«Τα κόμματα γεννιούνται για να υπηρετούν το Λαό και την Πατρίδα».

Λίγες φράσεις είναι πολιτικά πιο προφανείς, καμία φράση όμως δεν μοιάζει πιο απόμακρη από την εμπειρία που ζούμε στην Ελλάδα.  Σημαίνει ότι τα κόμματα και οι πολιτικοί που τα απαρτίζουν οφείλουν να διακατέχονται από αίσθημα πολιτικής ευθύνης απέναντι στη χώρα και στους πολίτες, ευθύνη που αφορά τόσο τις πολιτικές επιλογές του χθες όσο και τη συγκρότηση των πολιτικών οραμάτων του αύριο.

Ζούμε όμως σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί πιέζουν να αναλάβουν οι πολίτες τις ευθύνες τους, ενώ οι ίδιοι κάνουν ότι είναι δυνατό για να αποποιηθούν τις δικές τους.  Σε ότι αφορά το χθες, η πολιτική ηγεσία μας καλεί να πληρώσουμε το τίμημα της αποτυχίας συγκεντρωτικών και ανάλγητων εξουσιών, άστοχων διακυβερνήσεων και ελλειμματικών διαπραγματεύσεων, να σηκώσουμε το βάρος μιας οικονομίας σε κατάρρευση και μιας κοινωνίας σε απόγνωση, ενώ οι ίδιοι, που έχουν πάρει τις αποφάσεις που μας οδήγησαν εκεί, βρίσκουν τρόπους να παραμένουν συνδιαχειριστές της εξουσίας χωρίς κόστος.

Αυτό που κάνει τα πράγματα εξαιρετικά πιο δύσκολα και αφόρητα πιο ασφυκτικά είναι ότι όχι μόνο μας χρεώνουν τα λάθη του παρελθόντος αλλά αρνούνται να αναλάβουν και τις ευθύνες που έχουν για το μέλλον της χώρας.  Η συγκρότηση ενός πολιτικού οράματος και η δέσμευση τους σε αυτό, θα έδειχνε, όπως καμία άλλη πολιτική πράξη, τη διάθεση των πολιτικών να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το αύριο της χώρας, αλλά τέτοιο όραμα σήμερα δεν έχει εκφραστεί από κανέναν πολιτικό φορέα. Η εμμονή και η συγχορδία όλων των πολιτικών δυνάμεων να θέτουν ως μοναδικό στόχο την εκπλήρωση των μνημονιακών μας υποχρεώσεων και την επανένταξή μας στις αγορές, προκαλεί απορία, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι το πρώτο που θα έπρεπε να τις απασχολεί.

Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν είναι πότε θα μας εμπιστευτούν οι δανειστές μας και οι μεγάλοι ξένοι επενδυτές αλλά πότε θα εμπιστευτούμε εμείς ξανά τη χώρα μας, την κοινωνία και την οικονομία μας.  Δηλαδή, πότε θα μπορέσουμε ως Έλληνες να επενδύσουμε ξανά στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας.  Άλλωστε, κανένας ξένος δεν θα φέρει εδώ τα λεφτά του όσο εμείς ψάχνουμε τρόπους να πάμε τα δικά μας έξω.  Μετά από επτά χρόνια βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, κανείς δεν εκφράζει σήμερα όραμα για το πώς θα εμπιστευτούμε εμείς ξανά την οικονομία μας.

Περισσότερο όμως απογοητευμένος είναι ο Έλληνας από το ΠΑΣΟΚ.  Θέλετε επειδή κυβέρνησε κρίσιμα χρόνια της Μεταπολίτευσης, θέλετε επειδή υπογράψαμε το πρώτο μνημόνιο, θέλετε για τις αμαρτίες των στελεχών του. Δίκαια ή άδικα στο ΠΑΣΟΚ χρεώνει ο Έλληνας το χθες.

Το ΠΑΣΟΚ χρεώνεται πρωτίστως και δικαίως ότι έδωσε την υπόσχεση να εκδημοκρατίσει το κεντρικό κράτος της Δεξιάς ώστε να αφορά κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, και σήμερα ζούμε ακόμα σε ένα κράτος που δεν μπορεί να διασφαλίσει βασικά μας δικαιώματα:

• Ένα κράτος που δυσκολεύεται να εγγυηθεί την ασφάλειά μας
• Που αδυνατεί να μας εκπροσωπήσει επάξια εκεί που παίρνονται αποφάσεις για μας χωρίς εμάς
• Που αρνείται να μας δει ως πολίτες ίσους απέναντι στο ίδιο και τους νόμους, δείχνοντας προτίμηση σε αυτούς που έχουν πρόσβαση σε αυτό
• Που μας στερεί επιλογές για να χαράξουμε τη δική μας πρόοδο και οικογενειακή προοπτική
• Που βάζει εμπόδια για να δημιουργήσουμε τον κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό πλούτο που έχουμε ανάγκη ως Έλληνες και ως Ελλάδα.
• Ένα κράτος που αρνείται το δικαίωμά μας να συμμετέχουμε στις αποφάσεις για να συνδιαμορφώσουμε το μέλλον της πατρίδας μας.

Μετά από 43 χρόνια ζωής και περισσότερα από 20 χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ζούμε ακόμα σε ένα κράτος που μας βλέπει απέναντι και εχθρό αντί να μας βλέπει ως ελπίδα για την ανοικοδόμησή του.  Ένα κράτος αντιλαϊκό και βαθύτατα αντιδημοκρατικό που μας κρατάει καθηλωμένους, εγκλωβισμένους, φυλακισμένους.

Ενώ οι προοδευτικές αλλαγές στη χώρα φέρουν την υπογραφή του, το όραμα του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος να χτίσει μια ισχυρή και δυναμική μεσαία τάξη, απελευθερώνοντας τον Έλληνα από τους βραχνάδες της εποχής του ώστε να σταθεί στα πόδια του ελεύθερος και να δημιουργήσει το δικό που μέλλον, εκπληρώθηκε εν μέρη και παροδικά. Στήθηκε εν πολλοίς σε σαθρές βάσεις και κατέρρευσε με την ελληνική οικονομία. Το βαρύ και σκληρό κράτος της συντήρησης παραμένει ακόμα ζωντανό, ανάλγητο απέναντι στον πολίτη.

Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν, για μια στιγμή, με τις ευθύνες των άλλων.

Ας κοιτάξουμε τις δικές μας.  Διότι εμείς υποσχεθήκαμε Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Απελευθέρωση.  Εμείς είπαμε «ο Λαός στην Εξουσία» και εμείς υπογράψαμε Συμβόλαιο μαζί του.  Και στον απολογισμό μας έχουμε πολλά που έχουν μείνει ανεκπλήρωτα.

Αυτό όμως είναι μέρος του προβλήματος.  Διότι ο θυμός του Έλληνα με το ΠΑΣΟΚ δεν αφορά μόνο τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του χθες.  Αφορά και τις ευθύνες για το αύριο.  Διότι όπως δεν θα ξεχάσουμε τα λάθη του παρελθόντος, έτσι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και ότι μόνο το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα πίστεψε σε εμάς τους Έλληνες, μόνο αυτό μας εμπιστεύτηκε, μόνο αυτό πάλεψε ώστε το καλύτερο αύριο να μην αφορά μόνο κάποιους από εμάς, αλλά όλους εμάς.  Επομένως μόνο όσοι πιστέψαμε σε αυτό το ΠΑΣΟΚ μπορούμε να πιάσουμε το νήμα από εκεί, να δώσουμε νέα προοπτική στο όραμά του και να τιμήσουμε την ευθύνη που ανέλαβε μέσα από την υπόσχεση που έδωσε στον πολίτη.  Τα άλλα κόμματα ούτε την υπόσχεση, ούτε την προοπτική μιας ελεύθερης Ελλάδας και ενός ελεύθερου Έλληνα μπορούν να σηκώσουν γιατί δεν την πιστεύουν.

Αντίθετα, απέναντί μας αντιμετωπίζουμε μια ακραία και βαθιά συντήρηση, απ’ όπου κι αν προέρχεται, που δεν αντιλαμβάνεται ότι θα βγούμε από την κρίση μόνο όταν εκπληρώσουμε τις ευθύνες μας ως χώρα και ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την απελευθέρωση του Έλληνα και όχι μέσα από τον περαιτέρω εγκλωβισμό του.  Μια συντήρηση που δεν καταλαβαίνει ότι θα εκπληρώσουμε τους στόχους μας μόνο όταν σταθούμε στις δικές μας δυνάμεις και δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον χωρίς να περιμένουμε κανέναν άλλον να το κάνει στη θέση μας.

Απέναντι σε αυτή τη βαριά συντήρηση, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και λόγο θα έπρεπε να έχει και αξιοπιστία μπορεί να αποκτήσει.  Το ότι αρνείται να σηκώσει το ανάστημά του, να δώσει νέα προοπτική στο όραμά του και να δουλέψει για να τιμήσει την υπόσχεσή του, να αναλάβει δηλαδή τις ευθύνες του για το αύριο της χώρας, εξοργίζει όλους μας ακόμα περισσότερο από τα λάθη του παρελθόντος.

Μου λένε:  «Μα για αυτό θα φτιάξουμε τη Δημοκρατική Συμπαράταξη.  Για να ξεχάσει ο Έλληνας αυτά που υποσχεθήκαμε, να μας συγχωρέσει για τα λάθη που κάναμε, να μας δει με άλλο μάτι ώστε να έχουμε και πάλι προοπτική εξουσίας».

Είναι λάθος ο συλλογισμός.

Διότι αυτό που θα κάνει όλους τους Έλληνες να μη συγχωρέσουμε ποτέ το ΠΑΣΟΚ είναι αν αντί να δουλέψει για να αναλάβει τις ευθύνες του αύριο, εργάζεται εντατικά για να αποποιηθεί τις ευθύνες του χθες.  Και η δημιουργία της ΔΗΣΥ δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό.  Μια στυγνή προσπάθεια να αποποιηθεί το ΠΑΣΟΚ τις ευθύνες του ως κόμμα και ως παράταξη αλλάζοντας ταμπέλα. Είναι ένα εγχείρημα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να προχωρήσει έτσι.  Ούτε ως συνομοσπονδία κομμάτων που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, ούτε ως φορέας που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της διακυβέρνησής του και αδυνατεί να προσδιορίσει τις ευθύνες ενός καθαρού οράματος για το αύριο της Ελλάδας.

Η πορεία αυτή είναι λάθος για το ΠΑΣΟΚ, λάθος για την Παράταξη και λάθος για την Πατρίδα.

Για το ΠΑΣΟΚ είναι λάθος διότι το απομακρύνει ακόμα περισσότερο από την κοινωνία και τους πολίτες της χώρας. Κόμματα που αποποιούνται ευθύνες διαγράφονται από τη συνείδηση του πολίτη.

Για την Παράταξη είναι λάθος διότι ένα άρρωστο ΠΑΣΟΚ θα χτίσει μια άρρωστη Παράταξη.  Ένα ΠΑΣΟΚ που ντρέπεται για τον εαυτό του και θέλει να βάλει το κεφάλι του στην άμμο, που αρνείται να κοιτάξει τον πολίτη στα μάτια και να του δώσει προοπτική, που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του ούτε για το χθες ούτε για το αύριο της Ελλάδας θα φτιάξει μια ΔΗΣΥ που δεν ξέρει που πατάει και που βαδίζει.  Η διαδικασία γέννησής της την καθιστά κόμμα χωρίς παράδοση και άρα χωρίς προοπτική.  Ένα κόμμα του μέσου όρου ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά.  Ένα κόμμα χωρίς όραμα.

Και για την Ελλάδα είναι λάθος διότι πολιτικοί που προέρχονται από ένα κόμμα που πίστεψε στον Έλληνα και στην Ελληνίδα και τις δυνατότητές μας, άνθρωποι που θα μπορούσαν να σηκώσουν στους ώμους τους τον εκδημοκρατισμό του κράτους διότι εμπιστεύονται τον Έλληνα και την Ελληνίδα, γυρνούν την πλάτη τους στην πιο σημαντική πολιτική υπόσχεση που εκφράστηκε στην Ελλάδα. Αφήνοντας την προοπτική εξουσίας σε πολιτικές ηγεσίες που ποτέ δεν ήθελαν το λαό στα πόδια τους, τον Έλληνα συμμέτοχο και συνδιαμορφωτή του δικού του μέλλοντος. Διαπραγματευόμενοι μαζί τους ένα υπουργείο για να παραμείνουν συνδιαχειριστές μιας ακόμα ανεξέλεγκτης και ανάλγητης εξουσίας.

Δεν αξίζει σε κανέναν από εμάς να περπατήσουμε αυτόν το δρόμο.  Έχουμε ακόμα το χρόνο, τα στελέχη και τη δυνατότητα να ανοικοδομήσουμε την υπόσχεση που έδωσε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα στον Έλληνα πολίτη και μαζί στη χώρα.  Αλλάζοντας καταστατικό, ώστε να μην απωθούμε τις δυνάμεις με τις οποίες σήμερα διαπραγματευόμαστε, και αναπτύσσοντας πολιτικό περιεχόμενο που μεταφράζει την υπόσχεσή που δώσαμε σε προοπτική για το μέλλον.  Αναλαμβάνοντας δηλαδή τις ευθύνες μας για το χθες, μαθαίνοντας από τα λάθη μας και χτίζοντας τις ευθύνες μας για το αύριο.

Για να είμαι ξεκάθαρος. Δεν αντιτίθεμαι στη δημιουργία νέων φορέων στην πολιτική. Το αντίθετο. Όποιος θέλει ας φτιάξει ή ας στηρίξει ένα νέο φορέα.  Αφήστε όμως το ΠΑΣΟΚ να βρει το δρόμο του και να χαράξει την πορεία του.  Αφήστε το ΠΑΣΟΚ να αναλάβει τις ευθύνες του για το χθες, να μεταφράσει το όραμά του για το αύριο σε προτάσεις που στέκουν σήμερα και να κριθεί ως προς το πόσο καλά το κάνει. Το οφείλει στην Ελλάδα και στον Έλληνα πολίτη διότι γεννήθηκε για να τους υπηρετήσει και δεν έχει ολοκληρώσει το έργο του.

Όσοι θεωρείτε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα τοξικό και τελειωμένο ξέρετε καλά που είναι η πόρτα.  Όσοι πιστεύετε σε αυτό ελάτε να δουλέψουμε.  Όχι άλλη απαξίωση όμως.  Διότι τίποτα δεν είναι πιο τοξικό και πιο απαξιωτικό από τη συζήτηση για το αν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα πρέπει να υπάρχει.  Τίποτα δεν δείχνει μεγαλύτερη έλλειψη θάρρους από την εμμονή κάποιων στελεχών να αφήνουν τη συζήτηση να αιωρείται. Και τίποτα δεν τρομάζει περισσότερο από την αποσιώπηση της υπόσχεσης για την απελευθέρωση του Έλληνα από τους βραχνάδες της εποχής του.  Δεν υπάρχει άλλος φορέας που μπορεί να τη σηκώσει διότι δεν υπάρχει άλλος φορέας που την πιστεύει.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι ακόμα γεμάτο στελέχη που μπορούν να κοιτάξουν τον Έλληνα στα μάτια, υπεύθυνα για τα λάθη του παρελθόντος αλλά και με όραμα για το μέλλον. Στελέχη με μακριά πορεία αλλά και με νέα δυναμική. Στελέχη που πιστεύουν στην υπόσχεση που δώσαμε και αγωνιούν να δουλέψουν γι’ αυτήν. Στελέχη που πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε για να υπηρετεί το Λαό και την Πατρίδα και θέλουν να κάνουν ακριβώς αυτό. Σε αυτά τα στελέχη θα ακουμπήσει και πάλι ο Έλληνας και η Ελληνίδα διότι αυτά τα στελέχη πιστεύουν στον Έλληνα και στην Ελληνίδα και στις  ασύλληπτες δυνατότητές τους.  Φτάνει να μας νιώσουν δίπλα τους υπεύθυνα, ξεκάθαρους για το χθες και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας για το αύριο.