Στο Αναγνωστήριο της Βιβλιοθήκης έγινε στις 19:00, το βράδυ της Δευτέρας, 18 Μαρτίου 2019, η παρουσίαση του βιβλίου, του Γιάννη Πετρόπουλου, με τίτλο: «ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ» των εκδόσεων Α.Α. Λιβάνη.

Ο μουσικός Γιάννης Αδρόνογλου με την δόνηση των χορδών της κλασικής του κιθάρας έστρωσε το μαγικό χαλί για το ταξίδι μας στην πλοκή της όμορφης μυθιστορίας…. .

Ανάγνωση κειμένων από το βιβλίο έκανε με την αισθαντική της ορθοφωνία η Θεολογία Παπαδοπούλου.

Ο συγγραφέας, Γιάννης Πετρόπουλος, άμεσα ευχαρίστησε τον κεντρικό ομιλητή της παρουσίασης, Ζαγκανίκα Σίμο, και με λόγο απέριττο, λιτό και όμορφο, μας  παρέδωσε τα πέντε κλειδιά να ανοίξουμε τις πόρτες της συγγραφής για να μπούμε στο κεντρικό σαλόνι της εξιστόρησης και της πλοκής ..

Παραθέτουμε αποσπάσματα από την παρουσίαση.

«Καλωσορίζουμε τον Γιάννη Πετρόπουλο για δεύτερη φορά στη Βιβλιοθήκη μας. Πριν από 5 χρόνια παρουσιάσαμε εδώ σ’ αυτή την αίθουσα το βιβλίο του «Ζήτημα Τιμής». Και τότε διαπιστώσαμε ότι είναι ένας πολύ καλός αφηγητής. Αφηγητής που, με συνεργό την φαντασία του, μας μεταφέρει περίτεχνα την ιστορία και την ζωή της παππούδων μας.

Μύθοι, αφηγήσεις και ιστορία συναποτελούν το νόστο που αισθάνεται κανείς, για την ιδιαίτερη πατρίδα του… Ένα νόστο, τον οποίο εύγλωττα και νοσταλγικά τον έχει αναπλάσει ο συγγραφέας στο βιβλίο που θα σας παρουσιάσουμε σήμερα, για μια ιδιαίτερη πατρίδα, με τεράστιο συναισθηματικό εκτόπισμα, της οποίας, όμως, δεν καταγράφεται πουθενά το όνομά της και που το εύρος της επιμηκύνεται σ’ όλη την επικράτεια του νου….

Πάντα με συνέπαιρναν οι όμορφες αφηγήσεις και οι νοηματικές περιπλανήσεις, έτσι, αγόγγυστα, θα έλεγα με ιδιαίτερη χαρά, άρχισα το ξεφύλλισμα και την περιπλάνηση στις σελίδες του βιβλίου, ενός εγνωσμένου, από το προηγούμενο βιβλίο του, γητευτή της αφήγησης. Είναι αλήθεια, πως αιχμαλωτίζεται κανείς από τον τρόπο γραφής, από τον τρόπο εξιστόρησης των γεγονότων και από τον τρόπο έκφρασης των νοημάτων του νέου βιβλίου του.

Η πλοκή της αφήγησης, αναπτύσσεται σε 425 σελίδες, σε μια ομορφόδετη και προσεγμένη έκδοση.

Η οργανική σύνθεση των αφηγήσεων της πλοκής, μέσα από την ιστορία και την παράδοση και η φαντασιακή της επένδυση, χρειάζονται ένα ιδιαίτερο μεθοδολογικό κλειδί προσέγγισης.

Τα ήθη, ο στερημένος έρωτας, οι δεισιδαιμονίες, οι μεταφυσικοί φόβοι, η εξελικτική ιστορία του Τόπου φωτίζονται μέσα από την ψυχογραφική  πένα του συγγραφέα.

Οι ιστορίες ξετυλίγονται, στην περιοχή των βόρειων συνόρων, μετά το 1897, όπου διαβιούν Έλληνες, Τούρκοι και Σλάβοι. Αναφέρονται  τα τελευταία  χρόνια της Οθωμανικής περιόδου. Εξιστορούνται τα χρόνια της εγκατάστασης των ξεριζωμένων προσφύγων της Καππαδοκίας. Καταγράφονται τα δεινά της γερμανικής κατοχής και του Εμφυλίου. Και το νήμα φτάνει μέχρι και την ημέρα της συγγραφικής παρουσίασης αυτών των ιστοριών, κάτω από τον πλάτανο, στην πλατεία του χωριού.

Η σκόπιμη ανωνυμία του ακριβούς τόπου- χωριό αφήνει να πλανηθεί η νοηματική επισήμανση ότι, τα δρώμενα έχουν αξία, ως πολιτιστικά στοιχεία και πολιτισμικές συμπεριφορές και όχι, στενά, ο τόπος, το χωριό και η τοπική ιστορία. Έτσι ο νους μας ας μην αγκιστρωθεί στην Θηριόπετρα Αριδαίας, πατρίδα του συγγραφέα, γιατί τα δρώμενα και η πολιτισμική νοοτροπία είναι κοινό γνώρισμα, με μικρές παραλλαγές, όλης της ελλαδικής επικράτειας!

Σ’ όλα τα χωριά υπάρχουν μύθοι, που δένουν τους κατοίκους τους με τα ισχυρά νήματα της μνήμης. Το πηγάδι με τις νεράιδες και τις λάμιες που έπαιρναν το αμίλητο νερό, στα κλήδονα, οι νιες. Ο στοιχειωμένος δέντρος. Το άβατο των νεκροταφείων. Και οι αναπλάσεις της νύχτας, οι οποίες σεργιανούν ελεύθερες στα σκοτεινά καλντερίμια και στις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων, που παραμονεύουν στις αφηγήσεις των αλαφροΐσκιωτων, συναποτελούν τη βαριά και ασήκωτη, στα χρόνια των παππούδων μας, εποχή των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων.

Αυτός είναι ο καμβάς, που πάνω του θα κεντηθούν ιστορίες από το δεισιδαιμονικό παρελθόν, οι οποίες είναι ανθεκτικές, ακόμη, παρά την απολίνωση από το σύγχρονο «νυστέρι» της εποχής του τεχνολογικού ρεαλισμού.

Ένας ολόκληρος κόσμος, μέσα από τις ανάγκες του, ζωντανεύει και πάλλεται με την πένα του συγγραφέα μας.

Στα χρόνια εκείνα, τα τόσο κοντινά, ημερολογιακά και τα τόσο μακρινά, σε σχέση με την τεχνολογία και την διεύρυνση των γνώσεων, κάθε ανθρώπινη δημιουργία έπαιρνε μεταφυσικές διαστάσεις. Κάθε δημιουργία στηριζόταν και σ’ έναν μύθο. Κάθε μεγάλο έργο είχε τα παλιότερα χρόνια και τη μεταφυσική του συνηγορία.

Για να στεριώσει το γιοφύρι της Άρτας θυσιάστηκε η γυναίκα του πρωτομάστορα. Και η στοά του καϊνάκ κατέστη στοιχειωμένη από την μυστηριώδη εξαφάνιση και θυσία των νέων παιδιών του χωριού, τα οποία έγιναν βορά από τις ανομολόγητες ορέξεις του Μεγάλου Τεχνίτη, όπως υπονοείται από την ευφάνταστη πλοκή. Πράγμα που οδήγησε τις μανάδες να περιφέρονται, ως μαινάδες, γυμνόστηθες, οδυρόμενες για τον άδικο χαμό των παιδιών τους. Μέσα λοιπόν στην πρώτη διήγηση από την σπονδυλωτή μυθιστορία φαίνεται η κοινή συνύπαρξη: της διάνοιξης της στοάς, η μυστηριώδη εξαφάνιση των παιδιών, η εστίαση του χρόνου της αρχής των αφηγήσεων, η επισήμανση της ακινησίας ή των αργών ρυθμών της εποχής και ο ρεαλισμός της αφήγησης….

Το βιβλίο είναι διανθισμένο , με γκροτέσκο εικόνες- περιγραφές που αφήνουν ένα αινιγματικό πικρό χαμόγελο…

Ο Γιάννης Πετρόπουλος κατέχει πολύ καλά την τέχνη της αφηγηματικής γραφής, έχει το χάρισμα να χτίζει με τις λέξεις εικόνες και να στέλνει μηνύματα μέσα από τις διηγήσεις του.

Οι αφηγήσεις που έρχονται μέσα από την πρότερη ζωή των προγόνων μας, μοιάζουν με σχοινιά, που κρατούν την ζωή των επιγόνων σε μια κεντρομόλο περιφορά, προσδιορίζοντας την ταυτότητα, την ομάδα, την κοινή καταγωγή.

Ο συγγραφέας μας, ψυχανεμίζεται μέσα στις αφηγήσεις των προγόνων του, εμπνέεται και με γλώσσα αδρή, εγκάρσια, ρεαλιστική, άκαμπτη, αναπλάθει χωρίς σκιάσεις, χωρίς ιδεολογισμούς και χωρίς ωραιοποιήσεις, μια σπονδυλωτή μυθιστορία, με έντεκα διηγήσεις.

Η προσωπική μας εκτίμηση είναι ότι, με πολύ περίτεχνο τρόπο εναποθέτει τη μνήμη του και συρράπτει σ’ αυτή τα συναισθήματα του, με μια υπερρεαλιστική γραφή, που με συνεργό την εγκάρσια γλώσσα του, προσθέτει περισσότερο ήχο, χρώμα και νοηματική υπέρβαση.  Έτσι, ως κομιστής των ηθών των προηγούμενων χρόνων στις σημερινές ακροάσεις, ενοχοποιείται η γραφή του, όχι απλά ως εξιστορηματική των γεγονότων, αλλά ότι, υπονομεύει ελαφρά την ίδια την παλιά προφορική αφήγηση. Υπό- κρύβει υποδόρια, από διήγηση σε διήγηση, την ανατρεπτική του διάθεση, μέχρι το κεφάλαιο του επιλόγου, όπου με την διερεύνηση της Στοάς και την ανακάλυψη των οστών των χαμένων παιδιών, από τον ίδιο τον συγγραφέα και την παρέα του, επιφέρει την πλήρη ανατροπή των δεισιδαιμονικών δοξασιών και της φοβικής αντιμετώπισης των ανεξερεύνητων φαινομένων, που έρχονται μέσα από την κληρονομιά των προγόνων.

Είναι πολύ τυχερός, κανείς, να έχει για φίλο, έναν γητευτή της αφήγησης. Έναν γητευτή που, μ’ έναν μαγικό τρόπο, σε μαγνητίζει με τις δυνατές του αναπλάσεις. Έναν γητευτή, όπου στις αφηγήσεις του, οι λέξεις σπινθηρίζουν ολόφωτες στο νοηματικό τους περιτύλιγμα,  Έναν γητευτή, που σε καθιστά ανήμπορο να αφήσεις το βιβλίο του πριν το τελειώσεις, που η μυθιστορία του ζωντανεύει  και κινείται με την ανάγνωσή της, Έναν γητευτή, που ξεκλειδώνει την κυψέλη του νου και σε εμπλουτίζει με ομορφιά και συγκίνηση, με ζωτικό ρίγος και με διδαχές για τη ζωή….

Εύχομαι, στους αναγνώστες να διασταυρωθούν  με το βιβλίο, για να ζήσουν μια γοητευτική μυθιστορία. Και το βιβλίο να βρει τους δρόμους και τις ατραπούς και να φτάσει σε πολλούς ,πάρα πολλούς αναγνώστες».

Σίμος Ζαγκανίκας