Ήταν κάποτε, λέει ένα ανέκδοτο, ένα αντρόγυνο που ζούσε σ’ένα σπιτάκι, για το οποίο η γυναίκα γκρίνιαζε διαρκώς. Ήθελε ένα μεγαλύτερο και με περισσότερες ανέσεις. Ο άνδρας της, που είχε το ‘’ πάνω χέρι’’ σ’ όλα, πιεζόταν, αλλά επέμενε ότι αυτό δε μπορούσε να γίνει. Η γυναίκα ωστόσο είχε κάνει την παραμονή του στο σπίτι αφόρητη, οπότε κι αυτός για να τη συνετίσει της κουβάλησε μια μέρα ένα γάιδαρο, την υποχρέωσε δε να του βρει από μόνη της ένα χώρο μέσα στο σπίτι Φωνές, διαμαρτυρίες, εκνευρισμοί.. .

Ο άνδρας εκεί: Ο γάιδαρος θα μείνει στο σπίτι. Είδε κι απόειδε η γυναίκα, υποχώρησε. Μόλις ηρέμησαν τα πράγματα, της φέρνει και κουνέλια και γατιά και σκύλο. Έκλαψε, θρήνησε η γυναίκα. Αχ, τι κακό έπαθα. Τι σπίτι είναι αυτό που έχουμε. .. σκέτο αχούρι. Δε μπορώ. Καλά είμαστε, απαντά ο άνδρας της. Την υγειά μας να έχουμε. Μα τι χάλια, κλαψούριζε η γυναίκα. Σπίτι είναι αυτό; Τι ωραία που ήμασταν, πριν τα φέρεις όλα αυτά. Ήταν καθαρό το σπιτάκι μας, ωραίο κι ας ήταν μικρό. Σε παρακαλώ, άνδρα μου, παρ΄ τα όλα αυτά που μού’ φερες και μένα μου αρκεί να έχουμε το σπιτάκι μας, όπως πριν. Αυτό ήθελε κι ο άνδρας της. Έτσι η γκρίνια της γυναίκας σταμάτησε. Είχε μάθει μ’ αυτή την ασυνήθιστη περιπέτεια την αυτάρκεια . Έπρεπε να πάθει για να μάθει.
Είναι λυπηρό, αλλά οπωσδήποτε εκφραστικό και για την ταλαιπωρία που βιώνουμε κι εμείς ως Έλληνες.
Είχαμε τα φτωχά μας εισοδήματα (την περνούσαμε και με ανεμβολίαστα αχλάδια, κορόμηλα…), ζούσαμε τίμιοι και με ανθρωπιά το κατά δύναμιν. Είχαμε βέβαια και το άγχος του επιούσιου. Γι’ αυτό ίσως κι όταν ακούσαμε ΄΄δωρεάν πακέτα χρημάτων΄΄ (έτσι διαδόθηκε ), νιώσαμε σαν τους νεόπλουτους, σαν αυτούς που κερδίζουν μεγάλα ποσά σε λαχείο. Κανείς δεν μας εξήγησε ή και δεν το καταλάβαμε απ’ την αρχή ότι δε συνέβαινε κάτι παρόμοιο.
Νομίσαμε ότι οι Ευρωπαίοι μάς συμπάθησαν απότομα κι επειδή είναι πλούσιοι σε αισθήματα και χρήματα μάς βοήθησαν χωρίς ανταπόδοση. Έχουμε οι Έλληνες ανυστερόβουλη διάθεση για το διπλανό και ανιδιοτελή προσφορά στο συνάνθρωπο. Και πιστέψαμε ότι ‘’εξ ιδίων τα αλλότρια’’ (=όπως εμείς και οι άλλοι. ). Γι’ αυτό και δεν το πολυσκεφτήκαμε κι ούτε ξαφνιαστήκαμε πολύ.
Ωστόσο, απ’ ό, τι ακούσαμε κι αντιληφθήκαμε, οι Ευρωπαίοι μάς χορηγούσαν πακέτα χρημάτων για στήριξη όλων των δεινοπαθούντων τομέων του δημοσίου και του ιδιωτικού χώρου, για ανύψωση του βιοτικού και πνευματικού επιπέδου του λαού μας, ώστε, εφόσον είχαμε ενταχθεί στην Ε.Ε, να γίνουμε εφάμιλλοι των άλλων αδελφών λαών της. Κι όλα αυτά θα συντελούσαν σε μια παραγωγή που θα δικαίωνε ίσως τη στήριξή τους.
Απ’ ό, τι φάνηκε όμως νιώσαμε κι εμείς όπως, όταν ένας ενυπνιαστεί ότι φυλακίζεται για χρέη και ξαφνικά ξυπνώντας διαπιστώνει ότι όλα τα χρέη του σβήστηκαν. Υπεύθυνοι και λαός ριχτήκαμε στη λεία. Τα χρήματα δεν έφτασαν στον προορισμό τους, δεν υλοποιήθηκε ο σκοπός για τον οποίο δόθηκαν. Οι ταγοί μας άρχισαν με παραθυράκια στους νόμους ή με δωροδοκίες σε επίορκους υπαλλήλους ή και μη να οικειοποιούνται τα χρήματα για προσωπικό τους όφελος ή των συγγενών τους ή των οπαδών τους.
Δε διαφώτιζαν το λαό σχετικά με την καλή πρόθεση των Ευρωπαίων εταίρων, αν και υπάρχει ακόμη σε πολλούς η καχυποψία με την προκατάληψη ότι η Ε.Ε μάς τα έδωσε εσκεμμένα, για να μας εξαχρειώσει και να μας οδηγήσει στη σημερινή κατάντια. Και μάλιστα τις συνοδεύουν με το παράδειγμα ότι, όπως κάποιοι δίνουν βελανίδια στους χοίρους κι αυτοί ορμούν λαίμαργα να τα φάνε κι έτσι τους παγιδεύουν, παρόμοια και μας οι Ευρωπαίοι τα πακέτα. Σε καμιά περίπτωση βέβαια αυτό δεν το πιστεύουμε. Εδώ αντίθετα πρέπει να εκτιμήσουμε τη χειρονομία της Ευρώπης.
Αρχίσαμε λοιπόν βουλευτές και κόμματα να βολεύομε και να βολευόμαστε. Έτσι διασπάστηκαν οι νόμοι σε άλλους μικρότερους, πορτούλες, και σιγά σιγά αποβλήθηκε η αξιοκρατία, την οποία παρόλα αυτά είχαν ως πρώτο σύνθημα οι υπεύθυνοί μας στις αγορεύσεις και δεσμεύσεις τους. Μεθοδευμένη απάτη δηλαδή. Νομίσαμε επίσης ότι ήταν ευκαιρία να δουλεύουμε λίγο και να πληρωνόμαστε αδρά. Στο δημόσιο δικαιολογούσαμε εικονικές υπερωρίες ή χρεώναμε σ’ αυτό διπλάσια δαπάνη απ’ αυτή που άξιζε ένα έργο που αναλάμβανε π.χ. μια εταιρία. Ζητούσαμε διαρκώς επιδόματα . Παρ’ ολίγο να ζητήσουμε επίδομα και για καθισιό. Δημιουργούσαμε και καθιερώναμε εξειδικευμένους τομείς απασχόλησης, για να απορροφούνται υπάλληλοι περισσότεροι και για να έχουν σταθερό εισόδημα κι άλλοι (ως ένα σημείο δικαιολογημένη ανθρωπιά ) και για να μη παρακουραζόμαστε οι ίδιοι.
Σιγά σιγά μας επιβαλλόταν άνθρωπος – μοντέλο αυτός που εκτόπιζε τους άλλους και τα κατάφερνε να επιβιώσει με θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Πιστέψαμε ότι η φιλοσοφία της ζωής άλλαξε: ’’άρπαξε να φας και κλέψε να’ χεις’’. Η ηθική του Ευαγγελίου εκτοπίστηκε απ’ όλους μας. Έτσι μειονεκτούσε όποιος σεβόταν συνείδηση και νόμους.
Στον ιδιωτικό τομέα παρόμοιες ατασθαλίες. Οργίαζε η φοροδιαφυγή, όπως ακόμα και τώρα, και η κλοπή . Πολλοί μη δημόσιοι υπάλληλοι βρέθηκαν με αναπηρικές συντάξεις τεθνεώτων συγγενών τους.
Στον αγροτικό τομέα , οι γεωργοί έπαιρναν επιδοτήσεις και δεν τις αφιέρωναν για ενισχυμένες καλλιέργειες, αλλά στην πλειονότητά τους τις διέθεταν για άλλες ανάγκες τους, όπως και οι κτηνοτρόφοι. Άρχισαν εν ολίγοις να οργανώνονται διάφορες κομπίνες. Οπότε κάποτε η Ε.Ε άρχισε να διαπιστώνει ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι η παραγωγή μας δεν ήταν ποιοτική, όπως ήταν η απαίτησή της και οι στόχοι της.

Απ΄την άλλη οι κυβερνήσεις μας προσκομίζοντας ψεύτικα στοιχεία στην Ε.Ε την καθησύχαζαν ότι όλα βαίνουν καλώς, ώσπου άρχισαν να βγαίνουν στο φως όλα. Και αναπόφευκτα οι παρανομίες, τα ψέματα, οι ποικίλες απάτες. Φαντάζομαι ότι σίγουρα, αν υπολόγιζαν στην ειλικρίνειά μας, θα έπαθαν μεγάλο σοκ. Έβλεπαν ότι η χώρα που τους έδωσε τα φώτα δεν κράτησε κανένα για τον εαυτό της. Έτσι χάσαμε την αξιοπιστία μας, όπως το ακούμε συχνά. Πάλι καλά που δεν μας τα κατέσχησαν όλα αμέσως, για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και περιορίστηκαν να αναλάβουν μόνο το κουμάντο στα οικονομικά μας. Γι’ αυτό μας έβαλαν δυστυχώς ή ευτυχώς επιτηρητή την Τρόικα. Κατάλαβαν ότι ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος μας θέλει νοικοκύρεμα.
Είχαμε ακαταστασία παντού. Δεν ξέραμε τι μας γινόταν. Σπατάλη δε στο έπακρο, Παράδειγμα: τεράστιες ποσότητες εκλεκτών μερίδων φαγητού από περίσσευμα σε διάφορα ιδρύματα και στρατώνες πετάγονταν, ενώ γύρω μας ψωμοζητούσαν ημεδαποί και αλλοδαποί. Στα φάρμακα. Παίρναμε με συνταγές, τη μια πάνω στην άλλη, φάρμακα για πολύ καιρό κι όταν άλλαζε η φαρμακευτική αγωγή, τα πετούσαμε. Στο ρουχισμό το ίδιο.
Τώρα αναπολούμε αυτή την περίοδο. Ωστόσο αναγνωρίζουμε ότι η Τρόικα έβαλε τέλος στην άτσαλη οικονομία μας. Στο εξής θα συνηθίσουμε στη νέα πραγματικότητα που μας ορίζει τι θα παίρνουμε, πόσα θα παίρνουμε, πότε και γιατί θα τα παίρνουμε, πόσο θα μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις μας. Όλοι τελικά ευχόμαστε, όπως η γυναίκα στο ανέκδοτο, να εργαζόμαστε έστω χωρίς αμοιβές για υπερωρίες, χωρίς επιδόματα, χωρίς επανωτό πόδι, όταν καθόμαστε, αλλά τουλάχιστον μ’ ένα μισθό 700 e. Αρχίζει όμως κι αυτό να φαίνεται ανέφικτο. Γι αυτό σταματούμε με να σεβόμαστε την Τρόικα. Την παρομοιάζουμε με μια οικογένεια που είχε πολλά παιδιά με διαφορετικές δυνατότητες το καθένα. Το ένα πανέξυπνο, αλλά…, το άλλο εργατικότατο αλλά…, το τρίτο δυναμικότατο, αλλά.., κ. ο. κ. Όλα και με μια αδυναμία. Ο πατέρας τους τα ήθελε απόλυτα πειθαρχημένα σ’ αυτόν και συγχρόνως μονιασμένα. Έτσι τους επέβαλε ορισμένους κανόνες συμπεριφοράς. Διαπίστωνε όμως σιγά σιγά ότι άλλο αργούσε να καταλάβει, άλλο καθυστερούσε να παράγει την απαιτούμενη εργασία, άλλο αδυνατούσε να υπακούσει, γιατί χρειαζόταν ειδική μεταχείριση, άλλο…, άλλο …Γι’ αυτό άρχισε τις τιμωρίες: να τους κόβει το φαγητό, να τα χτυπάει ’’όπου σε σφάζει και όπου πονεί’’, να τα ειρωνεύεται, να τα αποβάλλει από το σπίτι , να εξευτελίζει τα ανυπότακτα μπροστά στα άλλα, ώσπου τα χαρισματούχα με άλλες συνθήκες παιδιά κατέληξαν να μην αποδίδουν πουθενά, να συρρικνώνονται ψυχικά, να αποκτούν ψυχώσεις και νευρώσεις και καναδυό, τα πιο τολμηρά να θέλουν να το σκάσουν και να μη μπορούν, γιατί ήταν παγιδευμένα. Ο πατέρας από την άλλη διαπίστωσε ότι η αυστηρότητά του και η αδιάκριτη συμπεριφορά του αποδείχθηκε αναποτελεσματική.
Κάτι ανάλογο, νομίζουμε, συμβαίνει τώρα με μας και τους Ευρωπαίους εταίρους μας, που τους παρακαλούμε να σκύψουν και να δουν τις αντοχές μας, οι οποίες εξαντλήθηκαν. Δε μπορούμε άλλο… Λιμοκτονεί το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας μας. Αξιοπρεπείς άνθρωποι κατέληξαν να ψάχνουν φαγητό στους κάδους των απορριμμάτων… Πολλοί θέτουν τέρμα στη ζωή τους . Οι νέοι μας ξενιτεύτηκαν κι όσοι έμειναν ζουν χωρίς οράματα για τη ζωή. Εδώ ας αναφέρουμε και μια χαρακτηριστική γελοιογραφία: Η κυβέρνηση λέει σ’ έναν εξαθλιωμένο που εκπροσωπεί την κατάσταση της χώρας. ‘’Ρε, άμα χρεωκοπήσουμε, θα πεινάσεις’’. Κι εκείνος δικαιολογημένα ρωτάει: ‘’ και τι πρέπει να κάνω για να μη χρεωκοπήσουμε; ’’. ‘’ Να πεινάσεις , ρε’’…. Τα λόγια περιττεύουν.
Θερμό ανεβαίνει το αίτημα γι’ αυτό. Μη μας πνίγετε άλλο ή και αλλιώς, μη μας πιάνετε απ’ το γιακά και μας τινάζετε πάνω κάτω. Δεν αντέχουμε άλλη εξαθλίωση…
Θα πείτε, φταίτε και πρέπει να πληρώσετε… Ναι, φταίμε. Το ότι υπακούσαμε μέχρι εδώ δείχνει ότι πιστεύουμε πως πληρώνουμε αμαρτίες. Κι η πιο μεγάλη μας ήταν ότι πιστέψαμε άρχοντες και λαός ότι αξίες διαχρονικές δε μας χρειάζονται άλλο. Έτσι η ευσέβειά μας που έχτισε Παρθενώνες και Αγια-Σοφιές, που συνέθεσε ποιητικά αριστουργήματα, περιττεύει. Αυτή μας χρειάζεται μόνο, όταν μας λείπει η καλοπέραση!…
Η ειλικρίνεια είναι άκαιρη και άκυρη. Πέραση έχει μόνο το ψέμα!. Θεό μας προτιμότερο να προσκυνούμε το χρήμα, τη δόξα, την εξουσία, τη σάρκα κι ας τα κατακτούμε αυτά φιμώνοντας τη συνείδησή μας και κατατρώγοντας τα δίκαια του άλλου!.
Ας αφήσουμε την πίστη στον Εσταυρωμένο Κύριο , που μας κράτησε ορθούς όλα τα προηγούμενα χρόνια και την οποία μας την ξεφτίζουν διαρκώς και άνθρωποι της Τέχνης και των μέσων ενημέρωσης εν πολλοίς !.
Μ’ αυτό τον τρόπο όμως προδόθηκαν και κατέπεσαν τα ιδανικά μας κι οι νέοι μας έχασαν ή δε βρήκαν προσανατολισμό τους.
Γι αυτό δόθηκαν με τα μούτρα στη χαμερπή ζωή.
Οι ηγέτες μας εξάλλου υπέκυψαν – και ίσως και εξακολουθούν, πράγμα που απευχόμαστε- σε εκβιασμούς ξένων κέντρων να αποδομήσουν ό , τι χριστιανικό στην πατρίδα μας. Πιέζονταν ή και πιέζονται -θα φανεί μες το χρόνο- να απορρυθμίσουν την Ελληνική συνείδηση διαγράφοντας την πραγματική ιστορία της.
Ας θυμηθούμε εδώ και τα λόγια του πρώην υπουργού των εξωτερικών των Η.Π.Α Χένρι Κίσσιγκερ που είπε το 1994 σε δημόσια ομιλία του στην Ουάσιγκτον: ‘’Ο Ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλ. να πλήξουμε τη γλώσσα, τη Θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει…’’.
Μήπως πράγματι είμαστε σ’ ένα τέτοιο κανάλι κι οδηγούμαστε εκεί χωρίς να αντιληφθούμε ότι θα πάθουμε ό, τι και ο βάτραχος; Kάποιος πειραματιζόμενος ήθελε να διαπιστώσει αν ο βάτραχος μπορούσε να ζήσει σε καυτό νερό. Η απότομη προσαρμογή το απέκλειε. Γι’ αυτό τον έβαλε πρώτα σε κρύο νερό κι άρχισε σιγά σιγά να το ζεσταίνει, ώσπου έγινε καυτό, αλλά ο βάτραχος , χάνοντας το φυσικό του περιβάλλον, ψόφησε. Μήπως κι εμείς έχουμε την τύχη του, γιατί βρισκόμαστε σ’ ένα περιβάλλον χωρίς Θεό, τον οποίο θάψαμε, για να μην ακούμε τη φωνή Του και χωρίς ανθρωπιά , ενώ η Ιστορία μας καταθέτει ότι αυτά μας έσωσαν και μας διαφήμισαν στον κόσμο αιώνες τώρα;
Γι’ αυτό, πατρίδα μας, συνειδητοποίησε την κατάντια σου και γράψε ένα άλλο ΟΧΙ στην ιστορία σου και γύρνα στο ‘’σπιτάκι σου’’, όπως η γκρινιάρα γυναίκα στο ανέκδοτο, και χαρίτωσέ το με την καθαρότητα και την εντιμότητα που σου υποδεικνύει το Ευαγγέλιο του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Κυρίου, τον Οποίο πάψε να κλωτσάς άλλο, γιατί μάθε κι εσύ πως ‘’σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν’’ (=είναι σκληρό να κλωτσάς σε καρφιά).
Να δώσει κι ο Θεός αυτή την επιστροφή.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός