Τα “καλόπαιδα” του Ντίνου…

“Και συ καημένε Μακρυγιάννη

“τζάκιζες” το χέρι σου

για να χορεύουν σέικ

κάτι κωλόπαιδα…”

Με την σκληρή γλώσσα της αλήθειας και την πένα-νυστέρι ορθοτομεί ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Δεν δίνει  ευκαιρίες για στρογγυλέματα και παρανοήσεις.

Διεισδυτικός με αυξημένη διατρητική ικανότητα διαμαντιού, τα βάζει με αυτή την πολυπληθή τάξη που βλέπουμε να πολλαπλασιάζεται απρόσκοπτα και ανενδοίαστα ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.

Αν κάποτε ευδοκιμούσε στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, σήμερα επεκτείνεται σε όλα τα πεδία με την μορφή ανθεκτικού ζιζανίου!

Μεταλλάσσεται εύκολα, καρκινικά και σαν μιμόζα αισχυντηλή δεν καταπίνει  μόνο αθώα και ανυποψίαστα θύματα αλλά ροκανίζει αρχές, αξίες και αρετές.

Η διαβρωτική ικανότητα των “κωλόπαιδων” έχει αναγνωριστεί αιώνες τώρα.

Η χρησιμότητά τους σε κάθε μορφή εξουσίας έχει εκτιμηθεί…. δεόντως!

Αυτή είναι η “μαγκιά” του σήμερα και η ζύμη της σήψης.

Μην μου πείτε ότι δεν τα συναντήσατε μέχρι σήμερα…Στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά, στο γήπεδο, στο στρατό,στο συνδικαλισμό, στο εμπόριο, στην πολιτική, στη σχέση, στην παρέα…..

Παντού και πανταχού!

Απλώς, δεν τα αντιληφθήκατε εγκαίρως.

Μόλις ο “εαυτούλης” χωρίς αρχές,, αδίστακτα και απροειδοποίητα, κεντρίσει στο σκοτάδι με δειλία, φευγαλέα αλλά με κεφαλαία γράμματα θα περάσει αυτή η λέξη μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, ποιητή και θολώσει σαν σουπιά το πεδίο της ενάρετης ψυχής που σαν μελισσόπουλο κυλιέται στη γύρη της γνώσης, της εμπειρίας και του αγνού ιδρώτα του μεσημβρινού καμάτου.

Ξέρεις τον πόνο ποιητή.

Τον δοκίμασες…

Γνωρίζεις τη λάσπη του θριάμβου αυτής της λερής πρόσκαιρης νίκης.

Γι’ αυτό είσαι σκληρός και δίκαιος!

Βάζεις απέναντί τους έναν “Αγιάννη” πολεμιστή με “τζακισμένο” χέρι από τα βόλια του εχθρού  που με στο άλλο που του απόμεινε γερό κρατάει κοφτερό σπαθί!

Την πέννα, της γνώσης που ρίχνει φως  χρωματίζει τις κακίες των ανθρώπων και κάνει διακριτές τις φιγούρες του σέικ , τα κουνήματα, των σύγχρονων “κωλόπαιδων”!

Αυτή είναι και η διαχρονική “τιμωρία” αυτών των τέκνων της παρά “φύσιν” γέννας,που διαθέτουν εγγενή την ικανότητα να επιπλέουν και να ρυπαίνουν τον αέρα…

Τον αέρα της νιότης που πασχίζει, που δεν λικνίζεται αποχαυνωμένη στο χορό της άγνοιας, αλλά τίμια κρατάει το χαλινάρι του Ήλιου, ξορκίζοντας την τύχη του Φαέθοντα.

Αυτή τη νιότη θαυμάζεις, επαινείς και κεντρίζεις…

Αυτή τη νιότη προφυλάσσεις και προτρέπεις:

Όχι μόνο να μη γίνουν αλλά να προσέχουν τα “καλόπαιδα”!

Έβαλες την υπογραφή σου με τους στίχους εδώ και χρόνια και δεν την παίρνεις πίσω!

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,

ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια

καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,

ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ… (1955)

Τὸ Δάσος

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ

κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,

στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.

Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,

ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,

λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ὁ Ἀλλήθωρος»)

Δημήτρης Ψευτογκάς