Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί και οι ενώσεις αγροτικών συνεταιρισμών, αποτελούσαν και αποτελούν, τη μορφή εκείνη οργάνωσης των γεωργών και κτηνοτρόφων, που έχει ως σκοπό την αντιμετώπιση των κοινών οικονομικών, παραγωγικών και εμπορικών αναγκών. Υπήρξαν και υπάρχουν ανά την Ελλάδα παραδείγματα λαμπρών περιπτώσεων , όπου οι συνεταιρισμοί αποτέλεσαν και αποτελούν το καταφύγιο των παραγωγών για την εξασφάλιση ενός σταθερού εισοδήματος, μέσω των δράσεων αλλά και της διατήρησης  του ιδεώδους του συνεταιριστικού κινήματος. Πρόσφατα είχα την τύχη να ξαναεπισκεπτώ τέτοια λαμπρά παραδείγματα συνεταιρισμών στη γειτονική Κοζάνη και στο Βελβεντό. Η παραγωγική τους δραστηριότητα, οι επενδύσεις εκατομμυρίων, οι καινοτόμες εφαρμογές διασφαλίζουν και ενισχύουν την παραγωγή των προιόντων της περιοχής, εξασφαλίζοντας έτσι την βιωσιμότητα των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, ακόμη και σε περιόδους κρίσης.

Μοιραία δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σύγκριση και να αναλογιστώ ,γιατί στα Γρεβενά δεν μπορέσαμε να συνεχίσουμε, την πράγματι σημαντική συνεισφορά των αγροτικών συνεταιρισμών του παρελθόντος?  Όχι στο μακρινό παρελθόν, η ΕΑΣ Γρεβενών αποτελούσε τον καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση της αγοράς αγροτικών εφοδίων, αγροτικών και κτηνοτροφικών προιόντων, προς όφελος των παραγωγών. Σήμερα ποια είναι η εικόνα και ποια είναι η απάντηση στα ερωτήματα που θέτουν οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι, όπως:

• Σε τι ποσοστό ο συνεταιρισμός καλύπτει τις ανάγκες σε αγροτικά εφόδια (σπόροι, φυτοφάρμακα, λιπάσματα, ζωοτροφές)?
• Τι ποσοστό της συνολικής αγροτικής παραγωγής εμπορεύεται μέσω του συνεταιρισμού?
• Γιατί τα σφαγεία υπολειτουργούν?
• Γιατί το τυροκομείο έκλεισε?
• Γιατί η παροχή υπηρεσιών (ΟΣΔΕ, μελέτες) βαίνει ολοένα μειούμενη και οσονούπω τείνει σε ιστορικά χαμηλά?

Τα ερωτήματα είναι πολλά και πρέπει όλους όσους ασχολούμαστε με τον πρωτογενή τομέα να μας προβληματίσουν. Οι συνεταιρισμοί αποτελούν το αποκούμπι των παραγωγών απέναντι στην ελεύθερη και πολλές φορές ασύδοτη αγορά. Η ανάγκη για την  επανάκτηση της εμπιστοσύνης των παραγωγών  στο συνεταιριστικό κίνημα είναι επιτακτική και αυτό μπορεί να γίνει, αν σταματήσουμε να είμαστε τιμητές των πάντων, αν προσηλωθούμε στην συνεργασία, αν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και αν ασχοληθούμε σοβαρά και με μοναδικό κίνητρο την υπεράσπιση των συμφερόντων του συνόλου των συνεταίρων.