Όλα σxεδόν τα χριστιανικά σπίτια, τις άγιες εκείνες μέρες των Χριστουγέννων, δίπλα στο στολισμένο δένδρο είχαν και μια φάτνη. Η φάτνη όμως στον καταυλισμό των Κούρδων, επάνω στην Πεντέλη, ήταν ανώτερη από όλες γιατί ήταν αληθινή. Ήταν μια πάνινη σκηνή μέσα στην οποία βρισκότανε η Σιλάν με το μωρό της. Θα έλεγα, η ίδια η Παναγία με το Χριστούλη.

            Κανένας κάμεραμαν, φωτογράφος, αλλά ούτε και αγιογράφος θα μπορούσε να αποδώσει το μέγεθος της δυστυχίας.

            Τη διώξανε από το νοσοκομείο, αν και ήταν χτυπημένη από την επάρατη νόσο, και ανέβηκε επάνω στον καταυλισμό για να πεθάνει δίπλα στους ομοεθνείς της με αξιοπρέπεια. Άλλωστε, αυτός ήταν κι ο λόγος που κάποιος δημοσιογράφος έκανε το φοβερότερο ρεπορτάζ που είδα ποτέ στη ζωή μου.

            Εκεί πάνω στο χιονιά και στο ξεροβόρι της Πεντέλης τη φτωχή τους φάτνη δεν τη ζεσταίνανε τα χνώτα των βοδιών, αλλά ο ζεστός αέρας που ξεφυσούσε ένα άψυχο αντικείμενο. Ένα ηλεκτρικό ασεσουάρ.

            Μπορεί τα βόδια να έχουν εκλείψει αλλά, δυστυχώς, υπήρχαν εκεί κοντά αρκετά γαϊδούρια… τα οποία καλοπερνούσανε στο παχνί τους… που το λένε βίλα, έπαυλη, μονοκατοικία, διαμέρισμα κλπ. Σε κάποια ροζ βίλα, μάλιστα, κάπου εκεί κοντά, όπου θα χωρούσε ολόκληρος ο καταυλισμός των Κούρδων, έμενε μόνη της μια πονεμένη θεούσα και ανυπεράσπιστη χήρα χριστιανή… Τη λένε Λιάνη, αλλά μόνο λιανή δεν είναι…

            Όταν ο δημοσιογράφος πέρασε το κατώφλι της σκηνής και ρώτησε τη Σιλάν, κατασυγκινημένος, εάν ήθελε να της προσφέρουν κάτι, τον απόσβόλωσε με την αυτάρκεια και τη μοναδική αξιοπρέπειά της.

«Τίποτα!…» είπε, και ο αόρατος ροοστάτης έκανε το άγιο πρόσωπο της κοπέλας να τον θαμπώσει με την περηφάνια της.

            Τι άλλο να ήθελε, αφού τα είχε όλα!… Είχε σπίτι, έστω και πάνινο. Για κρεβάτι, είχε μια κουρελού… Για θέρμανση, ένα ασεσουάρ. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρούσε σε μια σακούλα νάιλον… Είχε  τηλεόραση, έστω ασπρόμαυρη!… Κι όσο για τρόφιμα, είχε μια τεζαρισμένη σακούλα που της δώσανε οι δικοί της. Τι άλλο είχε;  Είχε πόνο!… Είχε θλίψη!… Είχε ακόμα και καρκίνο!… Τι να ήθελε; Τίποτα! Είχε όμως και κάτι το οποίο δεν άλλαζε με όλα τα καλά του κόσμου. Είχε το γιο της αγκαλιά. Το δικό της Χριστούλη. Έναν ολόκληρο κόσμο!…

Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνα τα μάτια του παιδιού με τις γαλανές ανταύγειες που με υπερπροσπάθεια (εξαιτίας της αβιταμίνωσης) κατάφερνε και τα σήκωνε για να αντικρίσει τη μανούλα του. Τη δική του Παναγία.

Απ’ αυτό το αγγελούδι αντλούσε κουράγιο η Σιλάν κι από τη σιωπή της γιούρτας, (μογγολικό κυκλικό αντίσκηνο), την Ιώβειο εκείνη υπομονή. Αλήθεια! Πόσο κοντά στη σιωπή ήταν το όνομά της! Σιλάν(ς)…

            Κι όμως έλπιζε πως θα γινότανε καλά, παρά την αντίθετη διάγνωση των γιατρών του νοσοκομείου οι οποίοι τη διώξανε γιατί δεν είχε βιβλιάριο υγείας!…

            Κάτω στο λεκανοπέδιο, στα διάφορα κέντρα διασκέδασης και στα μπάχαλα, χιλιάδες συνομήλικες κοπέλες με τις κοιλιές απέξω ουρλιάζανε ανεβασμένες επάνω στα τραπέζια: «χορέψτε γιατί χανόμαστε…». Οι Κούρδοι όμως στον καταυλισμό λέγανε το αντίθετο: «ντυθείτε για να μη χαθούμε…».

            Καλή μου Σιλάν. Περάσανε δώδεκα χρόνια από τότε και νομίζω πως σε βλέπω κάθε Χριστούγεννα. Εάν υπάρχει παράδεισος, είμαι σίγουρος πως βρίσκεσαι εκεί και μάλιστα σε αριθμημένη θέση δίπλα στο Χριστό και την Παναγία. Αλίμονο αν χάνονται τέτοιες ψυχές… Το βλαστάρι σου πού να βρίσκεται άραγε; Πόσο θα ήθελα να το γνωρίζω!

            Πώς να ξεχάσω εκείνον το φοβερό διάλογο! Τον αναλογίζομαι ακόμα και δε χορταίνω οξυγόνο:

            «Τι θέλετε να σας φέρουμε κυρία;».

            «Τίποτα!…».

            Τα είχες όλα καλή μου. Ακόμα και καρκίνο…

            Δεν μπορούσα να διανοηθώ σκληρότερη ετυμηγορία για τον αχυρένιο κόσμο μας. Αυτό το «τίποτα…» ηχεί σαν ένα δυνατό χαστούκι καταπρόσωπο στον πολιτισμό και στην υποκρισία της κοινωνίας μας.

            Τι άλλο να ζητούσε; Η ψυχή της είχε χορτάσει κιόλας πίκρα και ορφάνια. Μια ορφάνια που ακολουθούσε το ριζικό της, λες και ίσχυε κι εδώ η κληρονομικότητα…

            Παράπονό μου, πόσο μικρός ήταν ο ορίζοντας μέσα στην ανεμοδαρμένη σου σκηνή που πλατάγιζε σαν τραυματισμένη μπεκάτσα!… Κι όμως, όταν κοιτούσες το γιο σου μέσα από εκείνα τα τεράστια μάτια, έβλεπες θαρρώ τον κόσμο όλο!…

            Αυτόν τον κόσμο τον Τρανό, το μικρούτσικο…

                                                                                    Ντροπή μας!!!…

                 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

                     Μπάκας Ευάγγελος

                       Δεκέμβρης 2010