Ἀγαπητά μου παιδιά,

Μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός καί Πατέρας μας νά φτάσουμε καί φέτος σέ αὐτήν  τήν εὐλογημένη καί γλυκιά νύχτα,  νά γιορτάσουμε ὡς Ἐκκλησία, ὡς τέκνα Θεοῦ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας. Ὅλα εἶναι  χαρούμενα καί φωτισμένα ἀπόψε, ὅλα εἶναι λουσμένα στό ἀνέσπερο φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας.

Σύνολη ἡ ὑμνολογία τῆς ἀποψινῆς Ἀκολουθίας μιλάει θεόπνευστα γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί γιά τήν ἀνάσταση ὅλων μας. Αὐτή τήν κοινή ἀνάσταση  ἄλλωστε προεμήνυσε ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, τήν ὁποία ἔρχεται καί ἐπισφραγίζει τώρα μέ τή δική Του Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐγγύηση γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, γιά τήν ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Ὅλη ἡ Ἁγία Γραφή -Προφῆτες, Εὐαγγέλια, Ἀπόστολοι – μιλάει γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Προφῆτες ἰδιαίτερα ζοῦσαν γι’ αὐτή τή στιγμή καί κρατοῦσαν τήν ἐλπίδα τοῦ περιούσιου λαοῦ ζωντανή. Ἄς τό προσέξουμε αὐτό, ἀγαπητοί μου χριστιανοί.  Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι ξεκάθαρος: Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, τότε μένει χωρίς περιεχόμενο καί χωρίς νόημα ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Καί μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα καταθέτει: « Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο »(Α’ Κορ. 15, 20).  Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του ἔγινε ἡ αἰτία καί ἡ ἀρχή, γιά νά ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ κεκοιμημένοι. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά μή μιλοῦμε πλέον γιά νεκρούς ἀλλά γιά κεκοιμημένους, γιατί ἡ πίστη μας στόν Ἰησοῦ Χριστό μᾶς μπολιάζει στήν ἐλπίδα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, πού ἐγγυᾶται ἡ δική Του Ἀνάσταση. Γι’ αὐτό καί δέν λέμε « Ἀνάστασιν Χριστοῦ πιστεύοντες» ἀλλά « Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι ». Αὐτό ἀκριβῶς ἔζησαν  καί οἱ γυναῖκες, ὅταν ἄκουσαν ἀπό τόν ἄγγελο “μετά νεκρῶν τί ζητεῖτε ὡς ἄνθρωπον;”. Ὁ Δημιουργός τῆς ζωῆς δέν μποροῦσε νά παραμείνει στόν τάφο, γιατί ἑκούσια βάδισε πρός τόν θάνατο καί τόν νίκησε.

Αὐτή ὅμως τή νίκη καθόλου  δέν τήν εἶχε ἀνάγκη. Αὐτήν τή νίκη τήν κάνει δῶρο σέ μᾶς, ὅπως δῶρο μᾶς ἔκανε καί τή ζωή.  Γι΄ αὐτή δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, γιά τή ζωή. Ἀκόμη καί ὅταν ὁ θάνατος ἔκανε τήν ἔμφανισή του μέ τή δική μας ἀστοχία, καί πάλι ὁ Θεός μᾶς κυνήγησε, γιά νά μᾶς ξαναδώσει αὐτό πού μόνοι μας χάσαμε. Μέ τήν Ἀνάστασή Του ἐπισφραγίζει αὐτή τήν ἀγάπη Του καί παίρνει τήν ἀνθρώπινη φύση καί τή συνανασταίνει καί τήν ἀποκαθιστᾶ στό μεγαλεῖο, γιά τό ὁποίο τήν ἔπλασε. Γι’ αὐτό καί  ἡ ἀγάπη θά ἀποτελέσει τό κριτήριο πού θά κρίνει τή δική μας βιοτή.

Ἕναν τελευταῖο λόγο, ἀγαπητοί μου χριστιανοί: Πάσχα δέν εἶναι μόνο τά ἐξωτερικά στολίδια. Ἄς μή μείνουμε σέ αὐτά, πού δέν γεμίζουν ἄλλωστε τήν καρδιά μας. Ὡς Χριστιανοί εἴμαστε πλασμένοι γιά ἐτούτη τή χαρά, τή χαρά πού δίνει  ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας.  Ἄς συνεχίσουμε λοιπόν νά ζοῦμε μέσα στίς δύσκολες  συνθῆκες πού μᾶς ἐπιβλήθηκαν χωρίς νά χάνουμε τό θάρρος μας! Κοντά στόν Ἀναστημένο Χριστό τά δύσκολα γίνονται εὔκολα καί τά δυσβάστακτα ἐλαφριά. Μαζί ὅμως μέ τόν Κύριό μας, ὄχι μόνοι. Μόνοι θά γονατίσουμε. Ἄς προχωροῦμε στή ζωή  ἔχοντας ὡς ὁδηγό τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς! Αὐτόν πού  τόσο μᾶς ἀγάπησε καί νίκησε τόν θάνατο γιά μᾶς.  Καί ἄς ἀναφωνήσουμε μέ τή βεβαιότητα τοῦ ἀποστόλου Παύλου :

Χριστός Ἀνέστη!  Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

Μέ ἀναστάσιμες εὐχές καί εὐλογίες

στούς ἁπανταχοῦ Γρεβενιῶτες,

Διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΓΡΕΒΕΝΩΝ ΔΑΒΙΔ