Συχνά  ρωτούμε  κι  αναρωτιόμαστε  πολλοί  και  επανειλημμένα:  τι  είναι  πίστη, πώς  μπορώ  να  την  αποκτήσω  ή  και  να  την  επαυξήσω; Μου  λείπει  ή  είναι  αναιμική.

Έχει  όρια  η  πίστη;

 

Ορισμοί  υπάρχουν  πολλοί. Γιατί  είναι …

πολλοί  και  οι  τομείς  που  λειτουργούμε  με  πίστη.

Σχετικά  όμως  με την  πίστη  στο  Θεό, που  θέλουμε  να  διαπραγματευτούμε, ορισμό  μάς  δίνει  ο  λόγος  του  Θεού  και  πρακτικότερο  η  καθημερινότητα.

 

Πίστη  είναι  κατά  τον  Απόστολο  Παύλο  η  σιγουριά  γι΄αυτά  που  ελπίζουμε  και  η  βεβαιότητα  γι΄αυτά  που  δε  βλέπουμε

 

Πίστη  είναι  κι  ό,τι  διαπιστώνουμε  στη  σχέση  του  μικρού  παιδιού  με  τους  γονείς  του.

Έρχεται  στη  ζωή  με  απέραντη  εμπιστοσύνη  σ΄αυτούς.

Πιστεύει  σ΄ό,τι  του  λένε.

Δε  νιώθει  καμιά  ανασφάλεια  κοντά  τους. Αντίθετα  χαίρεται, έχει  υγιή  ψυχολογία.

Και  υπακούει  με  προθυμία.

 

Καθώς  μεγαλώνει  κι  αρχίζει  να  ατακτεί  κι  οι  γονείς  το  τιμωρούν –παιδαγωγικά  πάντα — και  πάλι  υποτάσσεται, γιατί  έχει  εμπιστοσύνη  και  σ΄αυτό  το  είδος  της  αγάπης  τους.

 

Χαρακτηριστικό  για  αυτά  όλα  είναι  το  παράδειγμα  που  αναφέρεται  σ΄ένα  παιδάκι  που  βρισκόταν  σε  πλοίο, του  οποίου  καπετάνιος  ήταν  ο  πατέρας  του,  κι  ενώ    το  καράβι  χτυπιόταν  από  θεόρατα  και  απειλητικά  κύματα  της  φουρτουνιασμένης  θάλασσας, αυτό  παρακολουθούσε  και  περίμενε  ήρεμο  και  αμέριμνο  την  έκβαση  της  όλης  περιπέτειας, γιατί  είχε  εμπιστοσύνη  στην  πλοήγηση  του  πατέρα.

 

Αυτή  είναι  η  πίστη  που  ζητάει  κι  από  μας  ο  Θεός.

 

Να  Τον  αναγνωρίσουμε  Πατέρα, που  τα  μπορεί  όλα, όταν  εμείς  του  δίνουμε  το  χέρι.

Που  Τον  εμποδίζουμε  ωστόσο  να  μας  παιδαγωγήσει  και  να  μας  αποκαλυφθεί, όταν  η  πίστη  λείπει, γιατί  αυτή  λειτουργεί  σαν  το  διακόπτη, που  συνδέει  ή  αποσυνδέει  το  λαμπτήρα  από  τη  γεννήτρια, που  παράγει  το  ηλεκτρικό  ρεύμα.

 

Μας  ζητάει  να  Του  έχουμε  εμπιστοσύνη  στα  λόγια  και  στις  δοκιμασίες. Να  εναρμονίζουμε  τη  ζωή  μας  σύμφωνα  με  το  θέλημά  Του, γιατί  έτσι  Του  μοιάζουμε.

Να  κλείνουμε  τ΄αυτιά  μας  στις  διαβολές  του  Σατανά, γιατί  όλη  αυτή  η  δυσχέρεια  στις  σχέσεις  μας  μαζί  Του  οφείλεται  στο  διάβολο.

 

Όλοι  μας  ξέρουμε  το  ιστορικό  που  διαδραματίστηκε  στην  Εδέμ.

 

Έτσι  τώρα  δε  φτάνει  που  ο  καθένας  μας  έχει  κλονισμένη  την  εμπιστοσύνη  του  στο  Θεό  από  γεννησιμιού  του  σχεδόν  εξ  αιτίας  της  πεπτωκυίας  φύσεώς  μας, έρχεται   και  πάντα  ο  σατανάς   με  τον  κακό  λογισμό  και  την  υπερηφάνεια  βασικά  να  μας  την  αποτελειώσει.

 

Σήμερα  οι  άνθρωποι  είμαστε  στην  ίδια  μοίρα  μ΄εκείνη  τη  σύζυγο  που  προσπαθεί  να  ξαναχτίσει  τη  σχέση  της  με  το  σύζυγο  που  τον  εγκατέλειψε  για  χάρη  άλλου. Κι  ο  άλλος  στην  προκειμένη  περίπτωση  είναι  ο  Διάβολος.

 

Για  να  αποκτήσουμε  όμως  την  πίστη,  που   συμβάλλει  να  εξομαλυνθούν  οι  σχέσεις  μας  με  το  Θεό, πρέπει    σε  κάθε  στιγμή   να  αποδιώχνουμε  κάθε  σατανική  επίθεση  και  υποβολή  που  την  υποσκάπτει.

 

Ύστερα  ας  γνωρίζουμε  και  ότι  η  ψηλάφηση  του  Θεού  δεν  γίνεται  με  τη  λογική  και  την  κρίση.

ΚΙ  ούτε  μπορούν  αυτές  να  υποκαταστήσουν  την  πίστη.

 

Το  σχολιάσαμε  κι  άλλη  φορά. Η  λογική  του  ανθρώπου  είναι  πεπερασμένη. Έχει  περιορισμένες  δυνατότητες. Δεν  αντιλαμβάνεται  όλα  του  περίγυρού  της.

Όπως  και  οι  αισθήσεις.

Η  Επιστήμη  λέει  ότι  το  αυτί  μας  δε  συλλαμβάνει  όλους  τους  ήχους  που  υπάρχουν  γύρω  μας. Θα  τρελαινόμασταν, αν  ακούγαμε  τους  θορύβους  του  σύμπαντος.

Όπως  και  τα  μάτια  μας. Έχουν  περιορισμένη  ορατότητα, την  οποία  ενισχύουν  τα  τηλεσκόπια  ή  τα  μικροσκόπια.

 

Ο  άνθρωπος  με  τη  λογική  του,  μέχρι  πριν  έρθει  ο  Χριστός,  είχε  ψάξει  πολύ  για  την  αλήθεια  σχετικά  με  τη  δημιουργία  του  κόσμου, τον  προορισμό  του   σ΄αυτή  τη  ζωή, για  τους  κανόνες  της  αρμονικής  συμβίωσης  των  ανθρώπων κ.ά, αναπτύσσοντας  έτσι  τη  φιλοσοφία, την  επιστήμη  και  με  το  θρησκευτικό  συναίσθημα,  που  είναι  έμφυτο  σε  κάθε  άνθρωπο  κάθε  εποχής,  την  ειδωλολατρική  θρησκεία.

Ψήγματα  χρυσού  παρόλα  αυτά  βρήκε  στην  αναζήτησή  του.

 

.Όταν  όμως  ήρθε  ο  Χριστός  στη  γη, μάς  αποκάλυψε  όλη  την  αλήθεια  για  όλα  αυτά  και ζήτησε  την  πίστη  μας  για  να  προσεγγίσουμε  τον  Ίδιο  κι  ό,τι  έχει  σχέση  μ΄Αυτόν  και  το  Θεό.

Η  πίστη  λειτουργεί ως  έκτη  αίσθηση.

 

Είναι  επομένως  πάνω  από  τη  λογική  και  πέρα  από  κάθε  κρίση. Μπορεί  ωστόσο  να  υποστηρίζεται  από  αυτά.

Είναι  το  πνευματικό  αισθητήριο  που  φέρνει  το  υπέρλογο  κοντά  μας  ή  που  μας  ανεβάζει  σ΄αυτό.

Εδώ  παραθέτουμε  ένα  εκφραστικότατο  αυτής  της  αλήθειας  ποίημα  του  Γ.Δροσίνη: η  πίστη.

1                                                                                                                      2

Δεν  έχεις  πίστη, όταν  τα  στάχυα  σου                                                  Πίστη  έχεις, όταν  απ΄το  χέρσωμα

προσμένεις  να  γενούν  σιτάρι                                                                κι  απ΄τ΄αστραποκαμένα  ξύλα

κι  απ΄τ΄άκαρπο  δεντρί  που  κέντρωσες                                               προσμένεις  τους  καρπούς  ολόδροσους

προσμένεις  καρπερό  βλαστάρι.                                                            και  καταπράσινα  τα  φύλλα.

3                                                                                                                      4

Δεν  έχεις  πίστη, όταν  πηγαίνοντας                                                        Πίστη  έχεις, όταν  αλυσσόδετος

το  δρόμο  του  βουνού  προσμένεις                                                        μέσα  απ΄το  βάθος  της  αβύσσου

να  φτάσεις  ως  τ΄ανάερο  ψήλωμα                                                         προσμένεις  ως  τα  ουράνια  λεύτερο

κάποιας  μορφής  μαρμαρωμένης.                                                         να  φτερουγίσει  το  κορμί  σου.                                                                                                                                        5                                                                                                           6

Δεν  έχεις  πίστη, όταν  τ΄απόβραδο                                                       Πίστη  έχεις, όταν –όσο  αλόγιστο

προσμένεις  να  προβάλλουν  τ΄άστρα                                                  και  πλάνο  ο  νους  σου  κι  αν  το  ξέρει —

και  με  του  πετεινού  το  λάλημα                                                           προσμένεις  ήλιο  τα  μεσάνυχτα

να  φέξει  αυγή  ροδογελάστρα.                                                             κι  αστροφεγγιά  το  μεσημέρι.

7                                                                                                                      8

Δεν  έχεις  πίστη, όταν  πιστεύοντας                                                       Πίστη  έχεις, όταν  κάθε  σου  όνειρο

ρωτάς  την  κρίση  και  τη  γνώση,                                                           το  ανάφτεις  στο  βωμό  της  τάμα,

δεν  έχεις  πίστη, όταν  την  πίστη  σου                                                    κι  αν  κάποιο  τάμα  σου  είναι  αδύνατο,

στο  λογικό  έχεις  θεμελιώσει.                                                                προσμένεις  να  γενεί  το  θαύμα.

 

Θαύμα  όντως  είναι  αυτή  η  πραγματικότητα  που  αρχίζει  από  εκεί  που  παραιτείται  η  λογική.

 

Βέβαια  ορισμένοι  άνθρωποι, κατ΄εξοχήν  της  κρίσης  και  της  λογικής, διαμαρτύρονται, γιατί  η  Εκκλησία, λένε, συνιστά  το  ”πίστευε  και  μη  ερεύνα”.

Είναι  άδικο.

Η  Εκκλησία  δεν  απαγορεύει  την  έρευνα. Ούτε  τη  φοβάται.

Ούτε  συνιστά μια  τυφλή  πίστη,  στην  οποία  δε  συνηγορεί  τελικά  και  η  λογική  του  πιστού. Ο  Θεός  δεν  μας  τα  έδωσε, για  να  συγκρούονται  αυτά  τα  δύο, που  είναι  το  ίδιο  σπουδαία  και  για  την  πνευματική  μας  ζωή. Το  καθένα  όμως  έχει  το  δικό  του  πεδίο  και  διαφορετικό  λόγο  ύπαρξης.

Άλλο  το  αντικείμενο  της  πίστης  κι  άλλο  της  λογικής.

 

Ωστόσο  και  συμπλέκονται  κάπου. Κι  όπου  χρειάζεται  να  προηγείται  η  πίστη, ακολουθεί  και  πιστοποιεί  η  λογική, η  οποία  εξασφαλίζει  έτσι  τη  σύνεση.  Όπου  η  λογική  διατυπώνει  τα  δικά  της  αξιώματα, ακολουθεί  η  πίστη.

 

Αυτή  η  παρεξήγηση  του  ”πίστευε  και  μη  ερεύνα”  νομίζουμε  προήλθε  απ΄ την  κατάληξη  αγίων, ως  συμπέρασμα  της  ζωής  τους, ότι  όσο  κι  αν  ψάξεις  μόνο  με  τη  λογική  και  την  κρίση, δεν  θα  φθάσεις  ποτέ  στην  υπέρλογη  σφαίρα  του  πνευματικού  κόσμου. Του  Θεού.

 

Η  λογική  και  η  κρίση  είναι  σαν  τα  φαναράκια  σ΄αυτή  την  περίπτωση  που  μας  βοηθούν  τη  νύχτα  να  περπατήσουμε  μέσα  από  άγνωστα  μονοπάτια  και  κακοτοπιές.

Είναι  αρκετά  ως  φώτα; Ασφαλώς  όχι.

 

Και  να  έρθουμε  και  στο  άλλο  ερώτημα: τι  μπορούμε  να  κάνουμε, όταν  η  πίστη  μας  είναι  ασθενική.

Κατ΄αρχήν  ας  μας  παρηγορεί  το  γεγονός  ότι  κανείς  δε  γεννήθηκε  με  την  πίστη  που  τη  βρίσκουμε  στο  τέλος  της  ζωής  και  αυτών  που  θαυματούργησαν.

Αναιμική  πίστη  είχαν  και  οι  Απόστολοι, παρόλο  που  είχαν  τον  ίδιο  το  Θεό  ανάμεσά  τους.  Γι΄αυτό  και  Του  ζήτησαν  να  τους  την  ενισχύσει.

Ένας  τρόπος  επομένως  φαίνεται   να  είναι  με  όση  ελάχιστη  πίστη  έχουμε  να  το  προσευχόμαστε.

Άλλος  τρόπος  προσωπικά  πιστεύουμε  είναι  να  κρατούμε  το  φρόνημά  μας  γι΄αυτό  ταπεινό  και  να  μην  κουραστούμε  να  κάνουμε  το  καλό, όπως  μας  το  υπαγορεύει  η  συνείδηση,  και  ο  Θεός  δεν  θα  μας  αφήσει, αν  Του  δείξουμε  έτσι  την  προαίρεσή  μας.

 

Όσο  για  το  αν  έχει  όρια  η  πίστη  νομίζουμε  το  ορίζει  ο  Απόστολος  Παύλος, όταν  λέει  πως  η  πίστη  κάποτε  καταργείται.

Και  καταργείται, όπως  απέδειξαν  οι  άγιοι  με  το  βίο  τους,  απ΄αυτήν  ακόμα  τη  ζωή.

 

Ήδη  πριν  φύγουν  απ΄ αυτόν  τον  κόσμο  είχαν  μπει  στη  σφαίρα  της  χάριτος  και  βίωναν  τα  υπέρλογα  σαν  κάτι  πολύ  φυσιολογικό.

Ζούσαν  μέσα  στο  θαύμα  χωρίς  να  τους  ξενίζει  τίποτε.

Ήταν  γι΄αυτούς  πραγματικότητα  ό,τι  κάποτε  το  έβλεπαν  με  την  πίστη  μόνο  σαν  σε  καθρέφτη  κι  είχαν  την  ελπίδα  ότι  θα  το  αποκτούσαν.

 

Όπως  δηλαδή  προσπαθούμε  να  τα  προσεγγίσουμε  κι  εμείς  οι  πιο  πολλοί  τώρα.

 

Ο  δρόμος  ανηφορίζει  πολύ, για  να  αποκτήσουμε  την  αληθινή  πίστη.  Όμως  είναι  ανάγκη  για  τη  σωτηρία  μας, για  την  καθημερινότητά  μας. Μας  το  απαιτεί  και  ο  Θεός  για  χάρη  μας.

 

Κι  ας  κάνουμε  με  την  ευκαιρία  αυτή  έναν  έλεγχο  στον  εαυτό  μας. Έχουμε  πίστη; Πιστεύουμε  πως  ό,τι  φαντάζει  αδύνατο  στο  νου  και  εκτροπή  από  τους  φυσικούς  νόμους  ο  Θεός  μπορεί  να  το  κάνει  νόμιμο  και  απόκτημά  μας;

 

Όταν  το  έδαφος  σείεται  κάτω  από  τα  πόδια  μας  και  η  ζωή  μας  μοιάζει  με  μανιασμένη  θάλασσα,  ατενίζουμε  με  πίστη  α΄Αυτόν  που  την  ημέρωσε, όταν  ήταν  στη  γη,  με  το  ”σιώπα, πεφίμωσο”;

 

Όταν  όλα  σκοτεινιάζουν  γύρω  μας  και  διέξοδο  δε  βλέπουμε  πουθενά, μπορούμε  μαζί  με  τον  ποιητή  να  πούμε ”προσμένω  ήλιο  τα  μεσάνυχτα  κι  αστροφεγγιά  το  μεσημέρι”;

Αν  ναι, είμαστε  καλότυχοι. Αν  όχι, ας  το  προσπαθήσουμε. Και  ο  Θεός  δε  θα  μας  αφήσει.

Γένοιτο.

 

Ζιώγα  Κατερίνα

Εκπαιδευτικός