσο και εξειδικευμένη συνθετότητα σκέψεως και διεθνούς συναντίληψης. Σ’αυτό ol εγχώριοι θεσμοί ίσως μπορέσουν να συμβάλλουν με επιταχυνόμενο τρόπο και ρυθμό εφόσον βέβαια φέρουν διαφορετική αντίληψη και νοοτροπία, γεγονός που πλέον έχει να κάνει κυρίως με πρόσωπα και επί του παρόντος, πολύ λιγότερο με επιμέρους κομματικές πολιτικές,

(ν) η σύγχρονη θεσμική νομενκλατούρα, ως η στάση της εκλαμβάνεται εδώ και καιρό από τους εταίρους της Ε.Ε. αλλά και τους όποιους άλλους, μεγαλόσχημους, αλλότριους οικονομικούς παράγοντες δεν δείχνει, ως εκφαίνεται , να προτείνει υπεύθυνα κάτι το εναλλακτικά βιώσιμο, έστω και ως υπόθεση εργασίας προς «διαβούλευση» τόσο σε εγχώριο άσο και σε διεθνές επίπεδο. Τούτο δε είναι σιωπηρά εκκωφαντικό, καιρό, τώρα.  όσο κι αν, από τα άλλη μεριά. η  διεθνής πραγματικότητα βαίνει ολοένα και mo «γκρίζα» ή/και επισφαλής…

Αντιθέτως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αδρανής θεσμική στάση αρέσκεται κυρίως στο να αναλώνεται στη φανατικής σχεδόν άκριτη, ενίσχυση ενός φαντασιακού, εγχώριου πολιτικού διπόλου του τύπου – ΑΣΠΡΟ ! ΜΑΥΡΟ – ποντάροντας κυρίως σε εσωτερική «αλλαγή φρουράς» και μόνον…

(νί) η εξωτερίκευση, με δημιουργικό και προοπτικό τρόπο, των εγχώριων προβλημάτων είναι και θα είναι για σημαντικό χρονικά διάστημα, εντεύθε,  η μόνιι δυνατή διέξοδος στο μείζον εσωτερικό πολιτικό / οικονομικό πρόβλημα, γιατί, επί της ουσίας, ούτε το ευρώ αλλά ούτε βεβαίως πιθανόνητες και η δραχμή αποτελού\^γιατον τόπο δόκιμες λύσεις, ΠΛΕΟΝ…

(vii) Στο προηγούμενο, η υποβόσκουσα λογική αφορά τους ταχείς ρυθμούς ανάταξης που τόσο έχει ανάγκη η χώρα και τους οποίους, κατά τεκμήριο, μόνον ένας ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΑ, όσο και ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ (ή/και το αντίθετο, αν έτσι το θέλετε) εμπλεκόμενος διεθνής παράγων μπορεί, ίσως, δόκιμα, πλην kol εύθετα να αμβλύνει. Ο λαός έχει πλέον, από κάθε άποψη, πολύ πεπερασμένες αντοχές, και επιζητεί το θετικό αποτέλεσμα ανακούφισης για τη ζωή του (το δικαιούται, άλλωστε), πέρνα από επιμέρους ιδεολογίες ή/και άλλες επιμέρους αγκυλώσεις….

(viii) Το Ευρώ είναι και παραμένει, διεθνώς, ακριβό, η μέχρι δε τώρα διαχείρησή του έχει κυρίως διαγνώσει ενδοζωνικά προβλήματα και στη συζήτηση (την πιο σοβαρή….) περί αυτού κανείς μεγαλόσχημος όσο και υψηλόβαθμος δεν φαίνεται (ΓΙΑΤΙ;;) να θέλει να υπεισέλθει (εκτός, ίσως του Monti…) έναντι, βεβαίως, ΚΑΙ των περιώνυμων πια «Οίκων» αξιολόγησης των αγορών.

(ix)              Στα πρωτόγνωρης δυσκολίας προβλήματα, οι λύσεις, προέρχονται, σχεδόν πάντα, από καινοτόμες τεχνοκρατικές παρεμβάσεις που, επίσης, πάντα σε τέτοιες περιστάσεις, ως είναι και η παρούσα διεθνής θεσμική αδράνεια, εφαρμόζονται με ρίσκο η/και, καλύτερα, εξ’ αρχής  με πεπερασμένο κίνδυνο… (εκτός κι αν οι «εταίροι» μας, και οι όποιοι άλλοι, δεν είναι πλέον ικανοί να κάνουν ούτε και αυτό  πια…)

Αυτό, βεβαίως, μπορεί, πιθανώς, να συνεπάγεται, ΚΑΙ την εισαγωγή ενός νέον, διεθνούς νομίσματος επί των συναλλαγών (ή/και επί κάποιων, πάντως διεθνών, συναλλαγών…) που μπορεί και να συνυπάρξει κάλλιστα με το ευρώ, για όσους επιθυμούν να το κρατήσουν.

(x) Εν κατακλείδι, και πιο επικαιροποιημένα, αν δεν ληφθούν, ΣΥΝΤΟΜΟΤΑΤΑ, δραστικά μέτρα, ΔΙΕΘΝΗΣ, και στο υψηλότερα θεσμικό επίπεδο, σε ότι αφορά εν γένει την Ευρωζώνη και το Ευρώ, τότε, ίσως να μην ξέρουμε από ποιον «θεσμικό» φορέα του εξωτερικού θα πάρουμε, ενδεχομένως, την όποια επομένη δόση…

Υ .Γ: Σημειωτέον ότι, βεβαίως, χρειάζεται πάρα πολύς χρόνος και λίαν επώδυνη, πλην συντονισμένη, συλλογική προσπάθεια στην εγχώρια θεσμική κατάσταση προκειμένου,

(1)                                   το πολιτικό σύστημα να αποκτήσει, εν συνόλω, μια σαφώς πιο αναβαθμισμένη, κατά πάντα, θεσμική υπόσταση και

(2)   να αμβλυνθεί επαρκώς ο ασφυκτικός εναγκαλισμός του, κατά τον μέχρι τώρα τρόπο, με το εγχώριο οικονομικό γίγνεσθαι, υπό την έννοια, κυρίως, της διαφοροποιημένης ποιοτικά κρατικής παρέμβασης όπου αυτή κρίνεται κατ’ ισορροπίαν  επιβεβλημένη.