Αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη και την υποχρέωση συγχρόνως να συγχαρώ και να ευχαριστήσω τόσο το επιστημονικό όσο και το λοιπό προσωπικό για την άρτια οργάνωση και λειτουργία του Γενικού Νοσοκομείου Γρεβενών, αλλά κυρίως και πρωτίστως για την προσφορά τους και τις υπηρεσίες τους στον πάσχοντα άνθρωπο. Εδώ συνάντησα «τον πραγματικό άνθρωπο», που ζητούσε επί αιώνες ο πονεμένος άνθρωπος: «άνθρωπον ουκ έχω, άνθρωπον ζητώ».

Με την είσοδό μου στο νοσηλευτικό ίδρυμα εντυπωσιάστηκα από την καθαριότητα και την τάξη και αισθάνθηκα υπερήφανος. Γιατί η αισθητική εκφράζει την ψυχική ευγένεια και συνειδητοποίηση του χρέους εκ μέρους των εργαζομένων.

Όταν στη συνέχεια ήρθα σε επαφή με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ως πάσχων από βουβωνοκήλη, μου γεννήθηκε η απορία: «τι τεράστια αποθέματα ψυχής, καρτερίας και καλοσύνης πρέπει να διαθέτουν όλοι τους». Κατέληξα συνεπώς στο συμπέρασμα ότι εκείνο που τους ενδυναμώνει είναι το ηρωικό στοιχείο της αγάπης για τη δουλειά τους και το συνάνθρωπο. Αυτή κρατά το κλειδί που ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων και τους κάνει να μεγαλουργούν. Αν δεν ανοίξουν οι καρδιές, δεν ανοίγουν τα μάτια να δουν τον πόνο και τη δυστυχία του συνανθρώπου και να σκορπίσουν χαμόγελο, χαρά και αισιοδοξία. Έτσι όλοι τους και στο Γενικό Νοσοκομείο Γρεβενών έσπασαν τα δεσμά της ατομικότητας και ιδιοτέλειας και έφτασαν στη σφαίρα του χρέους, οπότε τότε μόνον υλοποιείται η φράση από τον όρκο του Ιπποκράτη: «ότι υπηρετούν την ιατρικήν επιστήμην δίκην θρησκείας».

Η μεταφορά μου στο χειρουργείο στη συνέχεια αποτέλεσε ένα τμήμα της περαιτέρω ιεροτελεστίας. Όταν φθάσαμε εκεί με τον τραυματιοφορέα, του οποίου η συμπεριφορά ήταν άψογη, όλα ήταν έτοιμα. Η αντιμετώπισή μου εκ μέρους των αναισθησιολόγων ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού επίσης άψογη. Ανάμεσά τους παρίστατο, έτοιμος για την επέμβαση, ο ιεροφάντης της χειρουργικής και λαμπρός άνθρωπος και επιστήμονας κ. Γιάννης Ζηκόπουλος, ο οποίος μετέβαλε το χειρουργικό εργαλείο σε μέσο θεραπείας και νέας ζωής.

Στη συνέχεια όλα γίνονταν στην ώρα τους: η φαρμακευτική αγωγή, οι αλλαγές, οι επισκέψεις των γιατρών, η σίτιση, ενώ την παρουσία όλων συνόδευε πάντα το χαμόγελο και η ευγένεια της ψυχής. Παράλληλα, το βλέμμα της ανθρωπιάς άμβλυνε τον πόνο του ασθενούς και ενίσχυε την ελπίδα για θεραπεία, ενώ η έκφραση του προσώπου τους, ο τόνος της φωνής τους και γενικά η συμπεριφορά τους και η αντιμετώπιση των ασθενών «ανέπνεε το άρωμα της ευγένειας, της λεπτότητας και της καλοσύνης».

Τελικά όλοι τους μετουσίωσαν τη γνώση σε ιέρεια ανθρωπιστικής προσφοράς, γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν είναι υπερβολή εάν λεχθεί ότι «η θεία επιταγή της αγάπης προς τον πλησίον εδώ λαμβάνει την πιο ουσιαστική της εκπλήρωση». Κατά συνέπεια, όλο το προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Γρεβενών με τη συμπεριφορά του στέλνει ένα μήνυμα στον άνθρωπο για να συλλάβει και να συνειδητοποιήσει το βαθύτερο νόημα της οντολογικής του ύπαρξης. Οι καιροί μας ζητούν νέο άνθρωπο «άνθρωπο που πέρασε από το στάδιο της εγκαρτέρησης και υιοθέτησε τη θετική άποψη έναντι του κόσμου». Άνθρωπο που έκανε συνειδητά την προσωπική του υπέρβαση από την ιδιοτέλεια και βιολογική αναγκαιότητα και έφθασε στο επίπεδο του χρέους, εκεί που συναντιέται η ελευθερία με την αξιοπρέπεια της ζωής. Άνθρωπο που μεταλλάχθηκε σε πρόσωπο και έκανε δυνατή την παρουσία του στα μεγάλα ηθικά και κοινωνικά προβλήματα. «Άνθρωπο που σαν ενεργητική ύπαρξη συνδέεται πνευματικά με τον κόσμο και νιώθει τον εαυτό του αλληλέγγυο με όλες τις γύρω υπάρξεις. Όπως το κύμα δεν κυλά μόνο του αλλά μετέχει πάντα στην κίνηση του ωκεανού, έτσι και ο άνθρωπος δεν πρέπει να ζει για τον εαυτό του αλλά σαν ένα μέρος της ζωής που ξετυλίγεται γύρω του. Τη μοίρα του άλλου να τη θεωρεί σαν τη δική του και να τον βοηθάει και μέσα στη διατήρηση και βελτίωση της ζωής του άλλου να βρίσκει την πιο βαθιά ευτυχία που ποθεί» (Σβάιτσερ). Και ας μην ξεχνάμε πως ο πόνος και η δυστυχία αποτελούν «μοιραίο» ενδεχόμενο για όλους.

Για όλα αυτά, παρακαλώ το Γρεβενιώτικο λαό να διαφυλάξουμε το ευγενές αυτό ίδρυμα ως κόρη οφθαλμού, το κόσμημα της περιοχής μας, που χαρίζει νέα ζωή και απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο.

Γιάννης Γούλιας

Π. Θ.