Κι ας έρθουμε σ΄εμάς.

    Ο τυφλός έλεγε αυτό που ήξερε.

  Εμείς λέμε πολλές φορές πολλά και διάφορα για το Θεό, και με φανατισμό κιόλας, χωρίς να τα έχουμε βιώσει προσωπικά.

  Για όσα ακούσαμε  όμως και μάθαμε, αν δεν άγγιξαν τη ζωή μας, η μαρτυρία που θα δώσουμε γι’ αυτά δεν θα έχει αυθεντικότητα.

  Για όσα από την πίστη μας δεν είναι κτήμα μας, ας έχουμε την ταπείνωση να λέμε το “δεν ξέρω” του τυφλού.

  Και για όσα είναι αληθινά βιώματά μας, ας έχουμε την παρρησία να τα διακηρύττουμε.

  Γιατί εδώ εχθρό διαβλέπουμε μια ένοχη δειλία.

  Να δειλιάζουμε δηλαδή να  ομολογούμε την ευεργεσία του Θεού ή να βαριόμαστε να την αξιοποιήσουμε και για τους άλλους.

    Και ο Ορθόδοξος δίνει μαρτυρία με το να είναι και όχι με το  “έτσι πρέπει”.

  Όχι να κηρύττουμε κατά μήκος και πλάτος το  Φως.

  Να γίνουμε το φως.

  Όχι μόνο να κηρύττουμε το Χριστό στους άλλους.

  Αλλά να γίνουμε εμείς ο Χριστός για τους άλλους.

  Οι άνθρωποι που έχουν εμπειρία μιλούν αυθεντικά για το Χριστό.

  Και γι’ αυτό είναι  και πειστικοί ότι  ο Χριστός έχει τη δύναμη και στον 21ο αιώνα να κάνει το θαύμα με την παρουσία Του σε κάθε ψυχή που Τον γνωρίζει και Τον αναγνωρίζει.

 Όπως στους τυφλούς που γνωρίσαμε.

      ΑΜΗΝ

Ζιώγα Κατερίνα