Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων  συνεχίζει  να διεξάγεται με όρους μετα-οθωμανικής πολιτικής κουλτούρας: συγκρουσιακά, καιροσκοπικά, εγωκεντρικά, παλαιοκομματικά. Ακολουθώντας το καθένα το βέλτιστο γι αυτό συμφέρον επιφέρει κακά αποτελέσματα για όλους μας. Το εθνικό συμφέρον πλήττεται, η χώρα καταστρέφεται. Οι συνέπειες είναι τόσο οδυνηρές όσο είναι αναπότρεπτες.

Ένα από τα πολλά προβλήματά μας δεν είναι  η αίσθηση της καταστροφής που πλησιάζει, αλλά, κυρίως, η απουσία ελπίδας. Η χώρα καταρρέει, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες μας αδυνατούν να επινοήσουν ένα νέου τύπου πολιτικό λόγο, οπότε αδυνατούν να εμπνεύσουν. Τι κάνουν;  Ό,τι έκαναν πάντοτε προεκλογικά: υπόσχονται, κολακεύουν το λαό, εξάπτουν τον πρωτόγονο φόβο ή την οργή, ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους.

Κάποιοι  θέλουν  να αυξήσουν τα επιδόματα και τους  μισθούς, να μειώσουν  τους φορολογικούς συντελεστές, να αποζημιώσουν  τους ιδιώτες ομολογιούχους για τη ζημία που υπέστησαν μετά το «κούρεμα» του χρέους.

Λένε ,  ότι η χώρα χρειάζεται «επανεκκίνηση».  Μακάρι να ήταν όμως τόσο απλό! Ακόμα κι αν παρακάμψουμε την υποκρισία, το λεξιλόγιο αυτό είναι πολύ μηχανιστικό για να είναι διαφωτιστικό. Η χώρα δεν είναι προσωπικός υπολογιστής για να κάνουμε restart . Οι ιστορικοί εθισμοί μιας κοινωνίας κι ενός πολιτικού συστήματος δεν ξεπερνιούνται τόσο μηχανιστικά .

΄Αλλοι  πάλι  υπόσχονται  την επιστροφή στην «ασφάλεια» του κράτους, λένε  τριτοκοσμικές θεωρίες  της Λατινικής Αμερικής ,  και εξάπτουν το θυμικό μας απειλώντας τους δανειστές.

Λένε ότι η Ελλάδα  σήμερα  τελεί υπό «κατοχή» και προτείνουν  πολιτικές που οδηγούν στα ίδια λάθη  που μας οδήγησαν  πρόσφατα στη διεθνή οικονομική βοήθεια.  Αρνούνται  να  υιοθετήσουμε όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα προάγουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, θα περιορίζουν τη φαυλότητα του πολιτικού συστήματος, και θα ενδυναμώνουν την χώρα, ώστε να  ανακτήσουμε την  αυτάρκεια  που χάσαμε και να καταστούμε  μια  αυτοδύναμη   οντότητα ξανά.

Κάποιοι  θεωρούν τη διακυβέρνηση της χώρας ως ένα  ακαδημαϊκό σεμινάριο αναζήτησης της «αλήθειας», όχι  σκληρές επιλογές υπέρ του συλλογικού συμφέροντος.  Προσαρμόζουν  το λόγο τους  στο εκάστοτε ακροατήριο, αλλού   θέλουν  «μικρότερο κράτος» και   άλλοτε πάλι  πρεσβεύουν ότι «δεν χρειάζονται απολύσεις στο Δημόσιο»!

Τι δεν κάνουν οι λεγόμενοι ηγέτες; Δεν μπορούν να πουν αυτό που όλοι διαισθανόμαστε: «σε μια χρεοκοπημένη χώρα δεν έχω να σας προσφέρω τίποτε άλλο παρά μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα». Τα προβλήματά μας είναι τόσο θεμελιώδη που όποιο δρόμο κι αν πάρουμε, τον πόνο δεν θα τον αποφύγουμε. Οι πολιτικοί μας  δεν μπορούν να πουν κάτι τέτοιο γιατί δεν καταλαβαίνουν  το περιεχόμενο αυτής της φράσης του Τσόρτσιλ.

Στον πραγματικό κόσμο, αναγκαζόμαστε πολλές φορές να διαλέξουμε  ανάμεσα σε επιλογές  που δεν επιθυμούμε. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε  αφού ζούμε  σε έναν κόσμο που δεν είναι καθρέφτης των επιθυμιών μας. Οι σοφοί κυβερνήτες το γνωρίζουν και πράττουν ανάλογα . Θυμηθείτε  τι έπραξαν  σε ανάλογες δύσκολες στιγμές του ΄Εθνους ο  Ιωάννης Καποδίστριας και ο  Ελευθέριος Βενιζέλος . Οι άφρονες το παραβλέπουν.

Οι πολίτες  πρέπει  να ζυγίσουν καλά τα  πράγματα. Εχουμε ευθύνη των πράξεών μας, πρέπει  να  ενεργήσουμε σοφά.

Θεσσαλονίκη 12 Ιουνίου 2012

Αθανάσιος Ζιώγας

Δικηγόρος.