Προβληματισμοί προέκυψαν και προκύπτουν ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό- γύρω από την Ορθοδοξία μας.

Ίσως μια εικόνα  με τα κυριότερα χαρακτηριστικά της, που κρατούμε στη συνείδησή μας, θα ήταν εποικοδομητική  για όλους μας.

Με μια πρώτη ματιά βλέπουμε να κυριαρχούν στο σώμα της δύο στρατόπεδα: των της Παραδόσεως και των φιλοπροοδευτικών.

Υπάρχει μία πόλωση. Το ένα άκρο που λέει να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο και να εκσυγχρονίσουμε την εκκλησία και το άλλο που επίσης λέει: εμείς έχουμε το δικό μας πιστεύω και δεν μας ενδιαφέρει  ή δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτε σ΄αυτά που μας παρέδωσαν οι πατέρες μας.

Υπάρχουν και άλλοι ενδιάμεσα βέβαια που η εκκλησία θέλουν να παραμείνει στα πολλά ”πρέπει” της, για τα οποία οι αντίπαλοι τη θεωρούν έτσι μια εκκλησία αποστεωμένη και αποκρουστική.

Διηρημένοι είναι οι χριστιανοί και στην αντιμετώπιση του οικουμενισμού.

Άλλοι θέλουν την εκκλησία να κάνει ανοίγματα με διαλόγους και κοινές προσευχές , για να προσεγγίσει και αλλόθρησκους, ώστε να έρθει η ενότητα που συνεχώς εύχεται και οι άλλοι από την άλλη μεριά που κάτι τέτοιο το θεωρούν εφάμαρτο και μόνο να το σκεφτούν.

Διηρημένους μας βρίσκει στην εκκλησία και η θέση που δίνουμε στην παράδοση.

Όχι βέβαια των δημοτικών τραγουδιών ούτε αυτή που είναι παράλληλη πηγή θεολογίας με την Αγία Γραφή.

Αλλ΄αυτή του συνόλου των αξιών, με την οποία η πατρίδα μας γαλούχησε γενιές και γενιές ελληνοπαίδων και τα στερέωσε στην αρετή.

Έτσι θαυμάζουμε το σεβασμό που ενέπνεε στους μικρότερους για τους μεγαλύτερους, την υπομονή στις παντός είδους δυσκολίες, το ανυστερόβουλο στην προσφορά της αγάπης προς τον πλησίον, την αφοσίωση στην οικογένεια,την καθαρότητα στις σχέσεις των ανθρώπων, την αγάπη και την πίστη στο Θεό, την τήρηση αναγκαίων τύπων για όλα αυτά κ΄ά.

Αυτά δηλαδή που τείνει  τώρα να τα εκτοπίσει απ΄την ελληνική κοινωνία και ζωή  το σύγχρονο πνεύμα.

Κι όμως το κομμάτι της παράδοσης που είναι υγιές είναι απαραίτητο συμπλήρωμα για τον πνευματικό μας εξοπλισμό.

Τελευταία παρουσιάστηκε φλέγον και το πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας.  Προχθές κυκλοφόρησε η είδηση ότι διαπρέπων θεολόγος είπε πως η Εκκλησία δεν ευλογεί το γάμο των ομοφυλοφίλων, αλλά σε μερικές περιπτώσεις πρέπει να δείχνει ποιμαντική οικονομία.

Αμέσως συμπλήρωσαν άλλοι κύκλοι πως ”διακεκριμένοι ιερωμένοι αμφισβητούν  την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία σχετικά με την ομοφυλοφιλική σχέση, θέτουν την ερωτική επιθυμία ενός άνδρα και μιας γυναίκας στο ίδιο ηθικό επίπεδο με τον ομοφυλοφιλικό ερωτισμό, κατηγορούν την Εκκλησία ότι έχει εμμονή με το ”γενετικό φύλο”, και φαίνεται να υποστηρίζουν την αποδοχή ομοφυλοφίλων ζευγαριών στη μυστηριακή ζωή της εκκλησίας μας.”

    Τροχάδην αντέδρασαν  και άλλοι χριστιανοί   που  απέρριψαν τους ομοφυλόφιλους χωρίς να βασανίσουν καν το θέμα.

   Κι άλλοι που τάχθηκαν φανερά με τις απόψεις καταξιωμένου ιεράρχη που διακρίνει για τους ομοφυλόφιλους δύο κατηγορίες: αυτούς που έχουν και ορμονικό πρόβλημα και στους άλλους που από διάφορες ψυχολογικές πιέσεις έπαθαν διαστροφή, την οποία όμως βλέπουν ιάσιμη.

  Θόρυβος πολύς γενικά για το ότι η Εκκλησία κινδυνεύει να εκκοσμικευτεί μ΄αυτά όλα που της συμβαίνουν.

    Άλλο αρνητικό χαρακτηριστικό της Ορθοδοξίας μας είναι οι φατρίες, τα πηγαδάκια, μεταξύ των οποίων αναπτύσσονται πολλές φορές ανταγωνισμοί και αντιπαλότητες, προσωποληψίες και αντιζηλίες και οίηση ότι αυτοί είναι απόγονοι αγίων πνευματικών

  Και ενώ οι πνευματικοί τους ήταν πράγματι άγιοι, αυτοί παραποιούν και παρερμηνεύουν τη διδασκαλία τους.

  Και φτάνουν έτσι πολλοί μέχρι και αιρετικοί να καταντούν.

  Είναι αυτοί που δυναμιτίζουν μ΄αυτό τον τρόπο και την ενότητα της Εκκλησίας.

  Από”ζήλον ου κατ΄επίγνωσιν”.

   Τελευταία αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει μ΄όλα αυτά αρραγής ενότητα στο σώμα της Εκκλησίας.

  Αυτό φαίνεται πολύ και από τη σύνοδο που έγινε στην Κρήτη.

  Δεκαετίες ετοιμαζόταν αυτή η σύνοδος κι όταν ήρθε η ώρα να συγκληθεί, αυτό το όραμα ναυάγησε.

  Άρχισαν κομμάτια της Ορθοδοξίας να αποσχίζονται.

  Και να κωλυσιεργούν και να υποσκάπτουν με διάφορες προφάσεις την προσέλευση στη σύνοδο.

  Και για όλα αυτά φταίει η φιλοπρωτία.

  Και ο ανεξέλεγκτος φανατισμός.

  Και δύο απειλές: το εγώ και το εσείς.

  Η θεώρηση αυτή που κάναμε είναι υποκειμενική κι εξαρτάται απ΄την οπτική γωνία που βλέπει κανείς τις καταστάσεις και τα πρόσωπα.

  Αφήνουμε στον καθένα με τα εναύσματα που δώσαμε να βγάλει τα συμπεράσματά του.

   Και μακάρι να είναι εποικοδομητικά για την Ορθοδοξία μας.

  Μακάρι.

                             Ζιώγα Κατερίνα