Η  τύχη  του  αλλάζει, όταν  πάνω  σ΄ένα  ξυλοδαρμό  του  έπεσε  ένας  έμπορος, που  γι΄αυτό  τον  πήρε  στο  επιπλοποιείο  του.

     Χρόνια αργότερα,  με  έντονη  την  επιθυμία  του  μοναχικού  βίου, γίνεται  μοναχός  με  το  όνομα  Λάζαρος  κι  ένα  χρόνο  αργότερα  χειροτονείται  διάκονος  με  το  όνομα  που  τον  γνωρίζουμε, Νεκτάριος.

 Όταν κλείνει ο κύκλος των σπουδών του, πάει  στην  Αλεξάνδρεια, στον  πατριάρχη  Σωφρόνιο.

 Αυτός  έχοντας  πολύ  καλές  συστάσεις από  αξιόπιστα  πρόσωπα για  το  Νεκτάριο  και  εκτιμώντας  τον  προσωπικά  και  ο ίδιος  πολύ, τον  στέλνει  στη  Θεολογική  σχολή  του  πανεπιστημίου  Αθηνών.

  Μετά  επιστρέφει  στην  Αλεξάνδρεια, όπου  και  χειροτονείται  ιερέας  και  σε  λίγο  τοποθετείται  γραμματέας  του  πατριάρχη, με  το  αξίωμα  του  αρχιμανδρίτη.

 Εξελίσσεται  σε  εξαιρετικό  ιεροκήρυκα  και  πολύ  έμπιστο  άνθρωπο  του  πατριάρχη  και  το 1889  τοποθετείται  επίσκοπος  Πενταπόλεως  της  Λιβύης.

  Τη  ραγδαία  άνοδό  του  όμως  άρχισαν  να  την  υποβλέπουν  οι  υπόλοιποι  επίσκοποι.

  Στο  μεταξύ  ο  πατριάρχης  Σωφρόνιος  έγινε  90  χρονών  και  είχαν  αρχίσει  τα  σενάρια  για  τη  διαδοχή  του.

   Ο  λαός, που  εκτιμούσε  το  φιλανθρωπικό, ποιμαντικό  και  αντιαιρετικό  έργο  του  Νεκταρίου, λαχταρούσε  πατριάρχη  το  Νεκτάριο.

  Αλλά  και  ο  Σωφρόνιος  το  ίδιο, που  του  εμπιστευόταν  γι΄αυτό  και  το  λαό  του.

 Οι  αντίζηλοι  όμως  επίσκοποι  αποφάσισαν  να  τον  παραμερίσουν  αμαυρώνοντας  τη  φήμη  του  με  δύο  τρόπους : με  τη  διαβολή  ότι  ήθελε  να  ανατρέψει  το  Σωφρόνιο  απ΄το  θρόνο  του  και  με  τη  δυσφήμηση  ότι  είχε  ανήθικες  σχέσεις  με  ανθρώπους  του  περιβάλλοντός  του.

   Και  ένα  τρίτο  επιχείρημα  σε  βάρος  του  ήταν  από  άλλους  κληρικούς  ότι  ο  Νεκτάριος  ως  επίσκοπος  αγαπούσε  τη  λιτότητα  και  την  πενία  της  Εκκλησίας  και  το  πνεύμα  του  αυτό  θα  το  μετέφερε  και  στο  πατριαρχείο, αν  εκλεγόταν  πατριάρχης.

  Ο  Σωφρόνιος  επηρεάστηκε  απ΄τις  κατηγορίες  και  τους  ισχυρισμούς  σε  βάρος  του  Νεκταρίου  και  ένιωσε  προδομένος  απ΄το  αγαπημένο  του  παιδί.

 Αμέσως  ο  Νεκτάριος  παύεται  από  επίσκοπος , χωρίς  καν  να  του  δοθεί  η  ευκαιρία  να  απολογηθεί  σε  αρμόδια  σύνοδο, όπως  ήταν  εκκλησιαστικά  νόμιμο.

 Έτσι  οι  αντίπαλοί  του  επίσκοποι  πέτυχαν  την  ηθική  του  εξόντωση. Αλλά  και  την  οικονομική.

 Παρακρατούσαν  τους  μισθούς  του, όταν  απομακρύνθηκε  από  την  επισκοπή  του, ενώ  τους  δικαιούνταν.

  Ο Νεκτάριος  δε  θέλησε  να  τραβήξει  το  σχοινί  στα  άκρα  και  φεύγει  για  την  Αθήνα

 Πολύ  βαραίνει  πάνω  του  και  τον  καταθλίβει  η  διαπόμπευσή  του  εξ  αιτίας  της  κακεντρέχειας  των  συναδέλφων  του  και  η  οποία  τον  ακολουθεί  μέχρι  την  Αθήνα,  και  στον  κυβερνητικό  και  στον  εκκλησιαστικό  χώρο.

  Γι΄αυτό  και  δυσκολεύεται  να  βρει  εργασία.

  Ο  αρχιεπίσκοπος  Αθηνών  Γερμανός  τον  συμπαθεί  παρόλα  αυτά  και  θέλει  να  τον  βοηθήσει.

  Προσπαθεί  να  τον  ορίσει  ιεροκήρυκα, αλλά  η  σύνοδος  απορρίπτει  κάθε  συνδρομή.

  Τέλος, ύστερα  από  λίγο  καιρό, με  τη  βοήθεια  ενός  μέλους  της  κυβέρνησης, που  είχε  γνωρίσει  το  Νεκτάριο  στην  Αλεξάνδρεια, διορίστηκε  ιεροκήρυκας  στη  Χαλκίδα.

 Αντιμετωπίζει  όμως  κι  εδώ  μια  συνέχεια  στη  δοκιμασία  του.

  Οι  άνθρωποι  τον  βλέπουν  με  καχυποψία, γιατί  έφτασε  ως  εδώ  ο  απόηχος  της  διαβολής  των  επισκόπων  της  Αλεξάνδρειας.

 Πολλοί  ντόπιοι  και  Αθηναίοι  τον  αποδοκιμάζουν  στις  ομιλίες  του.

 Αντιδρούν  σ΄ό,τι  λέει  , μειώνοντας  έτσι  το  κύρος  των  λόγων  του  και  κάνοντας  δύσπιστους  τους  ακροατές  του.

 Και  στην  κυβέρνηση, δύο  χρόνια  μετά, γινόταν  αγώνας  να  τον  παύσουν  από  ιεροκήρυκα.

  Ο  δρόμος  της  ιερατικής  του  πορείας  είναι  δρόμος ”μετ΄εμποδίων”.

  Έτσι  είναι  συνήθως  ο  δρόμος  εκλεκτών  ψυχών.

  Αγκαθόσπαρτος.

   Ωστόσο  άγρυπνος  φρουρός  της  αλήθειας  είναι  ο  Θεός. Ο  πιο  αυθεντικός  μάρτυρας  και  υπερασπιστής  της.

  Αποκαλύπτεται  στη  συνέχεια  όλη  η  πλεκτάνη  σε  βάρος  του.

   Η  συκοφαντία  ότι  ήταν  περιπλεγμένος  σε  ηθικό  σκάνδαλο  διαλύεται.

  Η  άλλη  για  ραδιούργες  προσπάθειες  σε  βάρος  του  πατριάρχη  αποδείχνεται  ψευδής  και  ανυπόστατη.

  Η  αφιλαργυρία  του  και  η  χωρίς   μισθό όλα  τα  χρόνια  διακονία  του   ως  επίσκοπος, διαλάμπουν.

  Το  1894  διορίζεται  διευθυντής  στη  Ριζάρειο  Θεολογική  σχολή  των  Αθηνών.

  Απ΄τη  διακονία  του  στη  Ριζάρειο  σχολή  διδακτικότατα  είναι  τα  εξής  περιστατικά.

  Μια  φορά, όταν  μαθητές  ήρθαν  στα  χέρια, αντί  να  τους  τιμωρήσει, τιμώρησε  ο  ίδιος  τον  εαυτό  του  με  ασιτία  τριών  ημερών.

 Έτσι  δίδαξε, ήλεγξε  και  φιλοτίμησε  τους  μαθητές, που  εκτίμησαν  το  παράδειγμά  του.

 Άλλοτε  που  διαφωνούσαν  οι  επιστάτες  κι  απέφευγε  ο  καθένας  να  καθαρίσει  τις  τουαλέτες, έδωσε  τέλος  στη  διαφωνία  τους  καθαρίζοντάς  τες  ο  ίδιος.

  Το  1908  πήγε  στην  Αίγινα.

  Εκεί  βρήκε  τον  κατάλληλο  χώρο  για  ένα  μοναστήρι, που  πάντα  το  επιθυμούσε.

  Στο  νησί  πολύ  γρήγορα  καθιερώθηκε  ως  άγιος, όταν  μαθεύτηκε  ότι  θεράπευσε  ένα  δαιμονισμένο  παιδί  κι  όταν, ύστερα  από  παράκληση  των  Αιγινητών, έκανε  λιτανεία,  λόγω  παρατεταμένης  ανομβρίας,  να  βρέξει  και  έβρεξε

 Στην  Αίγινα  λειτουργούσε, εξομολογούσε, παρηγορούσε, κήρυττε  και  πολύ  προσευχόταν.

 Συνέγραφε  και  έργα.

 Εργαζόταν  και  χειρωνακτικά  παρά  τον  κλονισμό  της  υγείας  του, κηρύττοντας  έτσι  έμπρακτα  ότι  καμιά  δουλειά  δεν  είναι  ντροπή.

  Οι  δυσκολίες  και  οι  θλίψεις  ωστόσο  τον  παρακολουθούν  ως  το  τέλος  της  ζωής  του.

  Μια  νέα  συνταρακτική  συκοφαντία  στο  μεταξύ, λίγο  πριν  φύγει  για  την  αιωνιότητα, τον  πικραίνει  βαθιά.

  Η  μητέρα  μιας  μοναχής, ίσως  από  εκδίκηση, τον  κατηγόρησε  για  ανηθικότητα. Γρήγορα  όμως  αποκαλύφθηκε  το  ψεύδος.

  Οι  κληρικοί  επίσης  του  νησιού  από  φθόνο, γιατί  οι  πιστοί  τον  προτιμούσαν, διέσπερναν  πισώπλατα  σε  βάρος  του  διαβολές  και  εξευτελιστικές  κατηγορίες.

  Τον  καταπονούσαν  έτσι  όλα  αυτά  πολύ  ψυχικά, γιατί  του  υπέσκαπταν  την  υπόληψη  και  του  δημιουργούσαν  πρόβλημα  στις  σχέσεις  του  με  τους  πιστούς. Άδικα. Εντελώς  άδικα.

 Εμπιστευόταν ωστόσο  τον  πόνο  του  στην  πρόνοια  και  την  αγάπη  του Θεού  Πατέρα  του.

 Απ΄αυτόν  ζητούσε  το  δίκαιό  του.

 Μ΄αυτό  τον  τρόπο  γαλήνευε  και  τα  αντιμετώπιζε  όλα  με  θαυμαστή  πραότητα, ηρεμία  και  υπομονή.

   Με  μια  τέτοια  διαδρομή  ο  άγιος  Νεκτάριος  φτάνει  στο  τέλος  της  ζωής  του, που  είναι  και  αυτό  επίπονο.

  Το  1920  εισάγεται  στο  Αρεταίειο  νοσοκομείο  Αθηνών.

  Εκεί  οι  γιατροί  κάνουν  τη  διάγνωση  καρκίνου  του  προστάτη.

  Παρά  τις  προσπάθειές  τους  και  τη  νοσηλεία, που  του  παρέχουν, δεν  καταφέρουν  να  τον  σώσουν.

  Στις  8  Νοεμβρίου  πεθαίνει.

 Έτσι  αναπαύθηκε  από  μια  ζωή  γεμάτη  πόνο  και  μαρτύριο  από  πολύ  νωρίς. Ποτισμένη  με  βάσανα, κατ΄αρχήν  από  την  ανέχεια, και  στη  συνέχεια  από  τον  κατατρεγμό  των  επισκόπων  συναδέλφων  του  και  άλλων  κληρικών.

 Από  εκκλησιαστικούς  ηγέτες, που  ο  απλός  κόσμος  τούς  έχει  και  τους  θεωρεί  πολύ  ανώτερους  από  τις  δικές  του  αδυναμίες.

 Που τούς  εμπιστεύεται  τα  λάθη  και  τις  αμαρτίες  του.

    Αυτή  η  διαπίστωση  τονίζει  βέβαια  ότι  την  τελειότητα  πρέπει  να  τη  ζητούμε μόνο στο  Θεάνθρωπο  Κύριό  μας.

  Στους  κληρικούς  μας  ψάχνουμε  μόνο  το  ζήλο  για  τη  διακονία  τους, το  αγωνιστικό  φρόνημα  και  τη  μετάνοιά  τους.

  Έχουν κι αυτοί τις αδυναμίες τους, όπως κι εμείς.

  Άλλωστε άγιος δεν είναι αυτός που ξεπέρασε όλες του τις αδυναμίες, αλλά αυτός που αγωνίζεται και τις απορρίπτει ακατάπαυστα.

  Κι αυτό εκτιμάει και χαριτώνει ο Θεός.

  Γι΄αυτό και στην εξομολόγηση προσέρχονται και οι κληρικοί.

  Ακόμα και οι επίσκοποι.

  Είναι βέβαια και ορισμένες χαρισματικές προσωπικότητες, που όχι μόνο ξεπερνούν τις αδυναμίες τους, αλλά θαυματουργούν κιόλας.

  Ωστόσο εμείς οφείλουμε όλους να τους αγαπούμε και να τους προσευχόμαστε.

  Κι  όλα  αυτά  με  αφορμή  την  πολύπαθη  ζωή  του  αγίου  Νεκταρίου, η  οποία  ζωή  του  μας  δίνει  κι  άλλο  ηχηρό  μήνυμα.

  Ότι  η  αλήθεια  δε  θάβεται. Δεν  ξεθωριάζει. Δεν  απορροφάται  από  το  ψέμα.

  Την  κρατάει  στη  μνήμη  Του  ο  Θεός, ο  οποίος  εν  χρόνω  την  αποκαλύπτει.

  Τότε  για  τους  δολιοφθορείς  της  είναι  οδυνηρή, βασανιστική αποκάλυψη

   Υπάρχουν  βέβαια κι αυτοί  που  αναλαμβάνουν  την  ευθύνη  των  πράξεών  τους  και  ζητούν  συγγνώμη.

 Όπως  έγινε  και  στην  περίπτωση  του  αγίου  Νεκταρίου, απ΄τον  οποίο  τελευταία  ζήτησε  επίσημα  συγγνώμη  για  τη  συμπεριφορά  του  στο  παρελθόν  το  πατριαρχείο  της  Αλεξάνδρειας.

  Ήταν  κι  αυτό  μια  δικαίωση  για  τον  άγιο  δίπλα  στη  μεγάλη  δικαίωση  που  του  έδωσε  ο  Θεός,  να  τον  καταστήσει  μεγάλο  θαυματουργό  άγιο.

  Από  την  Εκκλησία  ανακηρύχθηκε  άγιος  στις  20  Απριλίου  του  1961.

  40  χρόνια  μετά  το  θάνατό  του.

  Τον γιορτάζουμε στις 9 Νοεμβρίου.

  Μακάρι να έχουμε τις προσευχές του.

    Αμήν

                                                                                                               (αναδημοσίευση)

                                                                        Ζιώγα  Κατερίνα