Γελούσαμε ώρα για τον ”κράτο”…τον ελληνικό.
Ένας Αλβανός, μετανάστης τώρα σε άλλη χώρα, με συγκίνηση μάς είπε τα εξής: η Ελλάδα ( ο ίδιος δεν κατάφερνε και πολύ καλά να εκφράζεται ελληνικά ) είναι η πλουσιότερη σε αισθήματα και ανθρωπιά χώρα.
Πριν έρθω σ΄αυτήν, πέρασα κι από μία άλλη. Γειτονική της.
Η υπόλοιπη συγγένειά μας πήγε και στην παράλλη γειτονική. Από την άλλη μεριά.
Παντού μας κοίταζαν με περιφρόνηση.
Και η καλημέρα τους, όταν και αν την είχαμε κι αυτή, ήταν ψυχρή.
Αδιάφοροι άνθρωποι.
Στην Ελλάδα τα 25 μου χρόνια θα μου μείνουν αξέχαστα.
Ήταν κιόλας τότε με την καλή οικονομία.

Στη χώρα που είμαι τώρα : δουλειά – σπίτι, σπίτι – δουλειά.
Μονότονη η ζωή.

Στην Ελλάδα είχαμε και τις παρέες μας…και τα καφενεδάκια σας με το ουζάκι.., τις συζητήσεις για τα βάσανά μας…
Την ανθρώπινη κουβέντα σας.., τη ζεστασιά..,την καλοσύνη σας…

Διαπιστώσαμε και άλλη μεγάλη διαφορά όμως.
Στην Ελλάδα οι άνθρωποι όλο ζητούν από τον ”κράτο”. Ζητούν.., ζητούν.., ζητούν…
Και ”ο κράτος”αντί να υποχρεώνει τους πολίτες να υπακούν, όπως εδώ, αισθάνεται ο ίδιος την υποχρέωση διαρκώς να δίνει.
Νιώθει σαν να είναι ένοχος και προσπαθεί να ανταποκριθεί συνέχεια σ΄αυτά που του ζητούν.
Έστω κι αν αυτοί του ζητήσουν επίδομα και για τις ώρες που είναι στο καφενείο…

Μοιάζει με το νοικοκύρη, που έβαλε στο σπίτι του ένα ζητιάνο από συμπόνοια και κάνοντάς του συνέχεια περιποιήσεις έγινε σιγά σιγά ουσιαστικά ο ζητιάνος νοικοκύρης κι αυτός υποτακτικός του.

”Κόντεψε κι εμείς οι αλλοδαποί τον κράτο να τον ανεβούμε καβάλα”.

Και σκεφτόμαστε εμείς: μήπως ”ο κράτος” μας παθαίνει τα ίδια και με τους εταίρους;
Δε λέμε…Έχουμε δάνεια.., οφειλές…
Μήπως όμως το φιλότιμό μας πλεονάζει;..μας το εκτιμούν οι εταίροι μας ή αν δεν μας το εκμεταλλεύτηκαν ακόμη, θα μας το εκμεταλλευτούν;
Και θα φταίμε εμείς γι΄αυτό.
To να εργάζεται και να συνεργάζεται κανείς με φιλότιμο είναι ο ανώτερος και ευγενέστερος τρόπος σκέψης και ζωής.
Μετράει όμως και το άλλο, πόσο συμβάλλει, ώστε και οι άλλοι να φιλοτιμούνται.
Αν η δική μας φιλοτιμία τούς οδηγεί στο βόλεμα και στην εκμετάλλευσή μας απ΄αυτούς, τότε το φιλότιμο είναι αδυναμία κι όχι αρετή.

Μήπως τον ”κράτο” μας τον παραενθουσιάζουν και τα χειροκροτήματά τους;
Να ξέρουμε πως πολλοί άλλοι πατούν και επί πτωμάτων για το συμφέρον τους.
Απειράριθμες φορές.
Και υποκρίνονται άλλες τόσες γι΄αυτό.

Και να προσέχουμε μήπως για όλα αυτά εγκαταστήσει ”ο κράτος” μας τους ξένους και στη συνείδησή μας ως κάτι ανώτερο στο καθετί.
Ακόμα και στην αρετή.
Και στην ηθική ( την οποία βέβαια οι Έλληνες δεν θα έπρεπε να είχαμε προδώσει ).

Οι Έλληνες θα ΄ταν καλύτερα να προτάσσουμε πάντα πριν από το καθετί το θέλημα του Θεού και τη συνείδησή μας.
Να κρατούμε βέβαια και την ανθρωπιά μας. Σπουδαίο στοιχείο της ταυτότητάς μας.
Και να πορευόμαστε μ΄αυτά.
Το δε παρελθόν με τις ατασθαλίες των ηγετών και πολιτικών μας ας μείνει για πάντα παρελθόν.

Έτσι ”ο κράτος” μας δεν θα σέρνεται πίσω από κανέναν.
Αλλά θα σέρνει και άλλους στο καλό.
Στο υγιές.
Ο Θεός να δώσει.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιευτικός