Όχι πως δεν τρόμαζαν για τα επακόλουθα, αν τις αντιλαμβάνονταν… Όμως ήταν τόση η παρόρμηση της καρδιάς τους να φτάσουν ως εκεί.., να Του προσφέρουν τις καθιερωμένες σε νεκρούς περιποιήσεις…
Γι’ αυτό νά τες… με τα μύρα και τα αρώματα οδεύουν προς τον τάφο.
Δε θα ήθελαν ο λατρευτός τους Δάσκαλος να σκορπάει με την αποσύνθεση του σώματός Του δυσοσμία στους περαστικούς.

Έτσι όντας βαθιά χαράματα, ακόμα νύχτα, με βήματα γοργά κατευθύνονται στο λαξευτό τάφο, στον οποίο ο Ιωσήφ είχε τοποθετήσει το σώμα του Ιησού και τον οποίο οι Εβραίοι είχαν σφραγίσει, ενώ την είσοδό του έφραζε ένας μεγάλος ογκόλιθος.

Στην αρχή δεν το σκέφτηκαν, μα, όσο πλησιάζουν, τις απασχολεί έντονα ποιος θα ανοίξει τον τάφο.
Ο λίθος είναι τεράστιος κι αυτές δεν μπορούν να τον αποκυλίσουν.

Παρόλες όμως αυτές τις αντιστάσεις της σκέψης τους, βιάζονται να πάνε στον αγαπημένο τους Κύριο.
Κι όταν φτάνουν, με έκπληξη βλέπουν τη θύρα του μνημείου ανοιχτή, το βράχο πεσμένο και την είσοδο προσβάσιμη.

Θάμβος αρχίζει να τις καταλαμβάνει, που γίνεται έκσταση, όταν ένας άγγελος με αστραφτερό από φως ένδυμα τις ρωτάει: ποιον ζητάτε; Τον Ιησού το Ναζαρηνό; Δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε. Δέστε τα εντάφια σπάργανα. Πάτε να το πείτε στους μαθητές Του και στον Πέτρο.

——

Η Εκκλησία αφιέρωσε την τρίτη από του Πάσχα Κυριακή σ’ αυτές τις μαθήτριες και εξ αιτίας τους την ονόμασε “Κυριακή των Μυροφόρων”.
Περισσότερες λεπτομέρειες θα βρούμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής.
Εμείς στεκόμαστε, στη συνέχεια, μόνο στη δύναμη που έχει η γυναικεία καρδιά.

——
Κατ’ αρχήν ας πάρουμε τη γυναίκα – μητέρα.
Πρώτη, βαθιά χαράματα, σηκώνεται και τελευταία πέφτει για ύπνο, κατάκοπη από το φόρτο της μέρας – κι απ’ το λιοπύρι παλιότερα στο χωράφι ολημερίς.
Κινητήρια δύναμη η αγάπη της.
Που δε ζητάει αντάλλαγμα.
Που δε γογγύζει.
Δε σταματάει στον αντίλογο και τη γκρίνια του οικογενειακού της περιβάλλοντος.
Δεν υπολογίζει τους κινδύνους. Τους αψηφά.
Μόνο φωτίζει και ζεσταίνει ανεπαίσθητα.
Είναι η φωτιά, σαν την άφλεκτο βάτο που είδε ο Μωυσής και που είναι διαρκώς αναμμένη και δεν ξοδεύεται.
Κι όταν ακόμη πληγώνεται.
Και να σημειώσουμε ότι είναι τόσο ευαίσθητη.

Το μόνο που την απασχολεί είναι αν μπόρεσε να ευχαριστήσει τους δέκτες της.
Το μόνο που επιδιώκει είναι να τους απαλλάξει από τα προβλήματα και τις τυχόν ανασφάλειές τους.
Να τους βλέπει να χαίρονται.
Να ευτυχούν.
Είναι παντοτινή μυροφόρα.

Γράφτηκαν πολλά για την αγάπη της.
Εμείς θέλουμε να σημειώσουμε ότι η δική της είναι ανταύγεια της αγάπης Εκείνου που δε σκέφτηκε τον εαυτό του κι ήρθε να μας συναντήσει και να μας αναστήσει από το κακό.

Αναφέρουμε και μια σχετική και ενδεικτική για όλα τα παραπάνω ιστορία:
Ένας γιος κουβαλούσε στα ματωμένα χέρια του την καρδιά της μητέρας του, που έσφαξε με απαίτηση της μάγισσας γυναίκας του.
Εκεί που προχωρούσε, σκόνταψε κι έπεσε κάτω. Και τότε άκουσε τη γεμάτη στοργή φωνή της μητέρας του: μήπως χτύπησες, παιδί μου;

Αλλά και η περίπτωση της μητέρας που όρμησε στο φλεγόμενο σπίτι να σώσει τα δυο της παιδιά, που θα κατακαίονταν μες στην πυρκαγιά, αδιαφορώντας για τη ζωή της και τις φωνές των άλλων, δείχνουν το μεγαλείο της αγάπης της.

Βέβαια ο λόγος του Θεού μάς προϊδεάζει και για μητέρες που στους έσχατους καιρούς, όταν όλα θα έχουν ξεφτίσει, θα πάψουν να αγαπούν.
Και δε θα υπάρξει τραγικότερη εποχή απ’ αυτήν.
Γιατί αυτό θα σημαίνει πως η ανθρωπότητα βαδίζει προς καθ’ ολοκληρίαν νέκρα.

——

Και της συζύγου όμως γυναίκας η δύναμη της καρδιάς είναι μοναδική.
Αυτή είναι που διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές του άντρα της και στα οικεία και στα πέρα από το σπίτι πρόσωπα.
Αυτή μπορεί να χτίζει ό,τι ωραίο στη γη, αλλά και να γκρεμίζει ό,τι ιερό, όπως η Μήδεια, που σκότωσε τα παιδιά της από τη ζήλεια για τον άντρα της.
Είναι αυτή βέβαια που έβγαλε και τον Αδάμ από τον Παράδεισο, γιατί αυτός άκουσε άκριτα την Εύα.

Έχει επιρροή όπου κυριαρχεί.
Έχει όμως η αγάπη της και υπομονή και αφοσίωση θαυμαστή, που άλλοτε της είναι προτέρημα κι άλλοτε καταντά και αδυναμία.

Μια επαρχιώτισσα μού έρχεται στο νου.
Ο σύζυγος βάναυσος. Τη χτυπούσε ανελέητα, απρόκλητα – έτσι τουλάχιστον φαινόταν -, τυφλά, γιατί τον επηρέαζε η πεθερά της, που πάντα έβρισκε τα ρούχα της νύφης της όχι καλά πλυμένα, τον καφέ της νεροζούμι και τον εαυτό της παραγκωνισμένο απ’ αυτήν.
Ωστόσο η σύζυγος – νύφη είχε το σθένος, όταν συνερχόταν, να μιλάει με σεβασμό, αλλά και με τρυφερότητα, για τον άντρα της.

Πηγαίνοντας άλλοτε σε χωριό – όχι της περιφέρειάς μας – για κάποιο μάθημα, με περίμενε στην αρχή του μια νεαρή κυρία, για να βρούμε λύση σ’ ένα δυσεπίλυτο πρόβλημά της:
Ο άντρας της ήταν μοναχοπαίδι κι η μάνα του – πεθερά της, που είχε μείνει χήρα σε πολύ νεαρή ηλικία, είχε επικεντρώσει όλη της την αγάπη στο γιο.
Απορροφούσε έτσι και τη δική του.
Σ’ αυτό το κλίμα η νύφη ένιωθε να περιττεύει κι ένα τεράστιο ερωτηματικό αιωρούνταν πάνω της: πώς μπορώ να ζήσω εγώ εδώ ανάμεσά τους; Νιώθω τόσο ξένη…

——

Φοβερή επομένως η καρδιά της γυναίκας.
Όταν είναι θεοκίνητη και αγαπά, κάνει θαύματα.
Όταν όμως είναι σατανοκίνητη, δημιουργεί ερείπια και σπέρνει την κακία και το μίσος.
Κι όταν τα σύνορα αυτών των δύο μορφών της δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε, ας αναζητούμε τα αποτελέσματα.
Αυτά μας δείχνουν αν έχουμε την αγάπη από το Θεό ή το ομοίωμά της από το διάβολο.

——

Υποχρεωτικά αναφέρουμε κι έναν άλλο τομέα, όπου ως κοινωνική λειτουργός η γυναίκα δείχνει σε έργα φιλανθρωπίας μια αγάπη αξεπέραστη.
Αθόρυβη και ανώνυμη τις περισσότερες φορές ανακουφίζει αρρώστους, τρέφει πεινασμένους, ντύνει ρακένδυτους, δίνει στοργή σε ορφανά και απόκληρους της ζωής, στεγάζει ανθρώπους πεταμένους στο δρόμο, δίνει ελπίδα σε απελπισμένους, καταστέλλει την ανησυχία και το άγχος ανθρώπων με κλονισμένη την ψυχική υγεία και… και…

Είναι οι μυροφόρα της κοινωνίας και κάθε εποχής.
Γιατί στο πρόσωπο των αναξιοπαθούντων προσφέρει μύρα και αρώματα στο Χριστό.
Αυτός είπε ότι, εφόσον περιποιούμαστε έναν τέτοιο ασήμαντο αδελφό Του, περιποιούμαστε τον Ίδιο.

——

Συμπέρασμα: της γυναίκας η δύναμη βρίσκεται στην καρδιά.
Γι ‘ αυτό και δεν υποτάσσεται σε κανέναν, όταν αυτή δεν της το υπαγορεύει.
Απλά, γιατί η γυναίκα “βιάζεται, αλλά δεν εκβιάζεται”, όπως διατυπώθηκε από κάποιον παρατηρητή της ζωής της.
Κι αυτή η δύναμή της πίσω από τους άντρες, παρασκηνιακά, κυβερνά την ανθρωπότητα.

Όταν η καρδιά της γυναίκας χρεωκοπεί ή μολύνεται ή βγαίνει απ’ τον προορισμό της, τότε και στον κόσμο όλα συγχέονται και θολώνουν.
Για να μείνει όμως η αγάπη της αμετάπτωτη και διαρκής και χωρίς να μεταλλάσσεται, ας δέεται να είναι αντανάκλαση της θείας αγάπης.
Να καθρεφτίζει την απτή αγάπη του Θεανθρώπου και της μητέρας Του, των αγίων συζύγων και των μυροφόρων μαθητριών, που, προκειμένου να μυρώσουν το σώμα του Ιησού, άφησαν πολύ τελευταία τη σκέψη του ογκόλιθου, αφήνοντας και σ’ εμάς τα χαρακτηριστικά της γνήσιας αγάπης, που είναι πάντα η αυταπάρνηση και η ανιδιοτέλεια.
Η ευγένια και η τρυφερότητα.
Η αφοσίωση και το θάρρος.
Και πηγή αναζωπύρωσής της, όταν κουράζεται και μουδιάζει, η προσευχή.
Η σύνδεση με την πηγή της αγάπης.
Το Θεό.

Ζιώγα Κατερίνα
εκπαιδευτικός