Όταν η   …μισή  πληροφορία  γίνεται είδηση!!!!!!!!!!!!

Κατανοώ  απόλυτα την  αδημονία της κοινής γνώμης  για πληροφόρηση   σε ένα θέμα εθνικά ..παροξυσμικό, όπως  αυτό των ανασκαφών της Αμφίπολης. Τον τελευταίο καιρό άκουγα  τους πιο  απίθανους ανθρώπους,  πρώην αδαείς περί την ιστορία και τον πολιτισμό,   να αφηγούνται με αξιοθαύμαστη ακρίβεια  πληροφορίες  για τον Αλέξανδρο, το Νέαρχο, τον Κάσσανδρο, τη Ρωξάνη κ.λπ.  και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Την πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι όλοι αυτοί  οι οψιμαθείς ιστορικοί τα μιλούσαν  με περισσή περηφάνια και το ανάλογο  περισπούδαστο ύφος. Αυτό όμως το αποψινό, που άκουσα,  ξεπέρασε κάθε προηγούμενο: «Από την αρχαιότητα  δεν ήταν γνωστός ο  ένοικος του τάφου της Αμφίπολης!»   ανέκραξε  οψιγενής μελετητής της αρχαίας ελληνικής  ποίησης. «Το  αναφέρει ένας ποιητής του 2ου αι. π.Χ. που γράφει: Πες μας λιοντάρι, που τρως τα βουβάλια, ποιον φυλάς;». Ένιωσα κάπως άσχημα για τη φιλολογική μου κατάρτιση και μάλλον ήμουν τυχερός που δεν ρωτήθηκα για το συγκεκριμένο ποιητή,  που αποδεικνύεται εξίσου τυχερός με την κ. Περιστέρη, αφού ξαφνικά έγινε πασίγνωστος.

Για να μην είναι  «αδιάβαστος»   την επόμενη μέρα, αναζήτησα  στο διαδίκτυο την πληροφορία και στη συνέχεια  το συγκεκριμένο ποιητή  και  τα αποσπάσματα του έργου του στο tlg.  Eιλικρινά δεν πίστευα στα μάτια μου.  Το συγκεκριμένο ποίημα αποτελείται από έξι στίχους  (οι δυο πρώτοι αποτελούν  «ποιητική  ερώτηση» προς το λιοντάρι και οι υπόλοιποι τέσσερις αποτελούν την «ποιητική απάντηση» του λιονταριού) αλλά προβλήθηκαν στην είδηση μόνο οι δυο πρώτοι. Αν  γινόταν αναφορά και στους υπόλοιπους  στίχους, τελικά  η «είδηση» δεν θα ήταν «είδηση».

Το ποίημα του Αντίπατρου είναι το παρακάτω:

Εἰπέ, λέον, φθιμένοιο τίνος τάφον ἀμφιβέβηκας,

βουφάγε; τίς τᾶς σᾶς ἄξιος ἦν ἀρετᾶς; —

„Υἱὸς Θευδώροιο Τελευτίας, ὃς μέγα πάντων

φέρτερος ἦν, θηρῶν ὅσσον ἐγὼ κέκριμαι.

οὐχὶ μάταν ἕστακα, φέρω δέ τι σύμβολον ἀλκᾶς

ἀνέρος· ἦν γὰρ δὴ δυσμενέεσσι λέων.”

Ας μεταφράσουμε λοιπόν και τους άλλους τέσσερις στίχους για να δούμε πλέον πώς διαμορφώνεται η «είδηση».

«Ο Τελευτίας ο γιος του Θευδώρου  (ήταν άξιος της αρετής μου) που ήταν  τόσο πολύ  γενναιότερος από όλους, όσο κι εγώ αποδεδειγμένα είμαι από όλα τα θηρία. Δε στέκομαι εδώ μάταια, κατά κάποιο τρόπο συμβολίζω  την ισχύ και το σθένος του άντρα. Γιατί ήταν .. λιοντάρι για τους εχθρούς του».

Εκπλήσσομαι σφόδρα πως κάποιος αλίευσε μια τόσο  σπάνια ποιητική αναφορά και έμεινε μόνο στους δυο πρώτους στίχους, καθώς αδυνατώ να  διακρίνω κάποια εύλογη σκοπιμότητα.  Ο Τελευτίας, λοιπόν, όνομα και πράγμα, αναπαύεται φρουρούμενος από το λιοντάρι και  έρχεται να απο… τελειώσει το μύθο  ότι τελικά οι  ειδήσεις δεν …κατασκευάζονται!

Στάθης Παπακωνσταντίνου (φιλόλογος)

alfavita.gr