Αναζήτησα αυθόρμητα μια σχετιζόμενη με τον Κύριο ανθρώπινη στήριξη.

Γι’ αυτό έτρεξα στη Μητρόπολη.

Ο Μητροπολίτης Δαβίδ έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα να εμπνέει θάρρος.

Τον βρήκα στο γραφείο του.

Όταν του το είπα, μου είπε, μεταξύ άλλων, θαρρετά και συνετά: “Έχει ο Θεός,Κατερίνα, έχει ο Θεός.”

Το έλεγε με πίστη και μου μετέδωσε αυτή την πίστη.

Τον ευχαρίστησα κι έφυγα.

    Μετά ολοκλήρωσα τις εξετάσεις.

  Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί: ο καρκίνος ξαπλώθηκε στα κόκαλα και στο κεφάλι.

  Είναι άγρια επιθετικός και προέβλεπαν ότι μου μένει χρόνος ζωής πολύ περιορισμένος.

Αρνήθηκα τις χημειοθεραπείες ως κάτι που δεν το μπορούσα κι έβλεπα ότι στη φάση αυτή, όπως τελικά και ο γιατρός είπε, δεν είχαν να μου δώσουν τίποτε.

Μόνο ταλαιπωρία.

Άλλο ένα συγκλονιστικό απόγευμα.

Τα παιδιά μου με στήριξαν καθένα με τον τρόπο του.

Πάντα όμως με την προσευχή όλων μας.

Ήταν μοναδικά τα μουσικά αφιερώματα που είχαν συρράψει  και τα προσάρμοσαν στην περίπτωση.

Ύστερα και σιγά σιγά όλα βρήκαν το δρόμο τους.

Κι εγώ ιδιαίτερα το δικό μου, αφού στο μοναστήρι που έχω αποσυρθεί, στη Φλώρινα, βρήκα ό,τι πιο σωστικό για την κατάστασή μου

Ήμουν πια σε αγαπημένο περιβάλλον.

Οι γνώσεις τους, η φροντίδα τους και η προσευχή μας μάς γέμιζαν ασφάλεια την ψυχή.

Και πάνω απ’ όλα ο Κύριός μας, που έβλεπα ότι με είχε ετοιμάσει για όλα στην πορεία μου γι’ Αυτόν.

Τις προάλλες ο γιατρός, που για μένα οι γνώσεις του και η ανθρωπιά του τον κατατάσσουν σε άριστο επιστήμονα και μοναδικό γιατρό, είπε ότι: “βλέπω ένα κάτι στην υγεία της.

Τα φάρμακα μόνο δε δικαιολογούν ό,τι βλέπω.”

Κι αφήνουμε στο χρόνο να δείξει την εξέλιξη.

     Και φάνηκε πράγματι μια θαυμαστή εξέλιξη, όπως την αξιολογούν οι γιατροί.

  Θα μιλήσουμε όμως γι΄αυτό το θέμα κι άλλη φορά, όταν το απαιτήσουν οι περιπτώσεις.

  Τώρα να σας ευχαριστήσω βαθιά, αδέλφια μου Γρεβενιώτες και απ΄ όπου αλλού, για την αγάπη , το ενδιαφέρον και για τις προσευχές σας.

  Την παράταση μέχρις εδώ και το αμετάπτωτο ηθικό μου θέλω να πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό το χρωστώ  σ΄εσάς.

   Και μοιράζομαι ένα θαύμα μαζί σας.

    Που δεν  ξέρω αν στην εξέλιξη της νόσου  αυτό σημαίνει τέλεια απαλλαγή από την αρρώστια ή απλά μια δεύτερη παράταση.

  Εγώ πάντως βλέπω μια αργή φθίνουσα κατάσταση τελευταία στην υγεία μου, αλλά αντίθετη με την καλπάζουσα μορφή που έχει η νόσος και που θα έπρεπε κανονικά να την ακολουθεί η όλη κατάστασή μου.

  ΄Οπως και να είναι όμως ελάτε να χαρούμε όσοι πιστεύουμε  στα θαύματα της προσευχής  , που εκτινάσσει την ψυχή στους αιθέρες  και σε κάνει να βλέπεις το θάνατο κοντά σου κι εσύ να τον αφήνεις όλος ηρεμία να τα βρει από εδώ και στο εξής  με τον Κύριό σου.

  Ελάτε να δοξάζουμε Εκείνον που μας χαρίζει κοντά στη σωματική και την ηθική και ψυχολογική Ανάσταση.

  Κι ας ξέρουμε ότι αυτά δεν είναι ούτε ψευδαισθήσεις ούτε ουτοπίες.