O Παπανδρέου είχε τρία ατού ο 2009.

Κυριαρχία στο ΠΑΣΟΚ, λαϊκή αποδοχή με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και διεθνή αναγνώριση.

Εκτός από το όνομα Παπανδρέου(κάποιοι γελούσαν ειρωνικά, όταν έλεγε ο Ανδρέας ότι, στα παιδιά μου, αφήνω το …όνομά μου!) δεν φόβιζε τη µεσαία τάξη και είχε σοβαρούς υποστηρικτές κεντρώους και κεντροδεξιούς. Ποιος άλλος 100% ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη των ψήφων ενός εκατομμυρίων μελών, μπορούσε να έχει υψηλή διεισδυτικότητα στον κεντρώο και κεντροδεξιό χώρο και να κυριαρχεί στο διεθνές σκηνικό; Στο εξωτερικό εκτός από το πιο αναγνωρίσιμο επώνυµο της ελληνικής πολιτικής, είχε σχέσεις και διασυνδέσεις με μια γενιά πολιτικών κυρίαρχων στη διεθνή σκηνή, αλλά ταυτόχρονα και πολιτική παιδεία καινοτόμα, σύγχρονη και σύμφωνη µε τις διεθνείς τάσεις, που επισφραγίστηκε και με τη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Μπορεί να μην είχε την παλαιά αίγλη η Σοσιαλιστική Διεθνής, αλλά δεν έπαυε και δεν παύει να είναι ένα διεθνές βήμα, ένα εργαστήρι ιδεών, μια αχτίδα φωτός και μια δύναμη που στις συνθήκες κρίσης του ηγεμονικού καπιταλισμού να δώσει την ελπίδα για την δημιουργία ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου.

Ανέλαβε την κυβέρνηση σε μια δύσκολη συγκυρία.

Είπε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν»!

Μόνο που δεν υπήρχαν στα ταμεία του κράτους!

Υπήρχαν στις τράπεζες!

Λεφτά που «έκαναν φτερά» για τις ελβετικές τράπεζες και τα σεντούκια!

Όσα αποκαλύπτονται πρόσφατα με το σταγονόμετρο και τις έστω και επιλεκτικές μικρομεσαίες προσαγωγές και «χειροπέδες» δείχνουν το μεγάλο πάρτι που στήθηκε όλα τα χρόνια με αποκορύφωμα την «χρυσή» πενταετία 2004-2009 και πως οι διαφεύγοντες(ως πότε;) μεγαλόσχημοι και μη επέδραμαν ληστρικά και λαφυραγώγησαν την κρατική περιουσία και λογαριασμό δεν έδωσαν!

Tώρα μετά από δύο χρόνια στο Μνημόνιο, το πολιτικό προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου έχει τσαλακωθεί και το κόμμα δημοσκοπικά έχει καταβαραθρωθεί και διαλυθεί, διαρρηγνύοντας τους μακροχρόνιους δεσμούς με την λαϊκή του βάση.

Μια σχέση που δομήθηκε σε ιδελογικοπολιτικό υπόβαθρο αρχών όπως της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης της αλληλεγγύης μετεξελίχθηκε σε εκφυλισμένη αγοραία πελατειακή:

Προσφορά- ζήτηση-εξαγορά-εκπλήρωση ατομικών αναγκών αμφοτέρων των συναλλασσόμενων!

Τι έφταιξε;

Ο Σημίτης παρέδωσε δηλ. τα «φόρτωσε» στο Γιώργο, όπως πάλαι ποτέ οι διαχειριστές στο στρατό!

Χωρίς πολλά πολλά!

Λίγα χρόνια αργότερα προσπάθησε ανεπιτυχώς να τον ανατρέψει μέσω τρίτων!

Πρόσφατα από Γερμανικό έδαφος, τούριξε ακόμα μερικές δηλητηριώδεις δαγκωματιές, αφού ήταν «πεσμένος στο έδαφος» και όχι πια πρωθυπουργός! Τέτοια συνέπεια!

Στο λαό και στην Πασοκική βάση δεν θέλησε να απολογηθεί για τα πεπραγμένα μιας δεκαετίας με σημαντικά επιτεύγματα αλλά και σημαντικές καθυστερήσεις, αναβολές, πισωγυρίσματα και παραλείψεις… Ακούσαμε «μια ανάγνωση» από τον Γιώργο και κάποιες από πρωτοκλασάτους σφετεριστές τής προεδρικής «καρέκλας» ή «υπαρξιακούς» υποστηρικτές του και συμμάχους ευκαιρίας.

Και οι μεν και οι δε με μισόλογα και χρησμούς!

Βεβαίως ο κάθε πολίτης ανάλογα με την πληροφόρηση, το μορφωτικό επίπεδο, το κοινωνικό στάτους, την οικονομική δύναμη, την ηλικία, το φύλο, τις προσδοκίες, τις πεποιθήσεις, τις αναπαραστάσεις, το πολιτιστικό μόρφωμα που κουβαλάει, τα συμφέροντα, τους στόχους και τις επιδιώξεις, έχει και την δική του άποψη.

Προσπαθώ όντας κοντά στα πράγματα και όχι με την απαραίτητη χρονική απόσταση, να κάνω την δική μου ψυχρή αποτίμηση.

Δεν είχα ποτέ κυβερνητική θέση ή σχέση, ούτε δημόσια σχέση εργασίας.

Δεν αντάλλαξα ποτέ ούτε εξαργύρωσα την πολυετή, υπερτριαντακονταετή αγωνιστική μου δράση.

Συμμετείχα πάντα στα δύσκολα, ποτέ στη νομή εξουσίας ή στη διανομή λαφύρων!

Έχουμε και μείς ζοριστεί πολύ και πολλές φορές! Αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο έπαθαν πολλοί όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου. Έτρεξε, μόχθησε, πάλεψε, φώναξε για την Ελλάδα, παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, δέχτηκε ανοίκειες επιθέσεις, χλεύη και απαξίωση!

Έχει ζοριστεί – όπως όλοι µας και παρόλα αυτά, οι φωνές που έβαλε στη Βουλή, στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, ήταν κόσμιες και εξέφραζαν ένα παράπονο αδικίας για τους συνεργάτες και συναγωνιστές που υπήρξαν αγνώμονες, αχάριστοι και ανευθυνοϋπεύθυνοι….

Ακόμα και τώρα που ο Σαμαράς και ο Καρατξαφέρης, ύψωσαν την «αγωνιστική», «επαναστατική» σημαία στο Μαξίμου και δήθεν διαπραγματεύονται και προασπίζουν τα «ιερά και τα όσια» των Ελλήνων, τηρεί υπεύθυνη στάση, αυτή της σιωπής και όχι του άκρατου λαϊκισμού περί κατορθωμάτων και κόκκινων γραμμών!

Δεν μας ενδιαφέρει αν οι κύριοι αυτοί αύριο θα εκτεθούν και πόσο.

Όταν δούμε το πραγματικό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης Παπαδήμου- Τρόϊκας Ευρωπαίων, τότε θα αντιληφθούμε την δυσχερέστατη θέση μας και τι θα πληρώσουμε για να περισώσουμε κάποια από τα σημερινά «κεκτημένα» και πότε και πως θα πάρουμε την «πάνω βόλτα»!

Ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε σωστές – µε τα διεθνή δεδομένα – και τολμηρές – για τα δεδομένα κάθε χώρας – αποφάσεις πριν από δύο χρόνια. Η Ελλάδα έπρεπε να ζητήσει βοήθεια. Για το καλό µας. Για το καλό της ευρωζώνης. Για το καλό της παγκόσμιας οικονομίας, την οποία ένα ελληνικό κραχ θα βύθιζε πρόπερσι την άνοιξη σε ύφεση. Ο Γ. Παπανδρέου έπαιξε λοιπόν σωστά – όπως είχε κάνει και παλαιότερα ως υπουργός Εξωτερικών µε την ελληνοτουρκική προσέγγιση. Όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου υστέρησε στην υλοποίηση πολλών διαρθρωτικών αλλαγών που άσχετα αν τις προέβλεπε το Μνηµόνιο ήταν αναγκαίες έτσι κι αλλιώς και για την χώρα και για το πολιτικό σύστημα. ∆εν τις ήθελε ούτε η αντιπολίτευση αλλά ούτε ένα μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ.

Η καθυστέρηση όμως, είχε σαν αποτέλεσμα να βαθαίνει η ύφεση και να µας έχουν µε το κανόνι οι αγορές. Αυτό πιέζει τις τράπεζες και έχει προκαλέσει έλλειψη ρευστότητας και ασφυξία στην αγορά. Ο ιδιωτικός τοµέας αναστενάζει , η ανεργία μεγαλώνει, η εμπιστοσύνη χάνεται, οι «µεσαίοι» υποστηρικτές του Παπανδρέου αμφιβάλλουν και αγωνιούν, οι κεντροαριστεροί φυλλορροούν προς τα αριστερά ή αδρανοποιούνται, η αβεβαιότητα και ο φόβος, συντηρηκοποιεί μεγάλα τμήματα των λαϊκών μαζών και νομιμοποιεί την ακροδεξιά συσπείρωση και δράση… Πληττόμενος ο Παπανδρέου έχει πηγεί και χαθεί και το έλασσον τεκμήριο νομιμότητας και ηθικής του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών.

Δεν μπορεί να το δώσει η συγκυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου έστω και αν θέλει.

Δεν εμπνέει, δεν καθοδηγεί, δεν ηγείται!

Τα δύο τρίτα των εταίρων περί άλλων τυρβάζουν και έχουν ξεκάθαρες επιδιώξεις: Την κατάκτηση με κάθε κόστος της πολυπόθητης εξουσίας έστω και επί ερειπίων!

Εδώ είναι και το επικίνδυνο του πράγματος!

Μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να έκανε τις σωστές στρατηγικές επιλογές.

Και νομίζω -όχι επειδή τον στήριξα και τον στηρίζω- ότι θα αποδειχτούν σωστές.

Όμως οι μετά την 28ηΟκτωβρίου ταχτικές ίσως επηρεάσουν περισσότερο και δυσμενώς τα πράγματα… Πως θα πορευτούμε ένα δύσκολο δρόμο ανασυγκρότησης και νέων θυσιών, όταν ο λαός φτώχυνε κουράστηκε από τις κενές διακηρύξεις και η ανάπτυξη δεν έχει αντανακλαστικά, αλλά είναι μια αργή διαδικασία σύνθετη που εξαρτάται από πολλούς ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες, ψυχολογία αγορών, διεθνές πολιτικό περιβάλλον και επιπτώσεις σε τόσους πολλούς και με τόσες ανεξάρτητες και μη αναμενόμενες μεταβλητές; Και το κυριότερο:

Όταν οι σύμμαχοί μας είναι, «επιτρόπιες» ύαινες, εμείς ως «κεφαλοκυνηγοί», ψάχνουμε για «προδότες», εξιλαστήρια θύματα αναμεταξύ μας, αντί συσπειρωμένοι να διερευνούμε έξυπνες λύσεις και πρακτικές μεθόδους σωτηρίας και διαφυγής ενώ οι «ρεαλιστές» προσπαθούν να διασώσουν μόνο τα του οίκου τους και τους συν αυτοις τραπεζίτες, τις μόνες μετρήσιμες αξίες!

«Τακτοποιούν» τη Νέα Τάξη!

Αξιοπρέπεια, τιμή, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, δεν έχουν θέση εκεί!

Δημήτρης Ψευτογκάς

Yπ. Βουλευτής ΠΑΣΟΚ 2007 και 2009

Υπ. Αντιπεριφερειάρχης

Περιφερειακός Σύμβουλος