Κάποτε μια γάτα είχε ορκιστεί μοναδική φιλία με ένα κόκορα.
Μια μέρα όμως που η γάτα ήταν πολύ πεινασμένη, άρχισε να βλέπει τον κόκορα ως εξαιρετικό μεζέ.
Έλα όμως που την εμπόδιζε ο όρκος…
Τότε σκέφτηκε να δικαιολογήσει στον κόκορα την απόφασή της να τον φάει.
Του λέει λοιπόν: Κόκορά μου, πρέπει να σε φάω, γιατί με το πρωινό σου λάλημα ενοχλείς τους ανθρώπους. Μου το παραπονέθηκαν οι γείτονες.
Μα, λέει ο κόκορας, εγώ τους ξυπνώ, για να ετοιμαστούν για τις δουλειές τους. Αυτοί είναι υπναράδες.
Α κι αυτό να μην είναι, λέει η γάτα, συμβαίνει και το άλλο. Με οποιαδήποτε κότα γεννάς αυγά, χωρίς να σέβεσαι τη συγγένεια που έχεις μαζί τους.        Αυτό αντίκειται στον ηθικό κώδικα.
Μα για να δώσω φρέσκα αυγά στους ανθρώπους, το κάνω.
Ναι, αλλά είναι και το άλλο, επιμένει η γάτα. Είσαι πολύ προστατευτικός και επιθετικός και δε μ΄αφήνεις να φάω καμιά κότα.
Α αυτό κυρά γάτα είναι το καθήκον μου. Είσαι πολύ άδικη μαζί μου.
Δε με νοιάζει ό,τι κι αν λες, λέει η γάτα κι όρμησε στον κόκορα.

Έτσι κι αλλιώς ο κόκορας δεν θα τη γλίτωνε.
Η γάτα το είχε προαποφασίσει.

Ως απεσταλμένη της Ε.Ε η Τρόικα, απ΄όσα ακούσαμε στα δελτία, αφήνει καθαρά να φανεί ότι δε θέλουν εσκεμμένα οι Βρυξέλλες να αναγνωρίσουν τις φιλότιμες προσπάθειές μας για να ανταποκριθούμε στις υπεραπαιτήσεις τους.

  Το παν φιρί-φιρί να μας φαν, όπως η γάτα τον κόκορα…
Στοχεύουν απ΄ό,τι φαίνεται να τους σκύβουμε το κεφάλι μας με συνεχή ναι.., ναι.., και μάλιστα.., μάλιστα…
Μας έχουν καταντήσει ναιναίδες  και μαλιστάδες.

Πόσο καλή και ειλικρινή προαίρεση έχουν απέναντί μας;
Γιατί όλα δείχνουν ότι επιδιώκουν πεισματικά να μας εξαντλήσουν ψυχικά και οικονομικά;
Μήπως και πνευματικά;
Κάποια σχόλιά τους και για τη διαφορετική κουλτούρα μας ακούστηκαν.

Ποιος τελικά είναι ο ιθύνων νους σ΄όλα αυτά;
Ψυχολογικός πόλεμος ως λίγο πριν να αναγκαστούμε να προσφύγουμε στο μνημόνιο…
Πίεση και πάλι τώρα για οικονομική εξάρτησή μας απ΄αυτούς μάλλον εις το διηνεκές…

Μας πρέπει μια τέτοια μεταχείριση;
Μήπως ερεθίζει τους εταίρους μας και μόνο η παρουσία μας ως έθνος στη γη;

Η κ.Μέρκελ δε φαίνεται να μας αντιπαθεί, όπως άλλοι ομοεθνείς και ομόλογοί της.
Παίζουν με τα νεύρα μας ή ακόμα χρειαζόμαστε δάνεια, για να ξεπλύνουμε τη ντροπή και τη ρετσινιά ότι έχουμε πρωτιά ως διεφθαρμένη χώρα, που μας χάρισαν οι δικοί μας ”λωποδύτες” και ”καπάτσοι” στην κλοπή και τα ψέματα πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί;

Όπως και να είναι μας τρομάζουν τα ψυχροντούζ που μας κάνουν οι φίλοι μας…

Τολμούμε ωστόσο να θυμηθούμε και να πιστέψουμε τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη (1797-1864),που ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του απελευθερωτικού μας αγώνα.
Τα βρίσκουμε στην απάντηση που έδωσε στο γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ, όταν ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον Ιμπραήμ στους Μύλους της Λέρνης, στην Πελοπόννησο:
”Εκεί οπού ΄φκιανα τις θέσεις εις τους Μύλους, ήρθε ο Ντερνύς να με ιδεί. Μου λέγει: Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάμετε με το Μπρα’ι’μη αυτού;
Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει και θα δείξομεν την τύχη μας σ΄αυτές τις θέσες τις αδύνατες.
Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπρα’ι’ιμη, παρηγοριόμαστε μ΄έναν τρόπο, ότι η τύχη μάς έχει τους έλληνες πάντοτε ολίγους.
Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δε μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. ..
Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιαύτη και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς…
Κι αναχώρησεν ο ναύαρχος”.

Τελικά δικαιώθηκε ο στρατηγός.
Ο Ιμπραήμ έφυγε από την Πελοπόννησο και η Ελλάδα έζησε.
Ο κόκορας τότε γλίτωσε από τη γάτα…
Σήμερα;

Ο Θεός θα δώσει και για σήμερα.
Ας περιμένουμε.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός