Πότε επιτέλους θα πάει μπροστά αυτή η χώρα;Πότε επιτέλους θα πάει μπροστά ο Έλληνας;Πότε επιτέλους θα πάει μπροστά το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Ένα θέμα που απασχολεί τον καθένα απο εμάς μετά απο έναν αγώνα που βλέπουμε είτε ζωντανά μέσα απο το γήπεδο ,είτε απο την τηλεόραση.

Μετά απο καιρό αποφάσισα να πάω σε γήπεδο και να “απολαύσω” μπάλα..Διότι στην Ελλάδα παίζουμε μπάλα και όχι ποδόσφαιρο..Το ποδόσφαιρο ειναι κάτι που θα αργήσει να φτάσει σε αυτή τη χώρα.Πώς λοιπόν να απολαύσεις αγώνα μεταξύ δύο ελληνικών ομάδων όταν αυτός μάλιστα είναι για την ημιτελική φάση του κυπέλλου.Απο πρίν γνωρίζεις οτι ο αγώνας θα κριθεί στην δύναμη,στις μονομαχίες,στον τσαμπουκά και … σε όλα αυτά τα παλικαρίστικα.Αρχίζει το παιχνίδι και η προφητεία μου δεν άργησε να βγεί.Η μπάλα βρισκόταν συνεχώς σε ένα σημείο..Στον αέρα.Και για μια στιγμή νόμιζα ότι παρακολουθούσα αγώνα τέννις.Δεξιά,αριστερά ,ξανά δεξιά και ξανά αριστερά και αυτο όχι απο τον ρυθμό του παιχνιδιού και τις συνεχόμενες φάσεις αλλά για να παρακολολουθώ την μπάλα την καημένη που ταξίδευε στον αέρα και πού και πού λόγω της κλάσσης καποιων παιχτων  ακουμπούσε και στο χόρτο.Πώς λοιπόν εγώ να σχολιάσω και να συζητήσω για έναν τέτοιο αγώνα αφου την προηγούμενη ημέρα είδα τον επαναληπτικό του Μονάχου ( για το Champions League ) ανάμεσα στην Μπάγερν και την κάτοχο του τροπαίου Ίντερ.Διαφορά επιπέδου;Σίγουρα τεράστια,αλλά εκεί θέλω να καταλήξω και να ξανατονίσω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει και αν υπάρχει τότε θα το ανιχνεύσουμε αιώνες πίσω.Όλα ξεκινάνε απο την φιλοσοφία του έλληνα προέδρου,του έλληνα προπονητή,του έλληνα ποδοσφαιριστή και σε αυτό το άρθρο αναφέρομαι συσκεκριμένα στον έλληνα φίλαθλο ιστορικής ομάδας που διεκδικεί να περάσει στον τελικό του κυπέλλου ελλάδος και μέσα στην “ζαλάδα” του λόγω των ουσιών που έχει πάρει  μπουκάρει μέσα στο γήπεδο και απειλεί ανθρώπους της ίδιας του της ομάδας,ομάδας που απο μικρός αγαπάει όπως σίγουρα  λέει και παρασέρνει μαζί του ακομα 10 “ζαλισμένους” και εκεί σπερνουν τον πανικό και αποδεικνείουν την αγάπη τους και τον σεβασμό που έχουν για την ομάδα τους.Η διακοπή μεγάλη λόγω των επεισοδίων και όλα αυτα που έζησα με έκαναν να φοβηθώ για την ζωή μου.Να νίωσω σαν “φυγάς” που προσπαθει να κρυφτεί σε στενά και δρομάκια ώστε να μην τον βρούν.Φτάνοντας σπίτι μετά απο όλα αυτά αντιλαμβάνομαι πως χώρις να βλάψεις κανέναν,χωρίς να κάνεις κάτι σοβαρό πρέπει να τρέξεις για να μή σε βρούν τα επεισόδια και χωρίς να φταίς να πάθεις κακό.Κατά την διάρκεια της “ζαλάδας” των χουλιγκάνων το κόκινο πανό αποτελούν τα μαγαζιά,τα σπίτια τα αυτοκίνητα των απλών φιλάθλων που πηγαίνουν στο γήπεδο είτε ακόμη και αυτών που δεν ήταν κάν  εκεί αλλά έτυχε να εχει αφήσει το αμάξι του κοντά στο γήπεδο.Σήμερα την γλίτωσα αλλά δεν το ξαναρισκάρω. Θα κάνω αποχή … από τα γήπεδα.

-άρθρο του Α.Γ-