Εκείνο που μένει αναλλοίωτο στο χρόνο από την κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα με την θυσία του Πολυτεχνείου είναι τα οράματά του: Ψωμί (δουλειά) Παιδεία Ελευθερία!
Επίκαιρα όσο ποτέ μετά 38 χρόνια της τρίτης Δημοκρατίας.
Μιας δημοκρατίας με επιτυχίες, προβλήματα, εμπόδια και πισωγυρίσματα…
Μονάχα τα ξέφτια των πολιτικών της γενιάς αυτής, τρεμοπαίζουν και τραγουδούν παράταιρα ακόμα,
Ο μικρός αυτός κυματισμός διασκορπίζει στον αέρα τις στάχτες των παλαιών πολιτικών που γαντζωμένοι από καρέκλες προσπαθούν να επιπλεύσουν ταυτίζοντας τη σωτηρία τους με αυτήν της χώρας!
Η προσβολή που συνεχώς επιχειρείται για έναν ολόκληρο εφτάχρονο αγώνα με χιλιάδες θύματα,, στους βασανισμένους, εξορισμένους και φυλακισμένους αγωνιστές, στους  ηρωικούς νεκρούς, στις κατατρεγμένες οικογένειες, στη βιασμένη πατρίδα και στην προδομένη και ακρωτηριασμένη μαρτυρική Κύπρο από τα πολλαπλασιαζόμενα σταγονίδια της Χούντας των συνταγματαρχών και του φασισμού δεν είναι τυχαία…
Παρ όλη τη λάσπη που πετιέται αδιάντροπα είτε από δήθεν “υπερπατριώτες”, “υπερέλληνες”, “αντιμνημονιακούς” είτε από τα επιζώντα ράκη της χούντας, χάριν της επιεικούς δημοκρατίας μας, δεν σβήνει η λάμψη των γνήσιων λαϊκών αγώνων, που λάμπουν σαν διαμάντια διαχρονικά.
Όταν οι αγώνες αυτοί έχουν γεννήτορες τους άδολους νέους και νέες, με πάλλουσα καρδιά και έφεση προς τη θυσία για ιδανικά και αξίες, παραμένουν αιώνιοι φάροι, φωτεινοί  οδηγοί!
Δεν εξηγείται αλλιώς!
38 χρόνια μετά και έχουν απήχηση ακόμα στους αγέννητους τότε νέους ακόμα και στα μικρά παιδιά!
Δεν είναι η προπαγάνδα!
Είναι η αλήθεια που κουβαλάει αυτός ο αγώνας!
Συνεπαίρνει ακόμα και μας όσους και όσο δεν έχουμε αφομοιωθεί ή ενσωματωθεί στη σαθρότητα. τη στασιμότητα και την κακοήθεια του συστήματος.
Δεκαπεντάχρονα παιδιά τότε, μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου, σε μια επαρχιακή πόλη όπου την διαπερνούσε ο φόβος και το κρύο της ποταμιάς και των υπογείων που μέναμε ως ενοικιαστές, μακριά δεκάδες χιλιόμετρα από την θαλπωρή της οικογένειας, νηστικοί, χωρίς επαφές και ειδήσεις, μαζεμένοι σε μαντρόχτιστες αυλές, παρά την τριήμερη απαγόρευση της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων,  μαθαίναμε στόμα με στόμα τα γεγονότα ή ακούγαμε μαγνητοφωνημένες τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των εκφωνητών από τον παράνομο σταθμό του Πολυτεχνείου…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρωτοσέλιδα του “‘Ελληνικού Βορρά” και της “Μακεδονίας” που κρέμονταν ορθάνοιχτες για πρώτη φορά, χωρίς τον φόβο λαθρανάγνωσης, στο περίπτερο κάτω από το 1ο Δημοτικό σχολείο, απομεσήμερο επιστρέφοντας από το Γυμνάσιο Αρρένων, με την “κουκουβάγια”, το “σήμα”, καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς… (Τι αποβολές έπεσαν γι’ αυτό….)
“Βανδαλισμοί εις το Πολυτεχνείον..Την 3ην πρωινήν απεκατεστάθη η τάξις με την είσοδο των τανκς…”
Ασπρόμαυρη φωτογραφία με τανκς και εικόνες καταστροφής… (.Αυτήν η ” ψεύτικη” αλήθεια, με συγκλόνισε αρχικά… Τα ερωτηματικά ήταν πιο πολλά και βασανιστικά! Η καθαρή αλήθεια λυτρωτική παρόλο που οι απαντήσεις καθυστέρησαν…)
Αργότερα  στο προποτζίδικο του Μπατάρα”, σε μια από τις λίγες υπάρχουσες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, είδαμε και την ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον “αόρατο” δικτάτορα, έναν άνθρωπο με μάτια αστρίτη  και σφιγμένο στόμα που δεν ήξερες τι δηλητήριο θα  βγάλει και ποιόν θα κεντρίσει ….
Μάθαμε την νέα κυβέρνηση και σε λίγους μήνες ζήσαμε την προδοσία και τον ακρωτηριασμό της Κύπρου, τον τραγέλαφο της επιστράτευσης, τις κουβέρτες στα παράθυρα , τη συσκότιση από τον φόβο
τουρκικών βομβαρδισμών, τα νέα από το BBC, την Μόσχα και την Ντοιτσεβέλε, τους μύθους για τις νίκες μας στην Κύπρο, τα γεμάτα χωριά και το ποδόσφαιρο μόνη διαφυγή από την καθημερινή ανία, το φόβο και την αβεβαιότητα, την “επάνοδο” Καραμανλή με το περίφημο “Boys, pray for me” ( παιδιά προσευχηθείτε για μένα), την ορκωμοσία της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό τον “πρόεδρο της Δημοκρατίας” στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη, τους αγώνες του υπουργού εξωτερικών και αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Γεωργίου Μαύρου στη Ζυρίχη με τον Τσαγλαγιαγκίλ, την απελευθέρωση των εξορισμένων από τα ξερονήσια και τον δαφνοστεφανωμένο στους ώμους του πλήθους Γιάννη Χαραλαμπόπουλο να χαιρετάει με υψωμένο χέρι και σφιγμένη τη γροθιά, την άφιξη του Ανδρέα Παπανδρέου, την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, τον Μακάριο στην Αθήνα, το δημοψήφισμα και την κατάργηση της βασιλείας  μια μεγάλη και γεμάτη  εικόνες ιστορική περίοδο που  περνάει σαν κινηματογραφική ταινία αυτές τις μέρες της μνήμης, της τιμής, της αποτίμησης και του απολογισμού…
Τώρα στενάζουμε και πάλι χωρίς πυξίδα, χωρίς ελπίδα.
Φορτωμένοι με βάρη κι έγνοιες, περιμένουμε ένα νέο φως, ένα  αστέρι στον ουρανό.
Το Πολυτεχνείο Ζει!
Μα δεν αρκεί…

Δημήτρης Ψευτογκάς