Τον λάτρεψαν δισεκατομμύρια απλοί, καθημερινοί  άνθρωποι, απ’ αυτούς που σηκώνονται πολύ πρωί και για να φτάσουν στη δουλειά τους και  ταξιδεύουν από μισή ως μιάμιση ώρα ώστε να χτυπήσουν την κάρτα παρουσίας στη δουλειά στην ώρα τους.

Οι λόγοι που αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμησή  τους είναι αμέτρητοι. Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι ότι πρωτοσυμμετείχε σε μια πρωτοφανέρωτη για την ανθρωπότητα στιγμή, τότε που ο Λένιν έβαλε μπρος τη μηχανή ανατροπής του ρου της ιστορίας με την Μεγάλη Ρώσικη Οκτωβριανή Επανάσταση.

Και μετά τη φυσική απουσία του Λένιν ανέλαβε αυτός τα ηνία της απέραντης χώρας και στάθηκε μπροστάρης, σημαιοφόρος της, ανοίγοντας νέους δρόμους για τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Αν δεν ήταν συνεπής με τις ιδέες του δεν θα κατάφερνε να στήσει μια τεράστια χώρα που από τη μία άκρη μέχρι την άλλη άκρη της έκανε το αεροπλάνο δεκαπέντε ώρες, ο δε υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος περνώντας μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες (βάλτους – χιόνια – παγετώνες – ερήμους – φαράγγια – βουνά) έκανε δεκαπέντε μέρες την απόσταση Μόσχα – Βλαδιβοστόκ. Που πήρε έναν εξαθλιωμένο λαό που έτρωγε λαχανίδες και λαρδί για να ζήσει, την ώρα που η πλουτοκρατία της χώρας έτρωγε στην κυριολεξία με χρυσά κουτάλια και τον έκανε σημαιοφόρο της παγκόσμιας ιστορίας. Ήταν ο άνθρωπος που συνέτριψε το φασιστικό τέρας μέσα στην ίδια τη φωλιά του, στο Βερολίνο και γλυτώσαμε από εκείνη την ιδιότυπη παγκοσμιοποίηση να μιλάμε όλοι γερμανικά. Επί των ημερών του όχι μόνο κατάφερε ώστε η χώρα του να  στέκεται σαν ισότιμη πια δύναμη   με τους απ’ την απ’ εκεί όχθη του Ατλαντικού, αλλά πολύ περισσότερο που σύντομα τους προσπέρασε  και μάλιστα κατέκτησε το άγνωστο μέχρι τότε διάστημα.

Και όταν έπεσε η «Βελανιδιά» άρχισε ο κάθε τίποτα να κλαρνάει. Από τους οπορτουνιστές  (οπορτουνιστής – από τη λατινική λέξη oppurtunus  = ο ευνοιοκρατικός, αυτός που συμβιβάζεται για προσωπικό και επιμεριστικό συμφέρον),  διεθνείς και εγχώριους (Χρουτσώφ – Γκορμπατσώφ – Κύρκος – Τσίπρας  και πολλοί άλλοι όμοιοί τους), μέχρι την αστική ιδεολογία που τέλος πάντων έχει τους λόγους της λόγω της αγεφύρωτης αντίθεσης.

Την ιστορία όμως δεν την προσεγγίζουν πολλοί σήμερα με επιστημονικό τρόπο. Την παρουσιάζουν μόνο από την άποψη της φτηνής πολιτικής και προπαγάνδας. Με ποτάμια μελάνης γράφονται εκατομμύρια μυθοπλασίες που παράγουν συγκεκριμένα κέντρα προπαγάνδισης  με ένα και μοναδικό στόχο: «πώς να ξεχαστεί στη συνείδηση των λαών, των απλών ανθρώπων  της εργασίας». Γιατί

πρέπει να ξεχάσουν, να σβήσουν στο μυαλό τους οι καταχτήσεις του λαού όλου του κόσμου με αυτόν τον ηγέτη. Με ευνουχισμένους λαούς θα κοιμούνται ήσυχοι για τους θησαυρούς που κλέβουν καθημερινά από τη στέρηση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η απέχθειά τους για τον Στάλιν είναι τόσο μεγάλη όσο και ο τρόμος τους όταν τον σκέφτονται. Όμως η ιστορία όλους τους καταγράφει. Καταγράφει τόσο το φόβο τους , όπως και την αγάπη και το σεβασμό που τρέφουν γι’  αυτόν οι εργαζόμενοι που ζουν εξαιτίας τους σε απέραντη φτώχεια.

Όμως μπορούμε να κλείσουμε πάρα πολλά στόματα γράφοντας τι έλεγε για τον Στάλιν ένας δικός τους, ένας όμοιός τους  στη βουλή των λόρδων στις 28/12/1959. Σε ομιλία του, λοιπόν, ο ηγέτης των Τόρις, Ουίνστον Τσόρτσιλ, θανάσιμος εχθρός του κομμουνιστικού κινήματος έλεγε:  «Το μεγάλο ευτύχημα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των δυσκολότατων δοκιμασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο μεγαλοφυής και ακλόνητος στρατηλάτης Ιωσήφ Στάλιν. Ήταν η πιο επιφανής και αξιοσέβαστη προσωπικότητα στη ρευστή και σκληρή εποχή της περιόδου εκείνης στην  οποία κύλησε η ζωή του. Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος ασυνήθιστης ενέργειας, πολυμορφωμένος και τον διέκρινε μια ακατάβλητη ισχυρή θέληση. Δριμύς, σκληρός και αμείλικτος συζητητής, σε σημείο που παρά τη μαθητεία μου στο βρετανικό κοινοβούλιο, μου ήταν αδύνατο να τον αντιμετωπίσω. Ο Στάλιν πριν απ’ όλα κατείχε σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα του χιούμορ και του σαρκασμού, την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ακριβώς το συνομιλητή του και να εκφράζει με ακρίβεια τη σκέψη του. Τα κείμενα των ομιλιών του ο Στάλιν τα έγραφε μόνος του. Στα έργα του αντηχούσε πάντα η εκτελεστική δύναμη. Η δύναμη αυτή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αναδείχτηκε σε  ανεπανάληπτο ηγέτη, πρώτος μεταξύ των καθοδηγητών όλων των κρατών, όλων των εποχών και όλων των λαών.

Ο Στάλιν προξενούσε μεγαλειώδη εντύπωση. Η επιρροή του στους ανθρώπους ήταν ακαταμάχητη. ‘Όταν έμπαινε στην αίθουσα των συνεδριάσεων της Γιάλτας, όλοι εμείς σηκωνόμασταν όρθιοι, σάμπως να μας πρόσταζε κανείς και είναι αξιοπερίεργο και ανεξήγητο γιατί στεκόμασταν σε στάση προσοχής.

Διακατέχονταν από βαθιά, απαλλαγμένη από κάθε πανικό, λογική και συνετή σοφία. Ήταν ανυπέρβλητος τεχνίτης στο να βρίσκει στις δύσκολες στιγμές διέξοδο και από τις πιο αδιέξοδες καταστάσεις. Επιπλέον ο Στάλιν στις πιο κρίσιμες στιγμές, αλλά και σε στιγμές θριάμβου, ήταν το ίδιο συγκρατημένος και ποτέ δεν υπέκυψε σε φαντασιώσεις. Ήταν μια ασυνήθιστα πολυσύνθετη προσωπικότητα.

Ο Στάλιν δημιούργησε μια τεράστια αυτοκρατορία. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με τη βοήθεια του ίδιου του εχθρού του. Μάλιστα μας ανάγκασε κι εμάς που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές, να πολεμήσουμε ενάντια σε ιμπεριαλιστές.

Ο Στάλιν υπήρξε ο μέγιστος απαράμιλλος ηγέτης ο οποίος παρέλαβε τη Ρωσία με ξύλινο αλέτρι και την έκανε μια πυρηνική δύναμη. Ότι και να λένε γι’ αυτόν, η ιστορία και οι λαοί δεν τον ξεχνούν.»

Υ.Γ.

Ίσως γι’ αυτό το  άρθρο μου, προς τιμή του μεγάλου αυτού ηγέτη, να μη «καταγραφώ» μόνο στους «φακέλους» του κράτους, αλλά και να κατηγορηθώ από φίλους και εχθρούς  για «παρωπίδες»… Δεν πειράζει… Όσο καθαρίζουν τα μάτια και λαγαρίζει το μυαλό αυτοί θα είναι όλο και λιγότεροι…