Ολοκληρώθηκαν αυτές τις ημέρες οι εργασίες αναπαλαίωσης του Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Λευκόβρυσης και η εντύπωση που δημιουργήθηκε στους κατοίκους, αλλά και στους επισκέπτες του χωριού είναι ένας θαυμασμός και μια μεγάλη ικανοποίηση για το οικοδομικό αριστούργημα που αποκαλύφθηκε.

Ο Ναός είναι κτίσμα του 1947, και ενώ χτίστηκε με πέτρα εξορυγμένη στο χωριό και πελεκητή γύρω από όλα τα ανοίγματα (πόρτες και παράθυρα), και τα διαζώματα (κορνίζες) της τοιχοποιίας) είχε σοβατισθεί και βαφεί. Είναι άξια ιδιαίτερου επαίνου όλα τα μέλη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής και ο ιερέας του χωριού, που ανέλαβαν την πρωτοβουλία, αλλά και οι κάτοικοι του χωριού που συνέδραμαν πρόθυμα στα έξοδα αποκατάστασης του Ναού στο αρχικό του κάλλος και τώρα χαίρονται ένα αληθινό στολίδι του χωριού. Δίνει την εντύπωση παλαιού βυζαντινού ναού και όχι σύγχρονου οικοδομήματος. Η συμβολή της ομάδας των τεχνητών υπό τον κ. Ιωάννη Ηλιάδη υπήρξε σημαντικότατη.λοκληρώθηκαν αυτές τις ημέρες οι εργασίες αναπαλαίωσης του ι. ν. Αγ. Νικολάου Λευκόβρυσης και η εντύπωση που δημιουργήθηκε στους κατοίκους, αλλά και στους επισκέπτες του χωριού είναι ένας θαυμασμός και μια μεγάλη ικανοποίηση για το οικοδομικό αριστούργημα που αποκαλύφθηκε.

Άξιοι ιδιαίτερου επαίνου όμως είναι προ παντός οι πρώτοι πρόσφυγες κάτοικοι του χωριού, που αρχικά ικανοποίησαν τις εκκλησιαστικές τους ανάγκες στο τροποποιηθέν τζαμί που άφησαν πίσω τους οι Τούρκοι κάτοικοι του Ακ Πουνάρ, που με τη Συνθήκη της Λωζάννης μετακόμισαν στην Τουρκία. Οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στη Λευκόβρυση αισθάνθηκαν αδήριτη την ανάγκη να χτίσουν ορθόδοξο ναό, για να λατρεύουν τον Κύριό τους μέσα σε ορθόδοξο περιβάλλον, που να μη τους θυμίζει καθόλου Ισλάμ. Εξόρυξαν μόνοι τους την πέτρα και οι εξ αυτών  χτίστες, που γνώριζαν ήδη από τον Πόντο την τέχνη, ανέλαβαν το πελέκημα  και το χτίσιμο της πέτρας. Απ’ ότι αποδείχθηκε ήσαν τέλειοι και μερακλήδες  μάστορες, αφού και χωρίς την επιστασία μηχανικού έφεραν σε πέρας ένα υπέροχο χτίσμα. Το έργο τους θαυμάζουν οι σημερινοί τεχνίτες, που ανέλαβαν την αποκατάσταση, αλλά και ο μηχανικός ναοδομίας της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έπρεπε να δώσει την άδεια απομάκρυνσης του σοβά και αρμολόγησης της πέτρας. Μόλις είδε σε φωτογραφία ένα μικρό μέρος της τοιχοποιίας, στο οποίο είχε απομακρυνθεί ο σοβάς, έγραψε στην άδεια που εξέδωσε:  «Δυστυχώς το υπέροχο αυτό κτίσμα καλύφθηκε με σοβά».

Προκειμένου να γνωρίσουν τους χτίστες οι νεώτεροι κάτοικοι του χωριού και το όνομά τους να μείνει στην ιστορία γράφομε τα ονόματά τους[1]: Παναγιώτης Καραφουλίδης και Γιώργος Πεκρίδης στο πελέκημα της πέτρας. Πεκρίδης Ιωάννης ως αρχιμάστορας (Ουστάπασης) και τα τρία παιδιά του (Βασίλης, Γιώργος και Χαρίλαος, ο Νικόλαος Ελευθεριάδης, ο Ανέστης Κυριμπλίδης και ο Χρήστος Αθανασιάδης. Ο Ηλίας Χατζηθεοδωρίδης και ο Κώστας Πεκρίδης ως μαραγκοί είχαν αναλάβει τις ξυλοκατασκευές και την κατασκευή των στασιδίων. Το στρατιωτικό Σύνταγμα των μαυροσκούφηδων, που έδρευε τότε στην κατοπινή Γεωργική Σχολή με τον διοικητή του διέθεσε αυτοκίνητα στρατιωτικά για τη μεταφορά αμμοχάλικου από τον Αλιάκμονα. Ακόμη και οι μικροί μαθητές βοήθησαν στη μεταφορά των υλικών για την οικοδόμηση του Ναού. Όλο το χωριό συμμετείχε με ενθουσιασμό στην οικοδόμηση του ναού και έτσι σε 5-6 χρόνια ολοκληρώθηκε ο πολύ όμορφος και αξιοθαύμαστος αυτός οίκος του Θεού.

Το αριστουργηματικό αυτό κτίσμα έχει όμως μια σοβαρή έλλειψη. Είναι, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, το πολύ μικρό οικόπεδο, μέσα στο οποίο είναι χτισμένο. Άλλα, μικρότερα χωριά, διαθέτουν ναούς με τεράστια οικόπεδα, στα οποία ανεγείρουν πνευματικά κέντρα με αίθουσα διδασκαλίας και χώρο δεξιώσεων, ενώ η Λευκόβρυση, που γνωρίζει τεράστια πληθυσμιακή ανάπτυξη, έχει όντως υπέροχο ναό, πνιγμένο όμως σε πολύ μικρό οικόπεδο.

Μια λύση θα ήταν η ακόλουθη: Υπάρχει δρόμος στη βόρεια πλευρά του ναού μέχρι τον πλάτανο που η κατάργησή του όχι μόνο δεν δημιουργεί κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά διευκολύνει την κυκλοφορία των οχημάτων. Άνετα μπορεί να ενσωματωθεί στο οικόπεδο του Ναού, για να μεγεθυνθεί κάπως το οικόπεδό του και να μπορεί να στεγάσει πνευματικό κέντρο. Γι αυτό και απευθύνουμε έκκληση στο δημοτικό συμβούλιο της Κοζάνης να ικανοποιήσει το αίτημα των κατοίκων για μερική επέκταση του οικοπέδου του ναού, τόσο για την περαιτέρω ωραιοποίηση του αριστουργήματος αυτού, όσο και για τη δημιουργία χώρων πνευματικής και πολιτισμικής καλλιέργειας των κατοίκων.

[1] Τα ονόματα των μαστόρων μου τα έδωσε ο Νίκος Αμοιρίδης, νεαρός μαθητής τότε, που βοήθησε και ο ίδιος στη μεταφορά οικοδομικών υλικών για το χτίσιμο του ναού. Προσπάθησα να διασταυρώσω τα στοιχεία με πληροφορίες από τον αδελφό του Μιχάλη Αμοιρίδη, άνθρωπο με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον. Δυστυχώς τη στιγμή που του τηλεφωνούσα ο Μιχάλης αναχωρούσε για την αιωνιότητα ύστερα από τις μάταιες μαλάξεις του γιατρού του Ε.Κ.Α.Β. Ας τον κατατάξει ο Κύριος με τους δικαίους Του.