Πριν λίγους μήνες στην πόλη μας είχαμε νέα αυτοκτονία.Το γεγονός μάς αναστάτωσε όλους.Αλλά και σε άλλα  μέρη της πατρίδας μας έχουν μεταδώσει τα δελτία ειδήσεων ότι άνθρωποι που ναυάγησαν οικονομικά αυτοκτόνησαν..Άλλες χρονιές και μαθητές αποτυχόντες έκαναν το ίδιο ή και φίλοι του internet που μιμούνταν ή ακολουθούσαν οδηγίες δυστυχισμένων παρανοϊκών ανθρώπων.

Λυπηρό το γεγονός.Οι άνθρωποι αυτοί πορεύονται κατά το παράδειγμα και την τύχη του Ιούδα.Επιχειρούν ν’αποφύγουν τη δυστυχία στη γη με την αυτοχειρία και βυθίζουν την ψυχή τους σε χειρότερη κόλαση,την αιώνια.Διότι υπάρχει και πέρα από τον τάφο ζωή Αυτός που αυτοκτονεί αποκόπτει το είναι του απ’το Θεό εντελώς.Κι αυτό ακριβώς συνιστά την αιώνια δυστυχία..

Η Εκκλησία,ερμηνεύοντας το θέλημα του Θεού,απαγορεύει ρητά την αυτοκτονία.Παλαιότερα μάλιστα δεν αναλάμβανε ούτε και να τους κηδέψει τους       αυτόχειρες.Διδάσκει δε ότι εκτός από ψυχοπαθείς, που έχουν το ακαταλόγιστο,όλοι οι άλλοι δε δικαιολογούμαστε

να αφαιρέσουμε τη ζωή μας,όπως και των συνανθρώπων μας.

Απ’αυτούς τους ανθρώπους που το τολμούν λείπει η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού,που τους την κλόνισαν οι συγκυρίες και παραδόθηκαν αμαχητί στην τρέλα της αυτοκτονίαςΓι’αυτό και είναι αυτοκατάκριτοι.Τα ψυχολογικά και οικονομικά ας μην επιτρέπουμε να μας καταβάλουν Κι ας είμαστε έτοιμοι όλοι μας να βοηθήσουμε κάθε συνάνθρωπό μας που βρίσκεται σε απόγνωση και ανάγκη.Αλλιώς,αν μάλιστα ήμασταν και γνώστες των προβλημάτων του,θεωρούμαστε συνυπεύθυνοι στην πράξη του αυτή..

Γι’αυτά τα μηνύματα ας αφήσουμε να μιλήσει το εξής περιστατικό:(Το αφηγείται η σύζυγος  απόστρατου τώρα αξιωματικού της Αστυνομίας που συνδέθηκε με το γεγονός ενεργά).

“Ωρα 12 π.μ και το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα στο Αστυνομικό τμημα (Για λόγους ευνόητους αποφεύγουμε να αναφέρουμε συγκεκριμένα την περιοχή.)Οι κλήσεις βοήθειας των πολιτών είναι πολλές.Κάποιο όμως ιδιαίτερα σοβαρό περιστατικό την ώρα εκείνη βρίσκεται σε εξέλιξη.Ένας 18χρονος απειλεί ν’αυτοκτονήσει,πέφτοντας απ’τη βεράντα μιας νεοανεγειρόμενης οικοδομής,λίγα τετράγωνα πιο πέρα.Ο Διοικητής του τμήματος κ.Χ στέλνει τρεις άνδρες του έμπειρους.

. Θα προσπαθούσαν να αποτρέψουν το μικρό από την απόφασή ν’αφαιρέσει τη ζωή του.

Περνάει μια ώρα περίπου χωρίς να μπορέσουν οι άνδρες του να εμποδίσουν το νεαρό.Ο Διοικητής αγωνιά και προσεύχεται με την καρδιά του.Την αυτοσυγκέντρωσή του διακόπτει ξαφνικά το χτύπημα της πόρτας.Αναστατωμένος και ανήσυχος φάνηκε ο ένας από τους άνδρες που είχε στείλει για τη διάσωση του παιδιού.”Kύριε,Διοικητά,αδύνατο να μεταπείσουμε το μικρό.Είναι στην άκρη της ταράτσας με το ένα πόδι στον αέρα και δεν ακούει τίποτε.Μπορεί από στιγμή σε στιγμή να πηδήξει”,είπε, και η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στα ματια του.Περίμενε,ακίνητος,εντολές.

Ο κ.Διοικητής παίρνει την απόφαση να βρεθεί ο ίδιος κοντά στο 18χρονο.”Πάμε”, είπε και τον κοίταξε με αποφασιστικότητα.Κοντοστάθηκε για λίγο.στην

πόρτα και στρέφοντας τα μάτια στον Εσταυρωμένο Χριστό,που κρεμόταν στον  τοίχο του γραφείου του ,έκανε το΄σταυρό του και κατέβηκε βιαστικά ,σχεδόν τρέχοντας,τα σκαλιά.

Φθάνοντας στην οικοδομή,βλέπει το παιδί στην ταράτσα να αιωρείται με το ένα του πόδι στο κενό,απειλώντας να πέσει κάθε φορά που ένας αστυνομικός προσπαθούσε να το πλησιάσει.Πολλοί στο μεταξύ άνθρωποι είχαν μαζευτεί και παρακολουθουσαν αμήχανοι και σιωπηλοί.

Ο Διοικητής ανεβαίνει στην ταράτσα και κάνει διστακτικά κάποια βήματα αργά να πλησιάσει το παιδί.Του πιάνει κουβέντα μήπως και ξεχαστεί αποκαλώντας το με το όνομά του.”Νίκο, γιατί θέλεις να πέσεις ένα τόσο ωραίο παιδί που είσαι”,το ρωτάει κοιτάζοντάς το στα μάτια,χαμογελώντας του και κάνοντας αργά βήματα προς το μέρος του.”Μην πλησιάζεις”,φωνάζει ο μικρός.”Μην πλησιάζεις.Θα πέσω…”.”Καλά τη ζωή σου δεν τη λυπάσαι,την καημένη  τη μητέρα σου;Δεν τη λυπάσαι:Όταν γυρίσει στο σπίτι από τη δουλειά και το μάθει, δε σκέφτεσαι τον πόνο΄και τη δυστυχία της:Mόνο εσένα έχει στη ζωή”(Ο πατέρας τούς είχε εγκαταλείψει από χρόνια).

“Μην πλησιάζεις σου λέω, μην πλησιάζεις”,φωνάζει πιο δυνατά ο μικρός και στρέφει το κεφάλι του προς τα κάτω στο δρόμο έτοιμος να πηδήξει Εκείνος επιμένει να τον κοιτάζει στα μάτια,να πλησιάζει αργά αργά κοντά του και να του μιλά.Του λέει πως η ζωη είναι ωραία,πως είναι πολύ νωρίς να θέλει να εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο.Του ζητάει από εδώ και πέρα να τον θεωρεί φίλο του και του υπόσχεται πως θα είναι κοντά του να τον βοηθάει στα πρόβληματά του.Του υπενθυμίζει ότι ο Θεός δε θα τον συγχωρήσει ποτέ γι’αυτό που σκέφτεται να κάνει.Η ζωή είναι δώρο Του κι εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε κακό στον εαυτό μας,γιατί δε μας ανήκει.Αυτός είναι ο Δημιουργός μας και Εκείνος αποφασίζει πότε θα καλέσει τον καθένα από μας τα παιδιά Του  κοντά Του.

Τώρα σιγά σιγά ο κ.Διοικητής είχε φθάσει πολύ σιμά του.Καταλάβαινε πως ο Νίκος άρχιζε να αποδέχεται την παρουσία του

Τότε ο νεαρός του λέει απολογητικά:”πρέπει να φύγω,πρέπει να συναντήσω τον παπού μου.Μου λέει συνεχώς να πάω κοντά του, με φωνάζει να πάω,καταλαβαίνεις:””κι ο μικρός ξεσπά σε κλάματα.”Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω” ήταν η απάντηση του αστυνομικού που κάνει μια γρήγορη κίνηση ,πριν το αντιληφθεί ο 18χρονος,τον αρπάζει και τον σέρνει προς το μέρος του.

Αγκάλιασε το παιδί,που έτρεμε,και περίμενε να ηρεμησει. Καταλάβαινε πως το πρόβλημα του νεαρού βρισκόταν αλλού..”.Θέλεις να πάμε στην εκκλησία:”,τον ρωτάει κοιτάζοντάς τον ζεστά.”Θέλω,αλλά δεν μπορώ να μπω μέσα.Πολλές φορές έχω προσπαθήσει, όμως κάποιος μ’εμποδίζει και δε μ’αφήνει…”,λέει ο μικρός.”Καλά, πάμε τώρα στο γραφείο να ησυχάσουμε, να σε κεράσω και μια πορτοκαλάδα,μια που γίναμε φίλοι,κι έπειτα θα πάμε μαζί στην εκκλησία”.”Να πάμε πρώτα στο σπίτι μου,κύριε αστυνόμε.Έχω αφήσει μια κασέτα ηχογραφημένη για τη μητέρα μου,που της εξηγώ τους λόγους της αυτοκτονίας μου .Άς μη μάθει τίποτε η καημένη…”,λέει κλαίγοντας.”Θα στείλω εγώ κάποιον άλλο να την πάρει”,του λέει χαμογελώντας και, κρατώντας τον.

από το χέρι, ‘αρχισαν να ανεβαίνουν τη σκάλα του κτιρίου.

Φθάνοντας στο γραφείο,αμέσως επικοινωνεί με τον ιερέα της ενορίας του,εξηγεί τι έχει συμβεί και τον παρακαλεί να τους βοηθήσει.Εκείνος υπόσχεται πρόθυμα να τους περιμένει.Εν τω μεταξύ αναγκάζεται να παρευρεθεί σε άλλο επείγον περιστατικό και αναθέτει το Νίκο σε άλλον αστυνομικό με την εντολή να φροντίσει,έστω και σπρώχνοντάς τον, ο Νίκος να μπει στην εκκλησία

.             Λίγες ώρες αργότερα επιστρέφοντας ο κ.Διοικητής ακούει από τον αστυνομικό που συνόδεψε το Νίκο:”Έκανα όπως μου είπατε ,κ.Διοικητά.Όταν φθάσαμε στην πόρτα, ο Νίκος άρχισε ν’αντιστέκεται,να φωνάζει και να μη θέλει να μπει μέσα.Τότε τον έσπρωξα με δύναμη.Έπεσε κάτω από τον τρούλο του Παντοκράτορα κι άρχισε να φέρνει σβούρες και να χτυπιέται για 10 λεπτά περίπου,κλωτσώντας με τα πόδια του και πετώντας λάσπη,από τις εκει εργασίες,

σε μένα και στον ιερέα που ήταν εκεί και του διάβαζε μια. ευχή.Μετά ηρέμησε και τον πήρε ο ύπνος.Κοιμήθηκε περίπου μια ώρα.Μετά τον πήγα στο σπίτι και τον άφησα”.Είναι δε ο αστυνομικός γεμάτος απορία για όλα αυτά.”Μπορείς να πηγαίνεις,ευχαριστώ”,είπε ο διοικητης του ικανοποιημένος.”Δόξα Σοι,

Θεέ μου.Τελείωσε ευχάριστα μια δύσκολη αποστολή μου”..

Ύστερα και από όλα αυτά,νομίζουμε,φαίνεται πως η ζωή θέλει μαχητές και μάλιστα γενναίους.Αυτούς θα τους διαπλάσει η οικογένεια,το σχολείο,η κοινωνία.Αρωγό  στο έργο τους ας ζητούν την εκκλησία και το Θεάνθρωπο Κύριο ως θεμέλιο,για να προλαβαίνονται ή και να θεραπεύονται και όποιες ατέλειες και αδυναμίες.Ιδιαίτερα αυτές που μπορούν να οδηγήσουν και στην αυτοκτονία.Κλείνοντας ας σκεφτούμε και τι ευγνωμοσύνη πρέπει να χρωστούμε και σ’αυτούς που υπηρετούν το καθήκον τους με αυταπάρνηση και ευσυνειδησία.Ο Θεός να τους έχει καλά.

Ζιώγα  Κατερίνα

 Εκπαιδευτικός