Του Γιώργου Νούτσου*

Αναλύσεις επί αναλύσεων για το που πάμε, πώς πάμε, αν πάμε και βέβαια αν κάποια στιγμή φτάσουμε στον πολυπόθητο στόχο.

Είναι λογικό οι περισσότερες των αναλύσεων αυτών να έχουν έντονα επικριτικό χαρακτήρα, καθόσον σε μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται να επιβεβαιώνονται οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Σαμαρά και της κυβέρνησης, που ασθμένως έκαναν λόγο για ένα αναπτυξιακό σοκ, για επένδυση στην ελπίδα και πολύ περισσότερο για σθεναρή στάση και εθνικές πολιτικές, κόντρα στα ανενδοίαστα «γεράκια» των Αγορών και των Ευρωπαίων φίλων μας.

Από μια κοινωνία στα όρια της παράκρουσης, είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να περιμένεις πολλά. Θεωρώ λοιπόν, πως οι Έλληνες και πάλι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Δείχνουν πολιτισμό, ανοχή, σε ένα μεγάλο βαθμό κατανόηση, υπομονή και καρτερία, μήπως και τελικά, έστω και μετά τους δυο πρώτους μήνες ζωής της νέας κυβέρνησης, κάτι αρχίσει να αλλάζει.

Παρά τις όποιες δικαιολογίες μπορεί να ψελλίσει κανείς, για να δικαιολογήσει λάθη και παραλείψεις (συγκυβέρνηση, τραγική διεθνή κι όχι μόνο ελληνική συγκυρία), το βέβαιο είναι πια πως τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα. Σιγά σιγά θα αρχίσουν οι δικαιολογίες να μην πείθουν. Και είναι απόλυτα λογικό να συμβεί κάτι τέτοιο, την ώρα που ήδη στη χώρα μας βιώνουμε συνθήκες πρωτόγνωρες, ακόμα και για τα παγκόσμια δεδομένα, μιας πρωτοφανούς οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής κατρακύλας, που όμοιά της δεν έχει βιώσει άλλη χώρα σε καιρό ειρήνης.

Να λοιπόν, γιατί τα περιθώρια στενεύουν και οι ανοχές εξανεμίζονται. Πόσο ακόμα θα τιθασεύει κανείς με λόγια, υποσχέσεις και επικοινωνιακές ιαχές τον πεινασμένο δια βίου έντιμο και αξιοπρεπή πολίτη, που για πρώτη φορά επισκέπτεται τον σκουπιδοτενεκέ της παραπέρα γειτονιάς; Τον νέο με τα πάμπολλα προσόντα που δεν βρίσκει δουλειά και αναγκάζεται να γίνει μετανάστης στη χώρα της αντιπαθητικής Μέρκελ; Τον μισθωτό με τον πετσοκομμένο μισθό, που τον έχουν πάρει σβάρνα το ακατέβατο κόστος ζωής, τα απανωτά χαράτσια και οι ανελαστικές οικογενειακές και δανειακές του υποχρεώσεις; Τον συνταξιούχο που αντιλαμβάνεται πως πια ούτε τον καφέ του ΚΑΠΗ δεν μπορεί να πληρώσει; Τον μικρομεσαίο που αγωνίζεται μήπως και γλυτώσει το κλείσιμο της επιχείρησής του; Τον έμπορο που βιώνει βάρβαρα στο πετσί του τον κλασσικό πια «θάνατο του εμποράκου» ;

Είναι βέβαιο πως το φθινόπωρο και πολύ περισσότερο ο χειμώνας που οσονούπω καταφτάνουν, θα θέσουν τέρμα με τρόπο εκκωφαντικό σε όλο αυτό το περίεργο πολιτικό και μικροπολιτικό αλισβερίσι. Εγώ σήμερα, για μια ακόμα φορά κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για τα επερχόμενα, σε μια τελευταία προσπάθεια να ανησυχήσω (κάποιους) για να τους ευαισθητοποιήσω. Να τους «κακίσω», για να τους «αγριέψω». Να επισημάνω για να προβληματίσω. Να προτρέξω για να προλάβω.

Δεν ξέρω πόσα είναι τα πρόθυμα αυτιά που θα θελήσουν να ακούσουν. Γιατί μόνο το αυτί του Σαμαρά δεν αρκεί για να πάρει και να μεταφέρει το μήνυμα. Κι αν πιστεύω πως ο ίδιος προσπαθεί και πραγματικά πασχίζει, είναι βέβαιο, πως αν δεν τον συντρέξουν οι γύρω του και οι «κολλητοί» του, όλο εμείς, το μήνυμα θα χαθεί κάπου εκεί, ανάμεσα στην καλή διάθεση και στην μονίμως «κολλημένη» τραγική πραγματικότητα.

Ο καιρός των καλών προθέσεων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο κόσμος που σήμερα πεινά και υποφέρει θέλει χειροπιαστά παραδείγματα πως κάτι πάει να αλλάξει. Θέλει να μπορέσει ξανά να εμπιστευτεί και να ελπίσει. Θέλει να δει πως οι θυσίες στις οποίες τον υποβάλλουν, πιάνουν επιτέλους τόπο.

Αγαπητέ Πρόεδρε, φίλε Αντώνη, κανείς δεν αμφιβάλλει για τις καλές σου προθέσεις και την πατριωτική σου διάθεση. Όμως δυστυχώς αυτά δεν αρκούν. Βγές και πες την αλήθεια. Ζήτησε από τον κόσμο να συστρατευτεί, δώστου όμως πρώτα να καταλάβει το διακύβευμα…τι έχει να χάσει και τι έχει να κερδίσει. Άλλαξε το κράτος, άλλαξε το ύφος και το ήθος της εξουσίας, απομάκρυνε όσους με την ανεπάρκειά τους σκιάζουν το έργο σου, δώσε ευκαιρίες σε νέους και άξιους ανθρώπους, στείλε στο πυρ το εξώτερον τα «κομματικά ζόμπι», καταπολέμησε τη σπατάλη, τιμώρησε τους επίορκους, πάταξε τη φοροδιαφυγή, γίνε κοινωνικά δίκαιος, δώσε σε όλους να καταλάβουν πως η Ελλάδα μπορεί να γίνει κάποια στιγμή, μια ευνομούμενη και λειτουργική χώρα. Αν όλα αυτά, σε σύντομο χρόνο, καταστούν βίωμα και του τελευταίου πολίτη, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα…Γιατί, τότε θα κληθείς να χτίσεις, όχι πάνω στα ερείπια που παρέλαβες, αλλά στην διάθεση, την ελπίδα και τη πίστη του κόσμου να ξαναχτίσει την Ελλάδα.

Τεράστιο το στοίχημα…τεράστιες και οι ευθύνες. Πρωτίστως δικές σου. Είναι βέβαιο, πως με τον άλφα ή βήτα τρόπο, ο λογαριασμός δεν θα αργήσει να εκδοθεί…! Αν το πρόσημο είναι θετικό, θα καταστείς και δικαίως, ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού και ο αναμορφωτής της χώρας μας…Αν όμως είναι αρνητικό, τότε «ουαί κι αλλοίμονο»…Θα υποστείς δυστυχώς τη χλεύη και τη διαπόμπευση…Κάτι που με βεβαιότητα κραυγάζω πως σίγουρα δεν σου αξίζει…Όμως, τότε όλοι μα όλοι – και το ξέρεις πολύ καλά – θα αναζητούν τον πατέρα της «εθνικής ήττας» για να του την φορτώσουν…!!!