Οι προκλήσεις στο Αιγαίο πέλαγος από πλευράς Τούρκων προκαλούν ανησυχίες σε πολλούς συμπατριώτες μας. Πολλοί από αυτούς θεωρούν πως επιβεβαιώνεται ότι οι Τούρκοι είναι ο κακός μας γείτονας, ότι παραμένουν βάρβαροι και απολίτιστοι. Κάποιοι δίνουν την εξήγηση ότι οι προκλήσεις αποσκοπούν στην δημιουργία προϋποθέσεων για εκδήλωση θερμού επεισοδίου στα πλαίσια του νεοοθωμανικού επεκτατισμού. Αποκαλούν τον Ερντογάν ευκαίρως ακαίρως σουλτάνο, ο οποίος ονειρεύεται την εκ νέου κατάκτηση της Βαλκανικής. Η στήριξη των Σκοπίων και της Αλβανίας από πλευράς Τουρκίας στην προώθηση της ανθελληνικής τους πολιτικής συνιστά για κάποιους συμπατριώτες μας μία ακόμη ένδειξη, αν όχι απόδειξη, των κακών της προθέσεων. Παρήγορο είναι ότι η ανάλυση αυτή δεν έχει σοβαρές επιπτώσεις, την καλλιέργεια δηλαδή εχθρικού έναντι του τουρκικού λαού κλίματος. Και αυτό δεν οφείλεται βέβαια στην αποδοχή της πολιτικής Βενιζέλου – Κεμάλ από πλευράς των δύο λαών, αλλά στην μακραίωνη αλληλογνωριμία, μέσω της οποίας οι δύο λαοί έχουν συνειδητοποιήσει κάποια απλά πράγματα: Ότι είναι γείτονες και θα παραμείνουν στην ιστορική τους πορεία. Ότι στο παρελθόν κατάφεραν να συνυπάρξουν ειρηνικά ζώντας σε μικτούς οικισμούς. Ότι οι κυβερνητικές πολιτικές, κατά κανόνα, δεν εκφράζουν τους λαούς.

Ποιοι είναι οι σύγχρονοι Τούρκοι; Ρωμηοί εξισλαμισμένοι ως επί το πλείστον, γι’ αυτό και έχουν αφανιστεί τα μογγολικά χαρακτηριστικά των πρώτων εισβολέων στο έδαφος της Μικράς Ασίας. Ο μεγαλοϊδεατισμός μας εμποδίζει να παραδεχθούμε τους πρώιμους αθρόους εκούσιους εξισλαμισμούς, ιδίως ευκαταστάτων Ρωμηών, στη Μικρά Ασία, αρχικά, στη Βαλκανική, αργότερα. Συνεπώς, η βαρβαρότητα, αν θεωρηθεί ότι χαρακτηρίζει ακόμη τους Τούρκους κατ’ αποκλειστικότητα, δεν είναι γενετικής αιτιολογίας, καθώς αυτοί είναι μάλλον καρντάσια εξ αίματος. Η βαρβαρότητα προφανώς σχετίζεται με την παιδεία και τον πολιτισμό. Και είμαστε οι Νεοέλληνες αυτοί που ατιμάζουμε με τη στάση μας σήμερα τους προγόνους μας και την παράδοση, που μας κληρονόμησαν, την ελληνορθόδοξη, με συνέπεια να ολισθαίνουμε σε βαρβαρότητα άλλου είδους.

Οι Βενιζέλος και Κεμάλ εκπροσωπούσαν δύο λαούς, των οποίων την πίστη και τις παραδόσεις  ελάχιστα σέβονταν. Ο πρώτος, στην υπηρεσία των αγγλικών συμφερόντων στην περιοχή, ευθύνεται σημαντικά για την τραγωδία της Μικράς Ασίας, που συνετέλεσε στον ξεριζωμό των Ρωμηών από τις πατρογονικές εστίες χιλιετιών. Ασφαλώς μεγαλύτερη είναι η ευθύνη του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος εξυπηρετούσε τα γερμανικά συμφέροντα. Δεν γνώριζε άραγε ο δεύτερος, ότι το σχέδιο της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της οθωμανικής αυτοκρατορίας έφερε γερμανικές υπογραφές; Δεν γνώριζε άραγε ο πρώτος, ότι κατά τη νεότερη ιστορία μας η αγγλική πολιτική υπήρξε ανθελληνική, αν και η χώρα μας είχε μετατραπεί σε προτεκτοράτο της με την επιβολή βασιλιά της δανικής δυναστείας στη χώρα μας; Εξυπηρετήσαμε τα συμφέροντα των νικητών του Α΄ μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα, οι οποίοι καρπώθηκαν τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και, στηρίζοντας τον Κεμάλ φανερά (Ιταλοί και Γάλλοι) ή εκ του παρασκηνίου (Άγγλοι), μας αφάνισαν. Ισχυρίζονται κάποιοι, ερωτευμένοι με τη Δύση και τον πολιτισμό της (ευρωλιγούρηδες είναι ο εύηχος κοσμητικός τίτλος), ότι μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου ήταν πλέον αδύνατη η συνύπαρξη των δύο λαών. Έτσι η ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν «μονόδρομος». Ουδεμία αναφορά στη στάση των «συμμάχων» μας, όταν οι έντρομοι Ρωμηοί «συνωστίζονταν» στις προκυμαίες της Σμύρνης και άλλων παραλίων πόλεων αναζητώτας τρόπο φυγής από τους αιμοδιψείς τσέτες του Κεμάλ. Ουδεμία αναφορά στους Παλαιότουρκους, που ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν Ρωμηούς. Ουδεμία αναφορά στην πρόταση του Βενιζέλου να τιμηθεί ο σφαγέας Κεμάλ με βραβείο Nobel ειρήνης!

Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις καλλιέργησαν τα ιδεολογήματα της πολιτικής Βενιζέλου. Βασικά στοιχεία της: Η Τουρκία πορεύεται σταθερά προς τον εκδημοκρατισμό και επιθυμεί σχέσεις καλής γειτονίας. Σ’ αυτά με την πάροδο των ετών προστέθηκαν και άλλα: Η Τουρκία είναι ισχυρή περιφερειακή δύναμη και η μικρή και ανίσχυρη Ελλάδα οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, ώστε να μην απαντά στις προκλήσεις της. Η αντίληψη αυτή καλλιεργήθηκε εντονότατα μετά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο του 20^ου αιώνα, από τον οποίο η Τουρκία βγήκε ωφελημένη, λόγω της ουδετερότητάς της, ενώ η χώρα μας σχεδόν παντελώς κατεστραμμένη, ιδιαίτερα λόγω του εμφυλίου που ακολούθησε και τον οποίο παρασκεύασαν με πανουργία οι Άγγλοι και δεν έκαναν τίποτε, για να τον αποτρέψουν, οι Σοβιετικοί, καθώς και οι μεν και οι δε ήθελαν παντελώς ανίσχυρη τη χώρα μας προς αποφυγή διεκδικήσεων Κύπρου και Βορείου Ηπείρου.

Το «θράσος» μας να φέρουμε το κυπριακό προς συζήτηση στον ΟΗΕ και το «θράσος» των Κυπρίων πατριωτών της ΕΟΚΑ να κηρύξουν απελευθερωτικό αγώνα, πλήρωσαν πολύ ακριβά οι Ρωμηοί της Κωνσταντινούπολης, τους οποίους αφάνισε ο τουρκικός όχλος με βάση σχέδιο, που έφερε αγγλική υπογραφή. Και ήμασταν πλέον μέλη της «συμμαχίας» του ΝΑΤΟ. Οι Αμερικανοί, ως νέοι Πόντιοι Πιλάτοι, μας αποζημίωσαν με το να ζητήσουν από τους Τούρκους να χαιρετήσουν τη σημαία μας στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη! Και καθώς οι Κύπριοι έφεραν σε δύσκολη θέση τους αποικιοκράτες, αυτοί σχεδίασαν τις προϋποθέσεις, ώστε να μην συνυπάρξουν ειρηνικά οι δύο κοινότητες στο νησί, αρχίζοντας με τον διορισμό Τουρκοκυπρίων χωροφυλάκων και καταστρώνοντας τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.

Ποτέ οι τουρκικές κυβερνήσεις δεν έπαψαν τις προκλήσεις. Ουδέποτε το ΝΑΤΟ επενέβη, ώστε να μειωθεί η ένταση, που κατά καιρούς οξυνόταν επικίνδυνα. Διορθώνω: Επενέβη κάποτε, δια των Αμερικανών, όταν τρία παλικάρια μας έπεσαν υπέρ πατρίδος στα Ίμια, με επακόλουθο να εκφράσει τις ολόθερμες ευχαριστίες του ο τότε πρωθυπουργός, που εξακολουθεί να μας δίνει συμβουλές! Τα πράγματα κάπως ηρέμησαν, στεφάνια κατέθεσαν δύο πρωθυπουργοί μας στο μνημείο του Κεμάλ, αλλά οι προκλήσεις από πλευράς Τουρκίας δεν έπαψαν. Και είμασταν από το 1981 μέλη της ΕΟΚ, που μετασχηματίστηκε σε ΕΕ. Και μας έλεγαν τότε οι πολιτικοί, που αυτοθαυμάζονταν για τη μεγάλη επιτυχία της ένταξής μας, που τη θεωρούσαν προσωπική τους, ότι θα παγιωθεί η ειρήνη και θα πάψουν οι τουρκικές προκλήσεις, καθώς τα σύνορά μας θα είναι σύνορα της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας! Αλλά υπάρχει πλέον πυρηνική οικογένεια στη δυτική Ευρώπη, ώστε να έχει η ΕΕ ως όραμα τη μεγάλη οικογένεια των ευρωπαϊκών λαών; Στη Δύση κυριαρχεί η σκληρή, άπληστη και αδίστακτη οικογένεια των τραπεζιτών, οι οποίοι με εντολές προς τους υποτελείς πολιτικούς, τους «δημοκρατικά» εκλεγμένους, έφεραν τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση, ώστε να είμαστε περίγελως των «εταίρων» μας; Αυτοί παραμένουν παντελώς αδιάφοροι για τις τουρκικές προκλήσεις, ακόμη και τώρα, που ο Ερντογάν τους προκαλεί, και μάλιστα κατά τρόπο άκρως ανεξήγητο, και συγκρούεται ακόμη και με την παραδοσιακά «τουρκόφιλη» Γερμανία. Τα ελληνικά νησιά στενάζουν από μετανάστες και πρόσφυγες και οι «εταίροι» και «σύμμαχοί» μας φράζουν τα σύνορα μας με το γειτονικό μόρφωμα, στο οποίο οι πάντες προσφέρουν αμέριστη τη στήριξη, ώστε να κατοχυρώσει διεθνώς ως δικά του τα κλοπιμαία, όνομα, ιστορία και πολιτισμό! Και κάποιοι από μας βλέπουν ακόμη μόνο τις τουρκικές προκλήσεις, που δεν είναι άσχετες πλέον με τον υποθαλάσσιο πλούτο, που στο τέλος θα μας αρπάξουν οι τραπεζίτες. Αν βέβαια προηγουμένως πουλήσουν και κάποια όπλα, το όφελος θα είναι μεγαλύτερο γι’ αυτούς.

Θα κατανοήσουμε επί τέλους ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί μας; Ασφαλώς δεν υπονοώ λαούς.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»