Tο πρόσφατο περιστατικό σχολικής βίας στην Άρτα, αποτελεί ευκαιρία για προβληματισμό. Όχι βέβαια, για απόδοση ευθυνών από τον ανεύθυνο λόγο της δημόσιας φλυαρίας. Άλλωστε ξέρουμε πολύ καλά πώς διαστρεβλώνονται οι αφηγήσεις των εμπλεκόμενων που επιθυμούν διακαώς τη θυματοποίησή τους. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ούτε πώς ακριβώς έγινε ούτε και αν το γεγονός άξιζε να γίνει είδηση.

Εκείνο που με βεβαιότητα ξέρουμε, είναι ότι τέτοιες περιπτώσεις κι ακόμα χειρότερες, συμβαίνουν καθημερινά στα σχολεία. Ότι η βία είναι φαινόμενο των διαλυμένων σχολικών κοινοτήτων, με ευθύνη των ανθρώπων που ανέλαβαν να τις διοικήσουν.

Επειδή η δημοσιότητα δίνεται περισσότερο σε άλλους «θιάσους» πολιτικού αμοραλισμού, δεν σημαίνει πως οι ζωές των καθηγητών και των μαθητών στα σχολεία, είναι ρόδινες. Κάθε λεπτό που περνάει, κάθε διδακτική ώρα, κάθε μέρα, κάποιοι άνθρωποι γίνονται πιο δυστυχισμένοι, πιο αδιάφοροι, πιο «αυτιστικοί». Γιατί υφίστανται τις τραγικές επιπτώσεις ενός αυταρχικού συστήματος λαϊκιστικής διαχείρισης, που υποθάλπει και συντηρεί όλα τα είδη βίας που μπορεί να φανταστεί κανείς. Από την ψυχολογική, τη λεκτική, μέχρι και την άκρως εγκληματική.

Ας δοκιμάσει μία επιτροπή του Υπουργείου, με εντολή Εισαγγελέα, να ψάξει αιφνιδιαστικά τους μαθητές. Θα εκπλαγούν οι πάντες από τους σουγιάδες που θα μαζέψουν. Από την άλλη, ας οριστεί μια ομάδα ειδικών να εξετάσει, με σοβαρότητα, την ψυχολογική κατάσταση των διδασκόντων. Σε τι ποσοστό άραγε ανάγονται οι άνθρωποι που λαμβάνουν καθημερινά φαρμακευτική υποστήριξη, με προβλήματα διαταραχής;

Η κατάσταση είναι σοβαρή. Μαθητές και καθηγητές είναι πλέον, επικίνδυνοι ο ένας για τον άλλον, σχηματίζοντας τέσσερα ζεύγη ψυχαναγκαστικής συμμετρίας. Μαθητές εναντίον μαθητών, καθηγητές εναντίον μαθητών, καθηγητές εναντίον καθηγητών και μαθητές εναντίον καθηγητών. Οπουδήποτε η σχολική κοινότητα χάνει τον έλεγχο, όλοι μισούν όλους και απελευθερώνουν αναισθησία και βαρβαρότητα. Μου θυμίζουν πλέον, τους αυτιστικούς με σύνδρομο asperger, που έχουν χάσει την ενσυναίσθηση και τη δυνατότητα της ποιοτικής κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Οι άνθρωποι με AS συγκρίνουν τους γύρω τους μόνο με το είδωλό τους και δεν μπορούν να αντιδράσουν στα ερεθίσματα του κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Αδιαφορούν για τα συναισθήματα των άλλων και κρατούν αποστάσεις από οτιδήποτε δεν αφορά άμεσα τον εαυτό τους. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα είδος αυτισμού που απομονώνει το άτομο και το εγκλωβίζει, μέσα στα τείχη που ο ίδιος κατασκεύασε γύρω του.

Ήταν επόμενο να φτάσουμε εδώ. Μάλλον, βιώνουμε την αποσύνθεση μιας κατακερματισμένης, «αυτιστικής» πλέον, κοινωνίας που διαλύεται. Και το σχολείο είναι δείγμα πολιτικό και ασφαλώς κοινωνικό. Η αυταρχική μεθοδολογία της τυποποίησης, του στείρου ανταγωνισμού και της ελευθεριότητας σε κανόνες και θεσμούς δημιούργησαν τον «μαθητή-asperger». Από την άλλη, η απουσία σωστής αξιολόγησης, η ανεύθυνη επιλογή από επετηρίδες, το τεράστιο έλλειμμα προστασίας και η απαράδεκτη διοίκηση, γέννησαν τον «δάσκαλο- asperger».

Έτσι λοιπόν, και οι δύο βασανίζονται σ΄ ένα αρρωστημένο περιβάλλον, στραγγίζοντας τις ψυχές τους από συναισθήματα και τα μυαλά τους από ιδέες και δημιουργικότητα. Σαπίζουν καθημερινά οι συνειδήσεις των ανθρώπων στα σχολεία. Γι΄ αυτό οι πάντες περιμένουν πότε θα έρθει η ώρα ν΄ ανοίξει η πόρτα να φύγουν. Ο μαθητές για να βρίσουν και οι καθηγητές να γυρίσουν σπίτι και να εκτονωθούν με τις «τρελές» αφηγήσεις τους, για τις γκάφες των συναδέλφων.

Με ποια βία να πρωτοασχοληθούμε και πού να αποδώσουμε ευθύνες; Στην αντιπνευματικότητα του δασκάλου, στο χαμηλό επίπεδο των οικογενειών ή στην απαράδεκτη διεύθυνση των σχολείων; Όλα μαζί, πάνε πακέτο. Όταν δεν υπάρχουν κανόνες και αυστηρή προσήλωση σε αρχές, οι άνθρωποι χάνουν την επαφή με την ομορφιά, τις αξίες και τη χαρά της δημιουργίας.

Και μετά έρχεται η βία, ως αντίδραση. Ποια διεύθυνση, ποιο Υπουργείο υποστήριξε ποτέ τον δοκιμαζόμενο δάσκαλο που υφίσταται τη χειρότερη βία στο μάθημά του; Όταν ο μαθητής δεν μαθαίνει ποτέ του ποια είναι τα όρια, καταστρέφεται πρώτα ο ίδιος και μετά η ψυχική υγεία του καθηγητή του. Ποια πολιτική διοίκηση έστειλε σπίτι του τον ανήμπορο και ακατάλληλο δάσκαλο που ασκεί βία και φόβο στους μαθητές του, ακόμα και με τη γραφικότητά του;

Δυστυχώς, τα σχολεία αποτελούν μια καλή και ξεκάθαρη εικόνα ολόκληρης της ελληνικής πραγματικότητας, φτιαγμένη στα «εργαστήρια» του πολιτικού μας συστήματος. Κι όσο για τους «κακούς» δασκάλους ή τους «ανεύθυνους» μαθητές, μη σπεύδετε μαζί με τα μίντια, να τους καταδικάσετε. «Ιδιαίτεροι» είναι, συναισθηματικά «ανάπηροι» και «αυτιστικοί» που χρειάζονται βοήθεια και «συμπόνια»… Απροστάτευτοι και έκθετοι στην ανασφάλεια που αναπαράγει το πελατειακό σύστημα του νεποτισμού και της αδιαφορίας.