Αγαπητέ, Πάνο

Μόλις σήμερα θυμήθηκα την κουβέντα που είχαμε τότε εκείνο το ατελείωτο βράδυ, εκεί που μαθαίναμε γράμματα για τον τόπο μας και ενώ μου μιλούσες για τις ομορφιές της Λευκάδας, (δεν τις αρνούμαι) εγώ ζήλευα για τις ομορφιές του τόπου σου.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε (παίρνω σύνταξη σε λιγότερο από ένα χρόνο) και τώρα κατάλαβα το καμάρι που σε διέκρινε όταν μιλούσες για το νησί σου. Θέλω να σε πω ότι το ίδιο καμάρωσα και εγώ για τον τόπο μου όταν ανακάλυψα ότι ο λόγος που δεν αισθανόμουν τότε το καμάρι σου ήταν οι συχνές μετατοπίσεις μου από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή.  Είναι πολύ σημαντικό πράγμα, φίλε, να νοιώσεις τον ζωτικό χώρο σου. Αυτό έγινε με μένα τα τελευταία 20 χρόνια που έμεινα σε μία περιοχή και δημιούργησα τη δική μου πατρίδα με ότι περικλείει αυτό. Η περιοχή που τώρα ζω και κυρίως εργάζομαι είναι μία περιοχή σπάνιας ομορφιάς. Μιας ομορφιάς που σε δίνει δύναμη και αυτοπεποίθηση που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα όπως ο πρόγονός μας γιος του πολυτεχνίτη  Δαίδαλου που έκτισε το παλάτι της Φαιστού,  τον λεβεντονέο Ίκαρο.

Η ομορφιά του τόπου που ζω δεν είναι μία έννοια αφηρημένη που υπάρχει στο μυαλό ενός φαντασιόπληκτου. Υπάρχουν τα βουνά με τα απέραντα δάση της δρυάδας που στα βορειότερα σημεία τους σπάζει τη μονοτονία συχνά-πυκνά ένα τσούρμο από καστανιές ή σφένδαμους.

Μέσα σε αυτά τα βουνά με τα πλούσια δάση μας δημιουργήθηκαν οι μύθοι για τις Νεράιδες και τις Νηρηίδες, για τα Ξωτικά και τις μαινάδες. Ααα… Ξέχασα να σου πω για τα αμπέλια μας που εξαιτίας τους υπάρχει στη ζωή μας εκείνο το παλιόπαιδο ο Διόνυσος.

Να δεις φίλε στις άκρες των μικρών ποταμών, αλλά και των ρυακιών που διασχίζουν αυτόν τον παράδεισο πού είναι η περιοχή που ζούμε, τα πλατάνια με τους ανήλιαγους ίσκιους τους στη σειρά σαν να είναι Μυρμιδόνες που είναι έτοιμοι να ορμήσουν και να γευτούν τους χυμούς από τις αγγελόφτιαχτες Τρωαδίτισσες των ομηρικών χρονών.

Όπου και να πας και να διαβείς θα ακούσεις τις νότες από τα κουδούνια των ζωντανών που έχουν οι ξωμάχοι της περιοχής για να βγάλουν τα απαραίτητα να θρέψουν τις φαμίλιες τους.

Δεν μπορώ φίλε να καταλάβω όμως αυτό το βασίλειο της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας πότε είναι πιο όμορφο. Εννοώ ποια εποχή… Την άνοιξη που όλα οργιάζουν, το καλοκαίρι που διψάς να «πάρεις» έναν ύπνο στον ίσκιο μιας βελανιδιάς, το φθινόπωρο που την ομορφιά του δεν μπορεί να τη «συλλάβει» ούτε το μυαλό του πιο σπουδαίου και με μεγάλη φαντασία ζωγράφου;

Τα δάση οργιάζουν από τον αναχρωματισμό, ενώ περπατάς μέσα στο κίτρινο των δέντρων, μπροστά σου βλέπεις το κόκκινο των φίλων και άντε πιο εκεί το πράσινο που δεν πρόκανε να κιτρινίσει. Είναι μία «μούρλια» χρωμάτων που η ανάταση της ψυχής σου φτάνει στα επουράνια.

Ο δε χειμώνας σε εμάς, φίλε, δεν είναι μία νεκρά «φύση» που λένε οι ζωγράφοι. Είναι μια σκεπασμένη με μπόλικο χιόνι περιοχή που είναι όμως ζωντανή και σε διαρκή κίνηση.  Σε μια κίνηση ανθρώπων και ζώων, πτηνών και αμφιβίων. Μια κίνηση του αέρα που άλλες φορές χρειάζεται να δροσίσει το πρόσωπο του τσοπάνη για να μην τον «πάρει» ο ύπνος και άλλες φορές που ουρλιάζει διαβολικά.

Φίλε, όχι μόνο ο τόπος μου αλλά και η χώρα ολόκληρη είναι όμορφη γιατί υπάρχουν αυτές οι αντιθέσεις. Απλώς αυτός ο τόπος που εμείς εδώ γνωρίζουμε σαν Βόιο, είναι ότι ομορφότερο υπάρχει σε όλη τη γη. Γιατί είναι ο αγαπημένος μας ζωτικός χόρος.

Έχε γεια…