Μια μέρα, λέει το ανέκδοτο, ο Κύριος έκανε περίπατο στον Παράδεισο και διαπίστωσε ότι είχαν μπει εκεί και άνθρωποι ανάξιοι. Γι΄αυτό ζήτησε το λόγο απ΄τον Απόστολο Πέτρο, που είχε την όλη ευθύνη.
Ο Απόστολος σάστισε, γιατί έκανε καλό έλεγχο όσων οδηγούνταν εκεί και υποσχέθηκε να επιμεληθεί του θέματος. .

Ύστερα από λίγες μέρες ο Χριστός του ξαναζήτησε απολογία και ο Πέτρος του είπε: ” Κύριε, δε φταίω εγώ. Η μητέρα Σου τους βάζει στον Παράδεισο από την πίσω πόρτα… ”.

Αυτή είναι η Παναγία μας…

Περίοδος 15Αυγούστου. Γιορτάζει ο ορθόδοξος λαός τη Θεομήτορα. Οι Ελληνικές εκκλησίες σφύζουν από κόσμο κάθε απόγευμα. Βιάζονται οι άνθρωποι να πάνε να παρακολουθήσουν τις παρακλήσεις, τη μεγάλη και τη μικρή, εναλλάξ.

Αν μπορούσαμε να πάρουμε, στημένοι έξω από τους ναούς, συνέντευξη από κάθε ψυχή που πάει το βράδυ να προσευχηθεί στην Παναγία Μητέρα, σίγουρα η κάθε μία θα κατέθετε και μια προσωπική, σημαντική και συγκινητική εμπειρία.
Ένα παρόμοιο ή διαφορετικό θαύμα με αυτό της διπλανής της.

Έτσι άλλος πάει, να την παρακαλέσει ξανά για ό,τι εξακολουθεί να τον βασανίζει κι άλλος να την ευχαριστήσει για ό,τι του χάρισε ή θέλει να του χαρίσει.
Εκεί θα συνταυτιστούν τα αιτήματα όλων με του υμνωδού της μικρής παράκλησης, που προτιμούμε να αναλύσουμε εδώ.

”Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς”. Παναγία μου, σώσε μας.

”Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς”, πιεσμένος από πολλούς πειρασμούς, δυσχέρειες και δεινά, σε Σένα καταφεύγω ζητώντας σωτηρία.
Κι ακόμη τα πάθη μου μού δημιουργούν ταραχή και την ψυχή μου τη γεμίζουν δυσθυμία, λύπη πολλή. Ειρήνευσέ με σε παρακαλώ, ”πανάμωμε Κόρη”, με τη γαλήνη που ξέρει να χαρίζει ο γιος σου.
Νοσεί και το σώμα και η ψυχή μου. Σε παρακαλώ αξίωσέ με της φροντίδας σου.

Και πιο κάτω: ”Σώσε τους δούλους σου από κινδύνους, εσύ την οποία νιώθουμε ισχυρό τείχος και προστασία και στην οποία καταφεύγουμε μετά το Θεό.
”Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε …” Κοίταξέ με με συμπάθεια για τη σωματική μου καχεξία, εσύ που είσαι πολυύμνητη Παναγία μου, και θεράπευσε της ψυχής μου τον πόνο.

Παρακάτω θα ζητήσει ο υμνωδός, εκπροσωπώντας άλλους πιστούς, να γεμίσει την ψυχή μας με ευφροσύνη και χαρά. ”Έμπλησον, Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου την σην ακήρατον διδούσα χαράν” , και ακόμη χάρισέ μας τη λύτρωση, εσύ που γέννησες και την υπέρλογη ειρήνη. ”Λύτρωσαι ημάς…η τεκούσα…και την ειρήνην την πάντα νουν υπερέχουσαν”.
Ακόμη παρακαλεί να διαλύσει η Παναγία την ομίχλη, το σάλο, που δημιουργούν οι πτώσεις μας, τα πταίσματά μας. ”Λύσον την αχλύν των πταισμάτων μου, Θεόνυμφε,…”.
Για άλλον που βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου και δε βρίσκει θεραπεία στη σάρκα του, ”εν κλίνη νυν ασθενών κατάκειμαι και ουκ έστιν ίασις τη σαρκί μου…”, ο υμνωδός παρακαλεί να τον απαλλάξει από ”τη φθορά των νοσημάτων”, αφού αυτή γέννησε το γιατρό και θεραπευτή του, ”τον λυτήρα των νόσων”.

Επί πλέον ο άνθρωπος δε μπορεί να υποφέρει τις δαιμονικές επιθέσεις, ”ου δύναμαι φέρειν των δαιμόνων τα τοξεύματα…”. Γι΄αυτό ζητάει μαζί με τον υμνωδό να μη του παραβλέψει τη δέηση.
Άλλωστε ξέρει πως ”ουδείς προστρέχων επ΄αυτή κατησχυμένος απ΄αυτής εκπορεύεται”.Κανέναν που καταφεύγει σ΄αυτήν δεν τον ντροπιάζει διώχνοντάς τον κενό, άδειο.

Συνοψισμένα, προστρέχουμε στην Παναγία, για να ζητήσουμε την απαλλαγή μας από την ταραχή, που μας δημιουργούν τα πάθη, απ΄τις σωματικές κακώσεις, απ΄τις ψυχασθένειες, απ΄τις ενοχές που μας δημιουργούν οι αμαρτίες και την ενδυνάμωσή μας έναντι των δαιμόνων.

Μέσα σ΄αυτές τις δεήσεις βρίσκεται σίγουρα και η δική μας.

Κι όλοι γευτήκαμε τη χάρη της.
Κι όλοι και έξω από το ναό επικαλούμαστε αυθόρμητα το όνομά της.

”Παναγία μου”, κραυγάζει η μητέρα, όταν κινδυνεύει το παιδί της.
”Παναγία μου”,ο κατάκοιτος.
”Παναγία μου”,και πολλοί που το επάγγελμά τους και το ποιόν της ζωής τους δεν συνάδει με το θέλημά της.
”Παναγία μου”, και κλέφτες –τι παράδοξο –,πριν μπουν να κλέψουν, επικαλούνται τη Θεομήτορα, κάνοντας και το σταυρό τους καμιά φορά.
Αυτό βέβαια δείχνει και άγνοια και σύγχυση των πάντων.
”Παναγία μου”,όποιος θέλει να πετύχει στη δουλειά του.
”Παναγία μου”, και ο οικογενειάρχης που τον πιέζουν οικονομικά προβλήματα…
Και..,και..,και…

Αλλά και άνθρωποι μικροί, μεγάλοι, και ιδιαίτερα έφηβοι, που δεν πατούν στην εκκλησία, μπροστά σε κάθε δυσκολία αυτήν επικαλούνται.
Και για να πιστοποιήσουν ό,τι λένε, το όνομά της χρησιμοποιούν: μα την Παναγία.
Πολύ κακό βέβαια, αλλά συνάμα δείχνει πως κυλάει μέσα στο αίμα των Ελλήνων.

Τι κρίμα όμως!
Να πούμε και τα αρνητικά της κατάστασης. Κανένα όνομα δεν βλαστημά τόσο ο Έλληνας όσο το δικό της. Κανένα.
Απορεί κανείς πώς μας ανέχεται ακόμα το χώμα, που το αγίασαν οι πατέρες μας.

Όσοι όμως αυτή την περίοδο θα παρακολουθήσουμε τις παρακλήσεις της ας δεηθούμε πάλι σ΄αυτήν να φωτίσει ιδιαίτερα τη νέα γενιά, που εντελώς ασυναίσθητα, επιπόλαια και τόσο χυδαία τη βλαστημάει και ας συστρατευτούμε όλοι, για να κλείσουν τα στόματα εκείνων που σπιλώνουν την πάναγνη μορφή της.

Αν πράγματι την αγαπούμε και τη σεβόμαστε, πρέπει να συμβάλουμε, ώστε να εκλείψει η σατανική αυτή κακοήθεια. Επιβάλλεται.
Αλλιώς ας κλάψουμε και γι΄αυτό την πατρίδα μας, πράγμα που απευχόμαστε όλοι μας.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός

Υ.Σ Το κοκκίνισμα των λέξεων δεν σημαίνει ανορθογραφία. Απλώς δεν τις αναγνωρίζει ο υπολογιστής.
Τόσο άσχετος είναι κι αυτός με ό,τι της Εκκλησίας!…