Του Γιώργου Κράλογλου

Θα μας το πουν σύντομα: «το κίνητρο μείωσης του ΦΠΑ στην εστίαση απέτυχε και εξετάζεται η κατάργηση του.» Και περιμένουν να τραβάμε τα μαλλιά μας… Γιατί δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι σε μια χώρα με οικονομία χωρίς ταυτότητα και όραμα, με ρημαγμένη φορολογική συνείδηση, ακόμη και η μείωση του ΦΠΑ είναι μέτρο μόνο για πανηγύρια.

Πόσο γελοίοι γίνονται, τελικά, μιλώντας για κίνητρα μείωσης του ΦΠΑ όταν το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών παραδέχεται όργιο τζίρου χωρίς αποδείξεις από τα σουβλατζίδικα, τις ταβέρνες και τα σκυλάδικα μέχρι τους τεχνίτες, τα τεχνικά γραφεία και τα επαγγελματικά γραφεία επιστημόνων πάσης φύσεως.

Ποιον κοροϊδεύουν λοιπόν μιλώντας για κάθε κίνητρο μείωσης του ΦΠΑ την στιγμή που για χρόνια τώρα, όλοι οι υπουργοί Οικονομικών, όλες οι κυβερνήσεις και όλοι οι πολιτικοί, αδιαφορούν εγκληματικά μπροστά στους πραγματικούς λόγους διαφυγής τζίρου χωρίς αποδείξεις και γενικότερα της φοροδιαφυγής.

Προσπερνούν, σκόπιμα βέβαια, τις πραγματικές βαθιές αιτίες που η συναλλαγή χωρίς απόδειξη έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο στοιχείο διαπραγμάτευσης για την αγορά όχι μόνο προϊόντων αλλά και υπηρεσιών.

Έτσι αποφεύγουν (πάλι σκόπιμα) να αναγνωρίσουν ότι αυτοί που δεν ζητούν αποδείξεις από τον γιατρό, τον δικηγόρο, τον ηλεκτρολόγο, τον υδραυλικό, τον ταβερνιάρη, τον ταξιτζή, τον βενζινά, και αυτόν που νοικιάζει σπίτι ή δωμάτια έχουν και βαθύτερους λόγους από την εξαιρετικά μεγάλη έκπτωση και την ανυπαρξία φορολογικής συνείδησης.

Το αποφεύγουν γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η πραγματική αιτία ξεκινάει από κάποια, ας την χαρακτηρίσουμε, «κατανόηση και αλληλεγγύη» των συναλλασσόμενων ότι το ελληνικό κράτος δεν μας φορολογεί για να μας ανταποδώσει τους φόρους αλλά μόνο για να βολέψει τις σπατάλες του και τις σκοπιμότητές του.

Και επειδή ο φορολογούμενος έχει να κάνει με ένα κράτος απατεώνα δεν βρίσκει για ποιόν σκοπό πρέπει να αποκτήσει φορολογική συνείδηση, θυσιάζοντας την ευκαιρία μιας συναλλαγής στην τιμή που τον συμφέρει ώστε να προστατέψει το εισόδημά του αφού το κράτος εμφανώς αδιαφορεί.

Ας θυμηθούμε δύο, γνωστότατα,  καθημερινά παραδείγματα.

Όταν χρωστάς στο κράτος πληρώνεις επιβαρύνσεις υπερημερίας από την πρώτη ημέρα λήξης της προθεσμίας πληρωμής. Όταν σου χρωστάει το κράτος σε πληρώνει όποτε θέλει και αν θέλει (μέχρι και τον ΦΠΑ) ληστεύοντας σου τους τόκους που θα έπαιρνες αν είχες το συγκεκριμένο ποσό στην Τράπεζα.

Το κράτος, επίσης, δεν δέχεται σε καμία περίπτωση να πατσίσει αυτά που χρωστάει στις επιχειρήσεις με αυτά που του χρωστάνε οι επιχειρήσεις. Προτιμάει να ληστεύει τους τόκους.

Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο να γίνουμε σοβαροί;

Να σοβαρευτούν οι κυβερνήσεις και τα οικονομικά υπουργεία της χώρας ώστε, πρώτα απ΄ όλα, να ντρέπονται να κοιτάνε στα μάτια τους Έλληνες φορολογούμενους;

Όλους τους φορολογούμενους.

Από τον συνταξιούχο του ΟΓΑ μέχρι τον μεγαλύτερο επιχειρηματία. Γιατί όλοι (ανεξαιρέτως) οι φορολογούμενοι σ΄ αυτόν τον τόπο είναι αδικημένοι και κατακλεμμένοι από ένα κράτος ανίκανο, σπάταλο, υδροκέφαλο και διεφθαρμένο, με πρώτη θέση στην λίστα των διαφθαρμένων κρατών μεταξύ των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι δε, κατά τεκμήριο, αιχμάλωτοι-φορολογούμενοι (μισθωτοί συνταξιούχοι) είναι διπλά, αδικημένοι.

Άμεσα λόγω ανισότητας στην κατανομή των φορολογικών βαρών.

Και έμμεσα γιατί τα 2.000.000 άνεργοι δημιουργήθηκαν (εκτός από την κρίση) και λόγω απομάκρυνσης επενδυτών από μια χώρα με ασταθή αλλά και καθαρά φοροεισπρακτική φορολογική πολιτική στην οποία, έχει επικρατήσει ως «αρχή», το κέρδος να θεωρείται περίπου ποινικό αδίκημα…

Άλλωστε η αδυναμία του κράτους (σκόπιμη σε πολλές περιπτώσεις) να ελέγξει τους φοροφυγάδες επιχειρηματίες δεν απαλλάσσει κανένα από τον παράλληλο διωγμό επενδυτών μέσα από την  ληστρική φορομπηχτική πολιτική.

Αλλά και όταν μιλάνε για την (αναμφίβολα δεδομένη) έλλειψη φορολογικής συνείδησης κάνουν μέγα σφάλμα να προσπερνούν την αλήθεια ότι δεκαετίες επί δεκαετιών η μοναδική ορατή «ανταποδοτικότητα» των φόρων είναι η σπατάλη για την πληρωμή αλόγιστων μισθών, επιδομάτων, δαπανών και συντάξεων στους κομματικούς πελάτες- κρατικούς υπαλλήλους (βλέπε για παράδειγμα την Βουλή).

Είναι επίσης η δαπάνη για την πληρωμή της υπέρογκης μισθοδοσίας των συντάξεων και των εξόδων των βουλευτών.

Είναι τέλος οι χορηγήσεις κονδυλίων του κορβανά (νομίμως έστω) ακόμη και σε ασήμαντα κόμματα που ιδρύονται και χάνονται σε συντομότατα χρονικά διαστήματα.

Καθόμαστε λοιπόν και ψάχνουμε για αποτελέσματα από την μείωση του ΦΠΑ όταν ο τζίρος χωρίς αποδείξεις θεριεύει γιατί η έλλειψη φορολογικής συνείδησης, ξεπερνώντας βεβαίως τα λεγόμενα (για κάθε χώρα) φυσιολογικά όρια μοιάζει να εκφράζει  ίσως και την αντίδραση του απλού φορολογούμενου καταναλωτή στο αναίσθητο και απαράδεκτα σπάταλο κράτος.